روایت شده است امیرالمؤمنین(علیه السلام) مردى را دید که از روى دفترى دعایى طولانى را (به زحمت) مى خواند; امام(علیه السلام) به او فرمود: اى مرد خدا! آن خدایى که این دعاى طولانى را مى شنود،
به دعاى کم و کوتاه نیز پاسخ مى دهد (یعنى نیازى به خواندن این همه دعاى طولانى نیست) آن مرد عرض کرد: اى مولاى من، چه کنم؟ فرمود: این کلمات (کوتاه و پرمحتوا) را بخوان:
اَلْحَمْدُ للهِ عَلى کُلِّ نِعْمَة، وَاَسْئَلُ اللهَ مِنْ کُلِّ خَیْر، وَ اَعُوذُ بِاللهِ مِنْ کُلِّ شَرٍّ، وَ اَسْتَغْفِرُ اللهَ مِنْ کُلِّ ذَنْب
ستایش خداى را بر هر نعمتى و از او خواهم هر خیرى را و پناه برم به خدا از هر شرّى و آمرزش خواهم از خدا از هر گناهى.
منبع : بحارالاانوار ج 91 ص 242
