آیا حضرت موسی در تورات از آمدن قیامت خبر نداده است؟

بی‌شک جهان مادی و جغرافیای فیزیکی که یارای تحقق و لباس پوشاندن به این خواسته و میل را ندارد پس بایستی در جهانی دیگر، ورای این جهان مادی و در جغرافیایی متافیزیکی به دنبال ظرف تحقق این خواسته بود؛ و این خود دلیلی بر امکان و نیز ضرورت وجود جهانی دیگر است. اساساً اگر جهان دیگری نباشد خلقت انسان عبث خواهد گردید. آیا حکیمانه است که آدمی با این همه پیچیدگی و توانایی بیاید و چند صباحی بخورد و بیاشامد و بعد هم با همه‌ی خوبی و یا ظلم کردن‌ها بمیرد و خاک شود و پرونده‌اش مختومه اعلام گردد؟! اصلاً در این صورت دیگر خوبی کردن معنایی دارد؟

در ادیان حقیقی و کتبشان بایستی از این حقیقت مسلم خبری آمده باشد. تورات به باور اهل کتاب گزارش گفتار و کردار حضرت موسی علیه السلام است؛ اما در تورات کنونی (اسفار پنج گانه‌ی ابتدایی از مجموعه‌ی عهد عتیقِ کتاب مقدس) چنین خبری نیست! تنها در کتاب دانیال نبی (علیه‌السلام) است که به صورتی کاملاً روشن و متمایز به حیات در جهانی دیگر بر می‌خوریم [۲].

ابن کمونه [۳] معتقد است که قیامت مساله‌ی مردم زمان حضرت موسی (علیه‌السلام) نبوده است (آنان منکر قیامت و عقاب آن نبودند)؛ برای همین در تورات از آن ذکری به میان نیامده است! می‌گوید آن مردم، مرضشان بت پرستی و ... بود به همین دلیل، وعده و وعیدهایی در همین مورد، در جای‌جای تورات تکرار شده است [۴].

اما گزارش قرآن کریم به عنوان یک متن موثق از واقعیت چیست؟

 در سوره‌ی طه آمده است: «فَلَمَّا أَتاها نُودِيَ يا مُوسى (۱۱) إِنِّي أَنَا رَبُّكَ فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً (۱۲) وَأَنَا اخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِما يُوحى (۱۳) إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي (۱۴) إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ أَكادُ أُخْفِيها لِتُجْزى كُلُّ نَفْسٍ بِما تَسْعى (۱۵) فَلا يَصُدَّنَّكَ عَنْها مَنْ لا يُؤْمِنُ بِها وَاتَّبَعَ هَواهُ فَتَرْدى (۱۶)».

همان‌گونه که مشاهده می‌شود قرآن کریم به صراحت و روشنی از قیامتِ آمدنی به حضرت موسی (علیه السلام) خبر داده و به وی امر می‌فرماید: آنان که بدان (قیامت) ایمان نداشته و پیرو هوای نفس اند عامل رویگردانی‌ات نشوند زیرا هلاکت محصول این رویگردانی است. حال آیا امر تا این اندازه از اهمیت -که در صورت غفلت، پیامبر خدا را به هلاکت می‌اندازد- را حضرت می‌توانسته در بین مردم نشر و پخش نکند؟ آیا مردم نسبت به پیامبرشان از مصونیت بیشتری در این باب برخوردار بوده‌اند که تذکارش لازمشان نباشد؟!

پس با توجه به آیات یاد شده دو معرفت اساسی در هر اندیشنده‌ای شکل خواهد گرفت. اول معرفت به واقعیت اصل قیامت و ورود انسان به جهانی ماورای این جهان ماده که این معرفت، محصول ظهور آیات قرآنی یاد شده و حجیتشان است. دوم معرفت به واقعیتِ ابلاغ و ضرورت آن، به دلیل عقل و منطق است. عقلا نمی‌توان پذیرفت چنین واقعیت بس حیاتی را پیامبری که رسالتش ابلاغ حقایق متافیزیکی برای ساخت انسان است به مردم گوشزد نکرده باشد.