البته بعضی وقتا خوبم هست. خوبه که کسی از کسی خبر نداشته باشه تا مثلاً به جای اینکه بگه معلوم نیست این پولارو از کجا میارن سرِ چه یدیختی رو کلاه گذاشتن، فلان ماشینو خریدن یا فلان خونه رو، بگه خدا رو شکر فلانی بالاخره ماشین دار شد، یا خونه دار شد از دست اجاره خونه راحت شد. نمیگن که اینا رو. الآن فقط به فکر خراب کردن همدیگن. به این فکرن که چطوری از همدیگه بالاتر برن و بقیه رو به زیر بکشن. چقدر بد خدا رحم کنه.

تربیت خانوادگی خیلی مهمه. اینکه خانواده ها از ابتدای کودکی فرزندانشون صله رحم رو به نحو احسن انجام بدن یعنی هرچی دیدن و شنیدن از خونه مردم که اومدن بیرون فراموش کنن و یه جلسه بحث و تبادل نظر تو خونه راه نندازن. بچه ها هم یاد می گیرن تا درست رفتار کنن.

بعضی ها توقع دارن اگه رفتن خونه کسی اون ها هم حتماً بیان خونشون. تا نیان دیگه نمی رن و اگه یه کم دیر شد دیگه اصلاً نمی رن. بعضی ها هم می گن ما میریم اونا نمیان بهتر. آخه چرا؟؟؟؟؟؟ شاید طرف مشکلی داشته که نتونسته بیاد. صله رحم که فقط خونه همدیگه رفتن نیست. صله رحم اینه که از احوال همدیگه باخبر بشیم ( البته اونم نه از هر طریقی سوء تفاهم پیش نیاد ). اگه رفتیم خونه کسی، نمیخوایم که چهاردیواری خونشونو ببینیم از احوای خونشون باخبر بشیم این چهار دیواری رو که همه دارن میخوایم خودشونو ببینیم سراغی ازشون بگیریم و .........اینه که عمر رو زیاد میکنه و روزی رو زیاد.

یه سری توقع زیادی دارن. توقع دارن هرکی رفت خونشون حتماً یه چیزی ببره. اگه نبره ناراحت میشن. خُب درسته که البته بهتره که دست خالی نری خونه کسی ولی واجب که نیست می گن صله رحم کنید تا طرف خوشحال بشه نمیگن چیزای گرون گرون بخر ببر براشون تا خوشحالشون کنی تا به فکر پس دادنش هم حتماً گرون تر باشن، یا نگن دست خالی اومد چطور روش شد. این رسم و رسوم های غلط هم سیمای صله رحم رو خراب می کنه.

یه داستانی از فیلم شاید برای شما هم اتفاق بیفتد ( شایدم دیده باشید ) این بود که یه مردی با خانمش سوار ماشین بودن و بر اثر تصادف از جاده منحرف شدن. خانمش خیلی زخمی شده بود و آقا هم نمی تونست از ماشین بیاد بیرون و هرچی هم داد و بیداد می کرد کسی صداشو نمیشنید. به هرکدوم از بچه هاشونم زنگ می زدن جوابشونو نمی دادن تا اینکه خانمه فوت کرد. آقاهه از اون روز با همه عالم و آدم چپ افتاد به هیچ کسی مَحَل نمیگذاشت. جواب هیچ کسو نمیداد، به هیچ کسی کمک نمی کرد حتی به بچه های خودش که شدیداً بهش احتیاج داشتن حالا هرکدوم به یه نحوی. اون همه رو تو مرگ خانمش مقصر می دونست. تا اینکه یه شب یه خوابی دید. خواب دید خانمش اونو برد یه جایی تا یه کسایی رو نشونش بده. چند نفر دور یه میز نشسته بودن و روی میز پُر بود از انواع غذاها و نوشیدنی ها و میوه های تازه و خوشمزه، دست های اون آدما همشون با سمت جلو دراز بود. باوجود اون همه غذا و میوه و نوشیدنی اونا همیشه گرسنه بودن. هرچی میخواست از چیزای روی میز بخورن نمی تونستن. چون دستهاشون به دهنشون نمی رسید. خانمش از اون ها رد شد و یه دسته دیگه رو نشون داد کاملاً شبیه دسته اول ولی همیشه سیر و البته خوشحال. آقاهه پرسید جریان این دو دسته چیه. خانمش گفت  خوب نگاه کن. این دسته از آدما با همون دست هاشون که به سمت جلو دراز بود غذا و میوه و نوشیدنی رو تو دهان بغل دستیشون میزاشتن اینجوری همشون می خوردن و سیر می شدن. آقاهه گفت خُب چرا دسته اول به فکرشون نرسیده این کارو بکنن. خانمش گفت دسته اول کسایی بودن که تو دنیا فقط به خودشون فکر می کردن و به هیچ کس کمک نمی کردن مثل تو برای همینم الآن هم نمی تونن به کسی کمک کنن. ولی دسته دوم کسایی بودن که تو دنیا به دیگران هم کمک می کردن.

ببخشید یه کم طولانی شد. ولی این درست نیست که آدم فقط به فکر خودش باشه و از حال و احوال همسایه و اقوامش بیخبر بمونه. صله رحم هم فقط به این معنی نیست که بری خونه کس و برگردی. اینه که اگه میتونه و نیازمنده بهش کمک کنی بی منت. وگرنه کسایی که کنتور آب و برق و گازو می بینن هربه یه مدتی تو همه خونه ها میرن. صله رحم هم فقط برای اقوام نیست برای همسایه ها و دوستان و آشنایان هم هست.

آدما تا کسی رو دارن یا چیزی رو قدرشو نمی دونن. وقتی بزرگ شدنو و تشکیل خانواده دادن و رفتن سر خونه زندگیشون یادشون میره که اصلاً پدر و مادری داشتن. اصلاً به اونها سر نمیزنن. وقتی ازدستشون دادن افسوس می خورن دیگه چه فایده ای داره. افسوس افسوس که تا چیزی و کسی رو داریم قدرشو نمی دونیم.

سلام به همه دوستان!

بارها و بارها در مورد نتایج صله رحم شنیده و خوانده ایم؛ از جمله تأخیر در مرگ و فراوانی روزی. امام هم در این بیان زیبا، دقیقاً به همین مطلب اشاره کرده و فرموده اند:

«مَنْ سَرَّهُ أَنْ یُنْسَأَ فِی أَجَلِهِ وَ یُزادَ فی رِزْقِهِ فَلْیَصِلْ رَحِمَهُ»

دقت کنید که اما حسین علیه السلام در اینجا توصیه نکرده اند، بلکه دستور داده اند، چون عبارت «فَلْیَصِلْ رَحِمَهُ» حالت امری و دستوری دارد؛ یعنی اگر خواهان تأخیر در مرگ و افزایش روزی هستی، باید صله رحم کنی! وگرنه این نتایج محقق نخواهد شد.

اما نکته اینجاست که به طور مطلق فرموده اند: «فَلْیَصِلْ رَحِمَهُ». به عبارتی امر به صله رحم کرده اند؛ آن هم بدون هیچ قید و شرطی. یعنی هیچ موردی را استثنا نکرده اند که مثلاً اگر مسلمان نبود و یا از طرف مقابل خوشمان نیامد و یا مشکلات دیگری داشت و ...، بلکه امر به صله رحم به صورت مطلق است. دقت فرمایید!

خویشاوندان، ارتباط خونی با هم دارند و در حقیقت شاخ و برگ های یک درختند. هر درختی برای حفظ حیات خود به هم کاری همه اجزا با یکدیگر نیاز دارد. حفظ رابطه خویشاوندی نیز با همکاری و همیاری بستگان امکان پذیر است. سنت حسنه صله رحم، از نیکوترین برنامه های دین مبین اسلام است و موجب پایایی درخت خویشاوندی می شود.

منظور از صله رحم، فقط دیدار اقوام نیست، بلکه مفهوم گسترده تری را در بردارد. مهم ترینشان هم این است که در حد توان و امکان، به یاری رساندن و رفع نیاز بستگان خود بپردازیم و این رابطه و پیوند همواره حفظ شود.

صله رحم، تنها به رفت وآمد و دیدار نیست، همان گونه که قطع رحم، به ترک آمد وشد نیست.

صله رحم، حتی با آنان که در ایمان، اخلاق و غیره مخالف انسان هستند نیز برای انسان سودمند است.

 از صله رحم، برای افزایش عمر بهره بگیریم.

فقر و پریشانی، با صله رحم از بین می رود.

صله رحم، موجب ایجاد و افزایش محبت آدمی در قلب دیگران می شود.

صله رحم، فرصتی برای ارتقای اندیشه ها و تجربه هاست.

برای آسانی حساب خود در روز قیامت، از صله رحم مدد بگیریم.

آن که با ارحام صله کرده است، در واقع با خداوند صله کرده است.

ضمن عرض سلام و ادب و تشکّر ویژه از دوستانی که ما را همراهی نمودند.

امتیازات مشارکت‌کنندگان در این بحث به شرح زیر می‌باشد: