مبحث هفتاد و ششم طرح صالحین: «رمز و راز خوشی‌ها و ناخوشی‌های زندگی»

با سلام و تشکّر از همه دوستان،

لطفاً از موضوع بحث فاصله نگیرید.

سلام

خوشی و ناخوشی معانی مختلفی داره یعنی هرکسی یه جور معنی میکنه، بهتر بگم هرجور دوست داره اینم یه جو خوشیه. مثلاً بعضی بیمار بودن رو به ناخوشی معنی می کنن.

وقتی کسی واقعاً از ته دلش خوشه و خوشحاله یه احساس عجیبی داره، قابل وصف نیست یعنی نمیشه با کلمات بیانش کرد. همونطور که وقتی کسی ناخوش و ناراحت یه احساسی داره که نمی تونه به زبون بیاره.

گاهی الکی خوشیم و گاهی هم الکی ناخوش. خودمونم نمی دونیم چرا. فقط خوشیم، خوشحالیم و می خندیم و دوست داریم بقیه رو هم خوشحال کنیم ( این حالت خوبشه ) بعضی وقتا هم ناراحتیم و نمی دونیم چرا. و اینم که نمی دونیم چرا خودش یه ناراحتی دیگه روش میاره.

ادامه دارد .........

ادامه:

خوشی اگه از ته دل نباشه زودگذره. مثل لذت های زودگذر. زود تموم میشه. و اگه خدای نکرده خلاف باشه بعدش ناخوشی ای پیش میاد که خیلی بدتره.

بعضی ها خوشن، بیخیال دنیان. خیلی خونسرد و با اعتماد به نفس. هیچی خوشیشونو به ناخوشی تبدیل نمی کنه. ولی حتی اونا هم ناخوشی هایی دارن.

بعضی ها ناخوشی هاشونو برای خوشی مردم پنهون می کنن. میگن مردم خوش باشن انگار ما خوشیم. راستم میگن. البته نظرشونه.

ادامه دارد .............

ادامه:

بعضی ها راه های خوبی برای به دست آوردن خوشی بلدن و استفاده می کنن ولی بعضی ها نه. مثلاً گروه اول به نیازمندی کمک می کنن، نیازمند از همه نظر: مالی، معنوی، درسی. همه نظری. وقتی اونارو خوش کردن خودشونم خوش میشن. ولی گروه دوم: با مسخره کردن دیگران و تهمت زدن، دیگران رو با نام های بد و زشت صدا زدن باعث خوشی خودشون و ناخوشی دیگران میشن. البته این خوشی براشون خیلی زود تموم میشه. تو بهترین حالت همون بلا سر خودشون میاد.

بعضی ها با گرفتن مهمانی، جشن، هرچند ساده ولی صمیمی سعی می کنن هم خودشون خوش باشن و لذت ببرن هم دیگران. ولی بعضی ها با گرفتن پارتی، مصرف قرص و ... خوشی زودگذری برای خودشون و دیگران فراهم می کنن که پشیمونی بسیاری به همراه داره. چه حیف.

منم موافقم.

بعضی ها خوشی هاشون تو یه سطحه و همونجا هم می مونه و پیشرفت نمی کنه و اگه برآورده نشد ناخوش می شن.

در مورد مثالتون، البته یکی هم با نداشتن بچه ناخوشه. امید می تونه خوشی رو برای آدم نگه داره، همونطور که می تونه آدم رو زنده نگه داره و به زنگی دل خوش.

شاید هم یه امتحان برای خودش و ما و همه کسانی که شاهدن. حسرت خوردن خودش یه جور ناخوشیه. اینکه به چیزی که داری ناراضی باشی و به داشته های مردم نگاه کنی. اینطوری کم کم داشته های خودتم از دست میدی. خوشی اینه که به داشته هات راضی باشی و خدا رو شکر کنی. شاید ما ظرفیتمون کمتر از حتی اون بچه پولدار هم بوده. خیلی از اونها درسته دین درست و حسابی ندارن ( که اصلاً قابل توجیه نیست. ) ولی مرام و معرفت دارن که البته خیلی هاشونم ندارن.

هم کاربری عزیز ria1365   پول هم میتونه خوشبختی بیاره. اگه از راه درستش به دست بیاد و تو راه درستش خرج بشه. اگه یه خورده فکر کنیم که باید یه روزی یه جایی درباره  این پولارو جواب بدیم حتماً درست ازشون استفاده می کنیم. البته قصد بدی نداشتم و کلی عرض کردم. در پست های دیگه دیدم که نوشته بودید طنز بوده.

درسته پول داشتن جنبه می خواد که متأسفانه خیلی از ماها نداریم. البته زبونی داریم ولی وقتی وارد عمل میشیم ........

بعضی ها هیچی تو زندگیشون ندارن، ( البته هیچی که اقراق میشه، یعنی وضع خوبی ندارن‌ ) ولی دلشون خوشه، ولی بعضی ها همه چیز دارن بدون اقراق اما ناخوش ان. خوشی فقط تو داشتن ماشین مدل بالا، خونه ویلایی، پول زیاد و ثروت بادآورده نیست. خوشی تو سلامتیه که خیلی از ما قدرشو نمی دونیم و وقتی از دستش دادیم تازه می فهمیم چه خوشی بزرگیو از دست دادیم. خوشی تو کمک به دیگرانه. به فرد نابینایی که میخواد از خیابون شلوغ عبور کنه. خوشی میتونه تو کمک به همکلاسیمون که تو یه درس ضعیفه باشه. تو قرض دادن مقداری پول به بنده خدایی که کارش گیره. به خیلی چیزای به ظاهر بی ارزش که روزانه با خیلی هاشون روبرو میشیم و بیخیال از کنارشون رد میشیم. بعدشم دربه در دنبال خوشی می گردیم.

البته، ولی تا حدودی. زندگی اجتماعی معایب و محاسنی داره، که چون محاسنش بیشتر پس خوبه. دیگران هم تو خوشی و ناخوشی ما سهیم هستن. همونطور که ما تو خوشی و ناخوشی دیگران سهیم هستیم. مثلاً در مورد خود شما مدیر تالار لطیفه و طنز هستید درسته؟ خُب چرا؟

خیلی خوبه کسی که خوشه حالا الکی یا واقعی سعی کنه دیگران رو هم البته واقعی خوش کنه. کمکشون کنه. سعی کنه مشکلشونو حل کنه نه اینکه بیشترش کنه و نیچه خوشی هم که دارن رو از بین ببره.

ولی خیلی بده کسی که ناخوشه ( یا حتی خوشه ) سعی در ناخوش کردن دیگران داشته باشه. خیلی بده. اذیتشون کنه، زخم زبون بزنه، مسخره کنه. خودشم می دونه که طرف ناخوش میشه و ناراحت ولی ادامه میده. همیشه برای اینکه خودش خوش بشه نیست چون خوشی اینجوری خیلی طول نمی کشه. گاهی هم لذت میبره دیگران رو ناراحت کنه، آبروشونو ببره، حقیرشون کنه. غافل از اینکه خودشو حقیر و بی آبرو می کنه.

بعضی ها برای اینکه خودشون خوش باشن خوشی رو به زور از دیگران می گیرن. یه جورایی حسودن، خودخواهن. آخه چی از شما کم میشه که دیگران هم خوش باشن. چیکار به کار مردم دارید.

ادامه دارد ............

ادامه:

بعضی ها خوشیشونو با تقسیم کردن خوشی بین همه تقسیم می کنن ولی ناخوشیشونو پنهون می کنن. بعضی ها کاملاً برعکس عمل می کنن، چه بد. مثلاً طرف جایزه برده یا بالاخره خوشه، با کمک کردن به نیازمندی این خوشی رو بین خودشو و اون فرد یا افراد تقسیم میکنه و باعث خوشی و خوشحالی خیلی ها میشه. ولی بعضی ها ناخوشیشونو با دعوا کردن، گیر دادن الکی به دیگران، داد و بیداد کردن بین همه تقسیم می کنن، ولی وقتی خوش و خوشحال شدن فقط و فقط خودشون، یادشونم میره برن از دل بقیه دربیارن.

ببخشیدا البته اگه بعضی جاها دیگران هم بزارن و مانع نشن و یا پلی بشن برای آرامش بیشتر.

درسته راضی بودن و راضی نبودن تأثیر زیادی رو خوشی و ناخوشیمون داره همینطور توکل کردن به خدا و فراموش کردن او. ولی بازهم دیگران مؤثرن تو خوشی و ناخوشی ما. نظرمه دیگه.

اگه اشتباه نکنم همون تقسیم کردن خوشیهاشون با دیگران میشه.

به نظرم اینکه کسی خوش باشه یا ناخوش بستگی به موقعیت اجتماعی، مالی و فرهنگی نداره. کسی میتونه تو یه بیغوله زندگی کنه، با جمع کردن خورده چیز و فروش اونها، ولی خوش باشه. کسی هم می تونه تو بهترین خونه زندگی کنه، بهترین شغل رو با بالاترین درآمد داشته باشه ولی ناخوش باشه. اینکه متأسفانه بعضی ثروتمندان و به ظاهر اهل فرهنگ خوشی رو فقط برای خودشون می دونن و با دیدن لبخند روی لب فقرا تعجب می کنن و گاهی شکایت اصلاً چیز خوبی نیست. خوشی یه نعمتیه که خداوند به بندگانش داده. چیزی نیست که بشه از بغالی سر کوچه خرید. البته ناخوشی هم همینطور ولی بیشتر در اثر استفاده ناصحیح از خوشیه.

مثلاً بچه ای با یه اسباب بازی ساده و کوچیک خوش میشه و مشغول بازی. ولی یه آدم بزرگ با بازی کردن با آبرو و حیثیت مردم خوش میشه و مشغول بازی.

راستی متموّل یعنی چی؟ یعنی ثروتمند. من اینجوری معنی کردم. البته طبق نوشته بقیه کاربران عزیز.

خوشی مخصوص یه قشر خاصی از مردم نیست. چه خوب میشه که همه خوشی و ناخوشی هاشونو بین همدیگه تقسیم کنن. ثروتمندان وقتی به خوشی واقعی می رسن که خودشون بالاتر از فقرا نبینن. خوشی خودشونو خوشی اون ها و ناخوشی اونها رو ناخوشی خودشون ببینن. فقرا چیزی ندارن به دیگران بدن تنها ناخوشی هم که دارن اونم به دیگران نمی دن.

البته دیدن نداشته ها ی خود و دیدن داشته های دیگران و حسادت به اونها. این بدترین ناخوشیه.