تجربه های بالینی نشان می دهند، این خانواده ها نیستند که همواره باعث ایجاد مشکل می شوند، بلکه خود همسران به خاطر مشکلات شخصیتی؛ مثل وابستگی و یا نداشتن مهارت کافی، راه را برای دخالت باز می گذارند. 
بنابراین نباید همواره بزرگ ترها را سرزنش کنیم، بلکه باید نگاهی هم به خودمان بیندازیم و ببینیم کجای کارمان مشکل دارد که دیگران را وادار به دخالت های بی جا در زندگی زناشویی و حریم های خصوصی مان می کند؟

برخی مشکلات شخصیتی همسران که والدین را وادار به دخالت می کنند عبارتد از؛
1- وابستگی نسبت به والدین خود: کسانی که در شخصیت وابسته ای دارند، عواطف خود را با احساسات و عواطف دیگران مخلوط می کنند. چنین اشخاصی کسانی هستند که عقل و عاطفه شان چنان در هم آمیخته است که زندگی شان تحت تاثیر احساسات اطرافیانشان قرار دارد. 
آن ها به خاطر این که از لحاظ عاطفی وابسته هستند، امور مهم زندگی خویش را فدای کسب اطمینان و توجه از سوی دیگران می کنند. این ویژگی در همسران خطرناک است؛ چرا که حریم خصوصی خود و همسرشان را به روی دیگران باز می کنند.

2- نداشتن مهارت ابراز وجود: این گونه افراد رفتارهای جرأت آمیز ندارند، هیچ گاه نمی توانند «نه» بگویند و در برابر دیگران بله گوی مطلق هستند؛ حتی اگر حق خودشان یا همسرشان پای مال شود. این افراد گاهی به غلط بی مهارتی خود را به پای اعتقادات مذهبی شان می گذارند.

3- تمامیت خواهی در روابط: گاهی برخی در پی راضی نگه داشتن همه از خویشند، در حالی که این قضیه غیرممکن است. افراد باید قادر باشند خواسته های اطرافیان خود را اولویت بندی کرده و برآورده کردن آن ها را مدیریت کنند.

رهروان