متن روضه و مداحی شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام

سکه عشق و وفا خورده به نام من و تو

در ره دین خدا بوده قیام من و تو

تو و من مظهری از عشق و وفاییم حسین

سکه عشق و وفا خورده به نام من و تو

یار مظلومه شدم دشمن ظالم بودم

بوده خود شیوه آگاه کرام من و تو

خیمه سلطنت عشق در آفاق زدیم

گر چه از آتش کین سوخت قیام من و تو

شیعیان تا به قیامت بهر نوشیدن آب

یاد آرند و بگویند سلام من و تو

مدتی خواست که از بیخ کند ریشه ما

ریشه اش کنده شد از سعی مدام من و تو

یه مدینه یه بقیع یه بقیع و یه امام

یه امام و یه مزار خاکی و بی سایبون

که دلا رو کرده خون

نه حرم نه رواقی

نه یه شمعی و نه یه چراغی

نه یه خادم و نه یه زائر

که روی خاکش بریزه آب

می سوزونه قبرش و آفتاب

یعنی میشه یه روز بیاد که

سنگ قبر براش بذاریم

بنویسیم رو سنگ قبرش 

غریبی که مادر نداره

آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

حرم مثه حرم امام رضا می سازیم

شهید بی وفایی و کشته ی زهر همسرش

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

یه خواهری سینه زنه نوحه های برادرش

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

یه مدینه یه کریم یه غریب بن غریب

یه امام غم نصیب

که اگه یه ذره از غصه هاشو رو دوش عالم بذارن

قد دنیا خم میشه تا بشکنه

آقایی که تو شهرش تو محله اش تو عشیره اش

نه بگو حتی تو خونه اش غریبه و یاور نداره

کبوتر گریه، دل و کنار بقیع میبره 

 صدای مادری میگه حسن غریب مادره

 آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

حرم مثه حرم امام رضا می سازیم

یه مدینه یه بدن

بدنی که با محن شده بود غسل و کفن

برای تشییع یادگار حضرت یاس

روی دوش حسین و عباس

روی دست جوونای بنی هاشم

جلوی چشمای قاسم

سر قبر نبی اکرم نور معظّم

فتنه گر جمل رسید و

آتش به هر دلی کشید و

صداش بلند شد کموندار چرا نشستین

مگر عهد کینه نبستین

تن و بر تابوتش بدوزین

لاله ی سبز فاطمه

 دیگه عازم سفره

صدای مادری می یاد حسن غریب مادره

 آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

حرم مثه حرم امام رضا می سازیم

زهر جفا زد آتش، مادر بر این دل مــــــــن (2)

                                          همسر من ای مادر، گردیده قـــــــــــاتل من (2)

جنازه ام مادر جان، کـــــــــــــردند و تیر باران

                                           حسن حسن حسن جاـــن، حسن حسن حسن جان

خونی که خورده بـــودم، مادر من از برایت(2)

                                            به بین که مـــــــی چکد از، گلوی مجتبایت (2)

جنازه ام مــــــــــــادر جان، کردند و تیر باران

                                             حسن حــسن حسن جان، حسن حسن حسن جان

مـــــــــزار من در بقیع، زائر ندارد امشب (2)

                                              مهدی بـــروی قبرم، سر می گذارد امشب (2)

جـــــــــــنازه ام مادر جان، کردند و تیر باران

                                               حسن حسن حسن جان، حسن حسن حسن جان

ای مــــــــــــــــــاهی دریا برایت گریه كرده

                                                پـــــــــــــــــیغمبر و زهرا برایت گریه كرده

عــــــــــالم محیط غربتت، زائر ندارد تربتت

                                                مـــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان

ای   اولین   مـــــــــــــــــظلوم عالم، بعد بابا

                                                در خـــــــــــانه خود هم غریب از جور اعدا

شـــــــــریك زندگانیت، گردیده خصم جانیت

                                                مـــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان

بـــــــــــــــــــا آنهمه صِدق و صفا و پاكی دل

                                               شــــد مُـــــــــــــــزد خوبیهای تو زهر هلاهل

پیوسته شد خون بر دلت، تا همسرت شد قاتلت

                                                مـــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان

هــــــــــــــــنگام تشییعت به جای ذكر و تكبیر

                                              تـــــــــــــــابوت و تن با هم یكی گردیده از تیر

کــــــــــنار قبر مادرت، شد تیر باران پیکرت

                                               خــــــــــــــــالی بودن صحن غم افزای بقیعت

بـــــــــــــــــــــر زائرینت بسته درهای بقیعت

                                              سلام مـــــــــا به قبر تو، درود ملا به صبر تو

شـــــــــــــــــــبها بود زوار قبرت گرد صحرا

                                              آبــــــــــــــی نمی ریزد بر آن جز اشک زهرا

فدای لطف و کرمات، ما را رسان در حرمت

                                              مــــــــــــــظلوم حـــــــــــــسن جـــــــــان (2)

از زَهـــــــــــــر كـــــــــــینه، پُــــــــر خون دلم شد

                                       مَــــــــــــــــــــحـــرم خـــــــــــــــانه، چون قاتلم شد

« در خـــــــــــــــــانه ام غریبم، بی یار و بی حبیبم

                                        مــــــــــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان»

راحـــت شــــدم مـــــن،   از   درد   و   مِــــــحنت

                                        دیــــــــــــــــــــــــــــــدم بــــه مادر، گشته جسارت

«زخـــــــــــــــــــم زبان شنیدم، بی یار و بی حبیبم

                                        مــــــــــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان»

شــــــــــهر مـــــــــــــدینه، مــــــــــاتم سرا شد (2)

                                        خـــــــــــــــــــــــــــتم الــــــــــمرسلین، دگر فدا شد

« صـــــــــــــــــاحب عـــــــــــــــــــــزا شده فاطمه

                                             می كند ناله و زمزمه، مظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان

آتــــــــــش   گـــــــــرفته،   از   غــــــم   دل   مــن

                                       چـــــــــــــــادر    خــــــــــــــاكی،   شــد قـــاتل من

« در   خــــــانه ام غـــــریبم، بـــــی یار و بی حبیبم

                                      مــــــــــــــــــــــظلوم حسن جان، مظلوم حسن جان»

بیاور طشت از وفا ببرم، پاره شد جگرم مهربان خواهر

                                 نـــــــظر بنما پاره های تنم، آید از دهنم، بی امان خواهر

«بیا بنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

                                 خــبر كن خواهر حسین مرا، نور عین مرا، كآیدم بر سر

نمـــــی باشد مادرم بسرم، كرده خونجگرم، از جفا همسر

                               «بیا بـــنشین در برم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

خداحافظ می روم ز جهان، سوی باغ جنان چشم گوهر بار

                             روم نزد جــدّ و مادر خود، ظلم همسر خود، می كنم اظهار

«بیا بنشین در بــــرم خواهر، كه می سوزد پیكرم خواهر»

                              دو طفلان بــــــــــــــــی گناه مرا، بی پناه مرا، مادری بنما

پرستاری كن ز راه وفــــــــــــــا، كودكان مرا یاوری بنما

                               «بیا بنشین در برم خواهر، كه مـــی سوزد پیكرم خواهر»

                                   زینب ای زینب، زینب ای زینب

                                                                             [محمد حیاتبخش]

امشب مدینه شده یكسر سیه پـــوش (2)           آوای زهرا رسد از جنان بر گوش

مسموم   كین  شد  حسن  نـــوگل  طاها           واویلا،  واویلا،  وا ویلا،  وا ویلا

امشب بیا خانه در پیچ و تاب است (2)           فردا به باغ جنان نزد آن بـاب است

امشب بــــــود هر دیده ز غصه گریان            واویلا، واویلا،   وا ویلا،   وا ویلا

خــــــواهر بیا گشته دلم پر شراره (2)            از هر طرف بسته بر من راه چاره

قـــــــــــــــاسم و عبدالله من شوند تنها             واویلا،  واویلا،  وا ویلا،   وا ویلا

مرغ دل پر می زند، در هوایت یا حسن         تا بنالد در بقیع، از برایت یا حسن

                                 یا امام مجتبی        ای گل باغ ولا (2)

ما ز داغت از بَصَر، خون دل جاری كنیم     بر مصیبت های تو، ما عزاداری كنیم 

                                   یا امام مجتبی      ای گل باغ ولا (2)

دیده ها گریان بود، در عزایت یا حسن     كن نصیب عاشقان، تربتت را یا حسن

ای كــــریم اهل بیت، ای عزیز فاطمه      از ره لطف و كرم، كن نظر بر ما همه

                               یا امام مجتبی     ای گل باغ ولا (2)

خون دلـــــی كه خوردم، از گلویم (2)

                                             امشب  غم دلم را، با مادرم بگویم (2)

شد   موسم جدایی، حسین من   كجایی

                                             حــــــسن   حسن   حسن   جـــــان (2)

می ریزد از دهانم، خونابۀ دل من (2)

                                              شــریك زندگانی، گردیده قاتل من (2)

 شد مــــوسم جدایی، حسین من كجایی

                                              حــــــــسن    حسن    حسن   جان (2)

ای خدا از زهر كین سوزد دل من (2)             با كه گویم همسرم شد قاتل من

من غریبم، من غریبم، من غریبم (2)

ای خــدا شد رشته عمرم گسسته          قــــــاتل من رو بروی من نشسته

زینب ای نور دو چشمان تر من          لحظه ای خواهر بیا بنشین بَرِ من

من غریبم، من غریبم، من غریبم (2)

می روم من سوی جنت نزد مادر           می سپارم كودكانم بر تو خواهر

خــون دلهائی كه خوردم بعد بابا             صبر كــردم عاقبت افتادم از پا

من غریبم، من غریبم، من غریبم (2)

مـــــن كه داغ مادرم زهرا بدیدم                فـــرق مُنشق گشته بابا بدیدم

دگر از این زندگانی گشته مشكل                با تو گویم زینبا من عقدۀ دل

من غریبم، من غریبم، من غریبم (2)

من غریب و تنهایم – من عزیز زهرایم (2)

آفتاب عمر من ، کم کم روی بام آمد                                     بوی مادرم زهرا ، امشب به مشام آمد (2)

من غریب و تنهایم – من عزیز زهرایم (2)

سر تا به قدم دردم ، بی یار و طبیبم من                               چون طایر پر بسته ،در خانه غریبم من (2)

من غریب و تنهایم – من عزیز زهرایم (2)

ای مدینه از چشمم ، ریزد اشک تنهایی                   جان دادم من امشب ، گردیده تماشایی (2)

من غریب و تنهایم – من عزیز زهرایم (2)

مانند گل افسردم ، از باد خزان امشب                                  آسوده شدم آخر ، از زخم زبان امشب (2)

من غریب و تنهایم – من عزیز زهرایم (2)

بی برادر شدم (2)                                                            کشته شد مجتبی

زینبا زینبا –زینبا زینبا

خواهر مهربان (2                                                 گریه کن زین عزا

زینبا زینبا – زینبا زینبا

خواهر غم زده ، موسم غم شده                             موسم ناله و اشک و ماتم شده

چهره عالم از غصه در هم شده                                عرشیان در غمش کرده ماتم بیا

زینبا زینبا – زینبا زینبا

زهر همسر شرر زد به جان حسن                           شد برون خون دل از دهان حسن

دائم این جمله بود بر زبان حسن                             جان زهرا بیا بر سرم خواهرم

زینبا زینبا – زینبا زینبا

قامتم خم شد از داغ مرگ حسن                             خانه سینه ام گشته بیت الحزن

زینب ای خواهرم با که گویم سخن                           خانه هستیم گشته ویرانسرا

زینبا زینبا – زینبا زینبا

تازه شد غصه فاطمه مادرم                                                با غم مجتبی پیش چشم ترم

رفته از دست من یار و همسنگرم                            ناله دارم ز دل و  اخا ء و اخا

زینبا زینبا – زینبا زینبا

من بودم و رنج ظلم وکینه

من بودم و آه کنج سینه

خون خوردم و با کسی نگفتم

از قصه ی کوچه مدینه

آنجا که گل یاس از شاخه جدا شد

مادر جوانم محتاج عصا شد

من بودم و آن مظهر پاکی

من بودم و آن صورت خاکی

من بودم و کوچه ی مدینه

من بودم و آن چادر خاکی

من لاله میان راه دیدم

من خانه پر از آه دیدم

با چشم پر از ستاره ی خود

در کوچه خسوف ماه دیدم

در کوچه گرفتم دست مادرم را

ره رفتن او را بودم به تماشا

دیدم که قدش خمیده میشد

دستش به میان دستم اما

پایش به زمین کشیده میشد

 ***

جز دیده ی من کسی ندیده

نه دیده کسی و نه شنیده

با چشم به خون نشسته ی خود

در کوچه جوان قد خمیده

دیدم که پرستو راه لانه گم کرد

مادر جوانم راه خانه گم کرد

من بودم و اشک دانه دانه

بر ماه بدیده ام نشانه

دستش بگرفتم و ببردم

من صاحب خانه سوی خانه

حسن همچون حسینش نور عین است                مثال هر دو ماه عالمین است

تمام فرق بین این دو گوهر                         بود آن یا (ی)كه در نام حسین است

                                                                                                  درگاله

خورشید به سوگ مصطفی می گرید    مهتاب به حال مجتبی می گیرید

در مشهد دل چه كربلایی برپاست          قومی به شهادت رضا می گر