متن روضه و مداحی شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام

در وصف ذات، صحبت ما احتیاج نیست 

زیرا که در صفات خدا «احتیاج» نیست

باید به بال رفت و درآورد گیوه را    

در بارگاه قرب تو پا احتیاج نیست

تو بی ‌وسیله هم بلدی معجزه کنی   

دست تو را به لطف عصا احتیاج نیست

بوی طعام سفره، خودش می‌کشد مرا  

تا خانه‌ی تو راهنما احتیاج نیست

خواهش نکرده اهل کرم لطف می‌کنند

این جا به التماس گدا احتیاج نیست

اصلاً پی معالجه ی این جگر مباش

"بیمار عشق را به دوا احتیاج نیست"

محشر برای رو شدن اعتبار توست  

کی گفته است روز جزا احتیاج نیست؟

تو با سکوت کردن خود، جنگ می‌کنی

 تیغ تو را به کرب و بلا احتیاج نیست

وقتی نداشت  مادر تو سنگ قبر هم

دیگر تو را به صحن و سرا احتیاج نیست

ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت

باغ چون تو غنچۀ سر در گریبانی نداشت

آسمان چشم تو از ابر غم لبریز بود

غیر اشک و خون دل، این ابر بارانی نداشت

سینۀ تو، میزبان داغ و درد و رنج بود

این مصیب خانه کم دیدم که مهمانی نداشت

تو همان سردار تنهائی که در قحط  وفا

غم به غیر از سینۀ تو بیت الحزانی نداشت

نی، ز تو آموخت پنهان کردن غم را به دل

گر نمی آموخت از تو، نی نیستانی نداشت

صبر تو شد چلچراغ نهضت سرخ حسین

هیچ کس مانند تو عمر درخشانی نداشت

بعد چندین سال رنج و خوردن خون جگر

زهر پایان داد بر آن غم که پایانی نداشت

تیرهای کینه وقتی بر تن پاکت نشست

چون حسینت هیچ کس حال پریشانی نداشت

روی بال قدسیان تا گلشن فردوس رفت

عاقبت سامان گرفت آن دل که پایانی نداشت

لاله ها همچون «وفائی» گریه کردند از غمت

غنچه ای در باغ هستی لعل خندانی نداشت

دارم به خاطر ِ حَرَمَت گریه می کنم

از شوق ِ سفره یِ کرمت گریه می کنم

در روضه هایِ مُحترمت گریه می کنم

وقتی برای درد و غمت گریه می کنم

حتی علی و فاطمه خوشحال میشوند

در خانواده ات همه خوشحال میشوند

دنیا ندید وسعتِ بالاتر از تورا

سائل ندید جز خودت آقاتر از تورا

دستی ندید دستِ بفرماتر از تورا

یثرب ندید حضرتِ تنهاتر از تورا

تنها میانِ خانه و تنها میانِ شهر

زخم زبانِ همسر و زخم زبانِ شهر

پایِ غریبی ِ تو به پا برنخواستند

یا دشمنت شدند و یا برنخواستند

مُشتی حرامزاده ز جا برنخواستند

وارد شدی به پایِ شما برنخواستند

اهل ِ مدینه ناز شما را کشیده اند

یک عده جانماز ِ شما را کشیده اند

با خنده زخم بر جگرت میگذاشتند

اهل ِ مدینه سر به سرت میگذاشتند

گاهی عصا به رویِ پرت میگذاشتند

یک کوزه سَمّ کنار ِ سرت میگذاشتند

تنها ، غریب ، بی کس و آرام میروی

از کوچه هایِ طعنه و دشنام میروی

در کوچه میروی ، غم ِ مادر نشسته است

قنفذ در این مسیر مُکَرَر نشسته است

در پیش ِ تو مُغیره به منبر نشسته است

درخانه پایِ قتل تو همسر نشسته است

این زهر و دردِ سوختنت فرق میکند

تو طرز ِ دست و پا زدنت فرق میکند

زانو بغل مکن چقَدَر آه میکشی

تو در جوابِ اهل ِ گذر آه میکشی

با راز ِ خویش تا به سحر آه میکشی

داری به جای چند نفر آه میکشی

در آه آهِ خویش تو مویت سفید شد

در کوچه ای امیدِ دلت نا امید شد

تقصیر تو نبود که مادر پرش شکست

تقصیر تو نبود اگر زیورش شکست

تقصیر تو نبود دلِ اطهرش شکست

تقصیر تو نبود زدند و سرش شکست

گیرم که دست تو سپر مادرت نشد

تقصیر تو نبود قدت یاورت نشد

بیرون بریز این جگر ِ پاره پاره را

بیرون بریز غُصه یِ این گوشواره را

زینب رسیده است بگو راهِ چاره را

خونابه هایِ دور ِ لبِ پُر شراره را

با مقنعه دهان تورا پاک میکند

این خاکِ گیسوانِ تورا پاک میکند

خون لخته رویِ پیرُهنت ریخته شده

آلاله وقت آمدنت ریخته شده

هفتاد تیر در بدنت ریخته شده

هم خونِ تازه از کفنت ریخته شده

دارد حسین پیش ِ تو از حال میرود

او از کنار تو تهِ گودال میرود

شکر ِ خدا که پیرُهنت در نیامده

با زور خاتم ِ یمنت در نیامده

دیگر لباسهایِ تنت در نیامده

یا چوبِ نیزه از دهنت در نیامده

شکر ِ خدا که پیکر ِ پاکِ تو پا نخورد

سرنیزه ای میانِ گلویِ تو جا نخورد

اما حسین صورتِ از خون خضاب داشت

در دل برایِ خواهر ِ خود اضطراب داشت

یک کوه غُصه داشت ولیکن رباب داشت

جا در میانِ مجلس و بزم ِ شراب داشت

با چوبدست رویِ لبش مینواختند

یک عده مست رویِ لبش مینواختند

شاعر:محمد جواد پرچمی

قران که گشته است غزلخوان مجتبی

یک شرح کامل است به دیوان مجتبی

دست خداست آنکه کند بین معرکه

تشبیه ذوالفقار به مژگان مجتبی

رزق کریم می طلبی کربلا بیا!

قاسم گشوده سفره احسان مجتبی

بسته نمی شود به طناب عذاب ها

پایی که وا شود به خیابان مجتبی

آب فرات و گندم ری، استعاره اند

از آنچه داشت در دل خود، نان مجتبی...

شاعر:احمد بابایی

به طوفان بلا یم یا حسن گفت

برای دفع خود غم یا حسن گفت

زبان معجزه بی خاصیت بود

به فرمان خدا دم یا حسن گفت

همان اول اذان عشق را خواند

خدا در گوش آدم یا حسن گفت

و هر جایی که صحبت از کرم شد

یقین دارم خدا هم یا حسن گفت

نمی شد چشمه جاری هاجر آنجا

به پای چاه زمزم یا حسن گفت

اسیر غم نمیگردد بلاشک

زبانی که دمادم یاحسن گفت

همیشه میکنم با این سخن عشق

حسن آقا حسن مولا حسن عشق

شاعر:حسین صیامی

سینه ام کلبه ی غم و غصه
حال و روزم همیشه بارانی
تک و تنها میان حجره ی خود
مانده ام بادل پریشانی
 
آسمان مدینه را امشب
چقدر غصه دار می بینم
در و دیوار خانه را دیگر
چقدر بی قرار می بینم
 
کار خود کرد آخرش جعده
طعمه ی دست شوم یک زنی ام
همه را باخبر کنید آخر
شک ندارم دگرکه رفتنی ام
 

به بنی هاشم اطلاع بدهید
و حسین راخبر کنید امشب
و بگویید که همین حالا
کفنم را بیاورد زینب
 
به گمانم که سم اثر کرده
سینه ی من هماره میسوزد
آتشی در وجودم افتاده
جگری پاره پاره میسوزد
 
جگرم پاره پاره است اما
در دلم خیمه ی عزا دارم
پای تشتی که از جگر پر شد
هم چو ابر بهار می بارم
 
عطشی در دلم زده خیمه
تشنه ام خسته ام پریشانم
یاد روزی که مادرم افتاد
در دلم باز روضه میخوانم
 
دفتر خاطرات خود را ، باز
میکنم ، تا دوباره بنویسم
تا دوباره ز غصه ی فدک و
کوچه و گوشواره بنویسم
 
بنویسم دوشنبه بعدازظهر
دل ما وحشیانه آزُردَند
پدرم را به گردن بسته
سوی مسجدکشان کشان بردند
 
بنویسم دوشنبه بعدازظهر
بی حیایی به جان ما افتاد
پدرم بین کشمکش بود و
مادرم زیر دست و پا افتاد
 
بنویسم به ضربه ی لگدی
میخ در سینه را نشانه گرفت
مردکی نعره ای زد و ان وقت
مادرم را به تازیانه گرفت
 
بعد از آن ردّ خون بر مسمار
سینه ی پاره پاره را دیدم
من...فقط من...میان ان کوچه
تکّه ی گوشواره را دیدم
 
بنویسم دوشنبه بعدازظهر...
بنویسم مدینه نامرد است
در و همسایه باخبر باشید
مادرم خسته و کمردرد است

شاعر : علیرضا خاکساری

با راه رفتن تو قدم آفریده شد

خالق نشسته بود که مدح تو را کند

اینجا گمان کنم که قلم آفریده شد

یا پیش تر ز جود و کرم بوده ای حسن

یا هم زمان با تو کرم آفریده شد

ای لال باد آن که تو را بی حرم شمرد

از ناز شصت توست حرم آفریده شد

روز جمل تو حیدر ثانی شدی حسن

پای شجاعت تو جنم آفریده شد

از مردم عرب که تو خیری ندیده ای

پس بهر یاری تو عجم آفریده شد

تا شکل بی قراری شب های تو شوم

این اشک های چشم ترم آفریده شد

وقتی حسن به معنی صبر است ، غصه نیست

گر صد هزار رنج و الم آفریده شد

باید که شکل پر زدنت فرق هم کند

پس لا جرم پیاله سم آفریده شد

پای کتاب زندگی پر بلایتان

اشک خدا چکیده و غم آفریده شد

شاعر: حسين صيامي

به دل شعله ورم سايه ي دريا افتاد

عاقبت قرعه به نام من تنها افتاد

زهر هم سوخت به حال جگر سوخته ام

شعله شد آب شد و خون شد و از پا افتاد

باز هم خاطره هايم همگي زنده شدند

راه من باز بر آن كوچه ي غم ها افتاد

يادآن كوچه ي باريك همان كوچه ي تنگ

كوچه اي كه گذر سنگدل آن جا افتاد

شور مي زد دلم  و در دل آن وانفسا

چشم نامرد به ناموس علي تا افتاد

آن چنان زد كه ره خانه ي خود گم كرديم

آنچنان که به رخ برگ گلي جا افتاد

مادرم روي زمين بود و پي ام مي گرديد

من نفس مي زدم او از نفس اما افتاد

 ((پاره هاي جگرم مي چكد از كنج لبم

باز در خانه ي من روضه ي زهرا افتاد

ياد آن كوچه كه با مادر خود مي رفتم

ديدم آن روز در آن راه چه غوغا افتاد

دست بر شانه ي من دست دگر بر ديوار

مادرم خواست بخيزد ولي از پا افتاد))

شاعر: حسن لطفی

ای مرحمی که بر جگرم شعله ور شدی

سوزاندی ام چنان و چنینن کارگر شدی

عمری به انتظار نشاندی مرا ولی

شادم که لااقل تو زمن باخبر شدی

بگذار تا که با تو بگویم حدیث خویش

شاید دلِ گرفته ام آرام تر شود

می خواستم که عقده گشایم ز دل ولی

ترسم که شعله های تو هم بی اثر شود

آن سان غریب مانده ام اینجا که طعنه ها

تنها تسلی ام همه ایام می دهند

اما هزار شکر سلام و جواب هست

بر سلام من همه دشنام می دهند

عمریست لب گزیده ام وگریه کرده ام

جایی که هیچ گریه برایم نمی کنند

عمریست خواب خوش به دو چشمم نیامده

کابوس های کوچه رهایم نمی کنند

یارب نسیب هیچ غریبی دگر مکن

دردی که گیسوان حسن را سپید کرد

با صد امید حامی مادر شدم ولی

سیلی زنی امید مرا نا امید کرد

ای کاش جان دهم که ببینم به راه خویش

آن را که دردهای مرا زنده می کند

انگار دشنه بر جگرم سخت می زند

وقتی مغیره بر نظرم خنده می کند

شاعر: حسن لطفی

خاك بوس ِ دَرَت شكيبايي

حسني تو، حسن، حسن اما

بيشتر از سه بار زيبايي

پيش ِ جودت همه گدا هستند

ريزه خوار ِ تو حاتم طايي

تو دليل غم هميشگي و

گريه هايِ ماهيانِ دريايي

كودكِ هشت ساله يِ مادر

پسر ِ غيرتيِ زهرايي

غربتِ تو زبانزدِ همه است

طوس، ري، كربلا و هرجايي

يا حسن با حسين ميگوئيم

طپش ِ قلبِ سينه زنهايي

آتش افتاده بين سينه بگو

از غم و غربتِ مدينه بگو

ياس در پيش ِ چشم ما لِه شد

سوخت از هُرم ِ شعله ها له شد

پشتِ در، بين ِ كوچه، در مسجد

حُرمَتِ مادرم سه جا له شد

شوهري ديد همسري افتاد

غيرتِ غيرتِ خدا له شد

در از چارچوب كَنده شد و

مادرم زير ِ دست و پا له شد

بار ِ شيشه شكست، نَه بدتر

آنقَدَر ضربه خورد تا له شد

خبري نيست بين ِ آتش از او

يكنفر ميزند صدا له شد

فضه در بين آن هياهو ها

گفت اسما بيا بيا له شد

عصر ِ ديروز كوچه، سيلي، درد

نوجوانيِ مجتبي له شد

غم ِ غربت به كوچه تا افتاد

وايِ من مادرم ز پا افتاد

شاعر: سيد پوريا هاشمي