روشن کننده زمین
والشَّمسِ وَضُحاهَا و القَمَرِ إذَا تَلَاهَا وَالنَّهارِ إذَا جَلَّاهَ ها سوگند به خورشید و تابندگی اش، سوگند به مَه چون پی [خورشید] رود، سوگند به روز چون [زمین را] روشن گرداند. فضل بن عباس گوید: امام صادق(ع) در تأویل این آیات: قسم به خورشید و روشنایی اش و ماه چون از پی آن در آید و روز چون زمین را روشن کند، فرمود: مراد از خورشید، امیرالمؤمنین است و منظور از ضُحاها نور خورشید قیام حضرت قائم است و ماه که از پی آن درآید، امام حسن و امام حسین هستند و روز که زمین را روشن کند، نیز قیام قائم است. آیات یاد شده و برخی دیگر از آیات قرآن کریم به مهدی موعود و مسایل و رخدادهای آخرالزمان و وقایع مقارن ظهور و پس از ظهور، تفسیر شده است و در شرح و تفسیر آنها، به احادیث نبوی و سخنان امام علی بن ابیطالب و دیگر ائمّه طاهرین و سایر علما و محدثان و بزرگان اسلام، استناد شده است.
تفسیر الجواهر، طنطاوی مصری
