مردم فراموش مي‌کنند که مي‌توان به مباحث بزرگ و کوچک بدون اين‌که به خون‌ريزي و يا شکست دوستي‌هاي عميق منجر شود، خاتمه داد.

بعضي از بحث‌ها و جدال‌ها غيرقابل حل هستند و بيش‌تر آن‌ها منجر به نزاع، کينه‌توزيِ خانوادگي، قطع دوستي‌ها‌ براي سال‌هاي متمادي و طولاني، طلاق و حتي قتل و آدم‌کشي مي‌شوند‌، در حالي‌که مردم فراموش مي‌کنند که مي‌توان به مباحث بزرگ و کوچک بدون اين‌که به خون‌ريزي و يا شکست دوستي‌هاي عميق منجر شود، خاتمه داد.

چگونه؟ با يک معذرت‌خواهي.

متأسفانه، گفتن «معذرت مي‌خواهم»، آسان نيست، همان‌گونه که يادگيريِ فراموش‌کردن مسائل، براي فرد مشکل است.

براي ما بعضي مواقع، موقعيت‌هايي پيش‌مي‌آيد که مجبور به عذرخواهي مي‌شويم و ما آن را باور نداريم‌ و نيز مواقعي وجود دارد که با اين‌که مي‌دانيم اشتباه از خودمان بوده اما پوزش نمي‌طلبيم.

چه چيزي باعث توقف ما براي عذرخواهي مي‌شود؟

- از دست دادن نفوذ و اعتبارمان

- برهنه شدن روح و فکرمان

- قبول اشتباه‌هاي‌مان

- اعتراف و تصديق پَستي و کهتري خود در اوج برتري و بزرگي

پس با داشتن قلبي سخاوتمند و شخصيتي قوي مي‌توانيم در شرايط لازم، پوزش خود را ابراز نماييم.

افرادي که در هنگام بروز اشتباه، از کرده‌ي خود پشيمان و متأسف مي‌گردند و به‌دليل مناعت طبع و اعتمادبه‌نفس و جرأت زياد، معتقدند اشتباه کرده‌اند، ‌افرادي هستند که در ميان فاميل و اقوام، دوستان‌ و اجتماع، از ارتباط سالمي برخوردارند.

حقيقت اين است که ريشه‌ي اين رفتار، به دوران کودکي افراد باز‌مي‌گردد. روان‌شناسان کودک، هيچ‌گاه از گفتن اين مطلب مهم که «به کودکان‌تان عفو و بخشش و گفتن معذرت مي‌خواهم را آموزش ‌دهيد»، خسته نمي‌شوند. افراد بايد از کودکي، عذرخواهي پدر‌‌و‌‌مادر خود را ببينند و هم‌چنين پشيماني و تأسف آنان از اشتباه‌شان را بشنوند. ‌‌ديدن و شنيدن عذرخواهي پدر و مادر، پايه و اساس فرم ارتباط‌هاي کودکانِ آنان در آينده مي‌باشد.

رفتار، ‌مشعل قوي گويش‌ها مي‌باشد. ‌فرم کلمه‌ها مي‌تواند شراکت را بسازد و يا جنگ بيافريند. ما از کلمه‌ها براي بيان احساس‌هاي خود استفاده مي‌کنيم و اگر نتوانيم احساس خود را در قالب کلمه‌ها بيان‌کنيم، هيجان‌هاي خود را به‌صورت پرخاشگري بروز مي‌دهيم.

ما مي‌توانيم احساس‌هاي خود را در قالب کلمه‌ها بيان کنيم و بگوييم «متأسفم»، به اين دليل که احساس تأسف مي‌کنيم. ما مي‌توانيم بگوييم: «تو را بخشيدم»، به دليل اين‌که بخشنده هستيم. باور بيانِ تأسف مي‌تواند دنياي زيباي خالي از تکبر را براي ما به ارمغان بياورد.

زماني که ما مي‌گوييم «ببخشيد»، به اين دليل است که ما احساس ديگران را درک مي‌نماييم و عذرخواهي‌ ما بايد با احساس پشيماني همراه باشد.