تربیت خانوادگی:
پدر و مادر می تونن به فرزندانشون یاد بدن که همیشه حواسشون به کارهایی که انجام میدن باشه. اینکه با سوال کردن ازشون ( البته نه خیلی زیاد که نتیجه عکس بده ) بهشون یاد بدن که روزی باید جواب این کارهاشونو به خدا بدن و اون روز و در محضر خدا نمی تونن هیچ عذر و بهونه ای بیارن. پس تا فرصت دارن ازش استفاده کنن و از فرصت ها و نعمت هایی که خدا بهشون اده غافل نشن. بهشون یاد بدن که باید برای انجام هر کاری فکر همه چیز شو بکنن. فکر آثار و عواقب دنیایی، آثار آخرتی همه چیز. اینکه دنیاشونو به آخرتشون نفروشن و همینطور برعکس. اگه این دنیا بد بود خداوند رحیم و رحمان هیچ وقت بندگانشو توش قرار نمی داد و نمی گفت مزرعه آخرته. بهشون یاد بدن که با حواس جمع تو مزرعشون چیز های خوب بکارن. براشون یادآوری کنن که هیچ چیزیو نمی تونن با خودشون ببرن اون دنیا از مال و منال و هر وسیله ای فقط کارهای خوب و بدشونو که اونم فقط خودشون خبر دارن و خدا می تونن با خودشون ببرن. لازمه که گاهی در مراسم تشییع جنازه شرکت کنن و فرزندانشونو همراه خودشون ببرن تا آموزش عملی به اون ها بدن.تا با چشم خودشون این حقیقت رو ببینن.
همه می دونن وقتی بچه ای به دنیا میاد برهنه هست، وقتی کسی از دنیا میره فقط یه پارچه به عنوان کفن بِهِش می پوشونن تا از این دنیا برهنه نره. همین پارچه هرچقدر مرغوب و از جنس اعلا باشه می پوسه و ازبین میره و دوباره برهنه میشه. این اعمال آدم هست که می تونه تو اون دنیا پوششی براش باشه یا نه. پس حواسمونو جمع کنیم تو این دنیا چیکار می کنیم.
همه میدونن ولی گاهی یادشون میره باید بقیه یه یادشون بیارن هرچند به قول معروف حقیقت تلخه ولی درعین حال خیلی هم شیرینه.
