مجموعه شعر ماه محرم و امام حسین علیه السلام

اصغر چرمی

سید محمد حسینی

اصغر چرمی

ایوب پرندآور

روایت است که رحمت کند خدای حسین

هر آن کسی که کند گریه در عزای حسین

روایت است که نفسهاش مثل تسبیح است

دل گرفته و مهموم غصه های حسین

روایت است که آیاتی از کتاب الله

فقط برای حسین است و ماجرای حسین

روایت است زیارت کند خدایش را

کسی که رفت زیارت به کربلای حسین

روایت است بگیری عنان اشک از چشم

مگر زبیم خدا و مگر برای حسین

روایت است که یاری کننده زهراست

کسی که گریه نموده است در رثای حسین

روایت است که این اشک را نگه دارد

برای روز مبادایمان خدای حسین

ببار چشم و خودت را نشان بده امشب

چرا که هست رضای خدا رضای حسین

بگیر مجلس روضه بریز آب روان

که مرهم است به هر زخم سید عطشان

منبع : پایگاه وزین رضیع الحسین (ع)

یا ولی الله یا داعی الله...

ای همنشینِ غربت پنهانی دلم

بشنو کمی ز شرح پریشانی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما

رحمی نما به ناله طولانی دلم

چندین سحر به عشق تو شد پهن سفره ام

اما نیامدی تو به مهمانی دلم

هر بار نامه ی عملم را کرده ام مرور

خجلت کشیده ام ز مسلمانی دلم

دستم اگر به خاک کف پای تو رسد

با آبرو شود گلِ رحمانی دلم

آشفتگی این دل ما بی دلیل نیست

دستان مادر تو شده بانی دلم

یادش بخیر پیر خرابات معرفت

محبوب تو نگار جمارانی دلم

آقا حلال کن تو، اگر کم گذاشته ام

اشکم بود گواهِ پشیمانی دلم

شکر خدا که آخر سفره حواله شد

کارم به دست یار خراسانی دلم

مادر نه طفل تشنه خود را به باب داد

مهتاب را فلک به کف آفتاب داد

چون قحط آب، قحط وفا، قحط رحْم دید

چشمش به لعل خشک وی از اشک، آب داد

بر طفل و باب او چو جوابی نداد کس

یک تیر، هر دو را، به سه پهلو جواب داد

خون گلوی طفل نه، ایثار را ببین

آن گُل، نخورد آب و به گلچین گلاب داد

هم عندلیب سوخت و هم باغبان که خصم

آبی به گُل نداد، ولی گُل به آب داد

پرپر چو مرغ می زد و تا پر، نشسته تیر

اما به خنده باز تسلاّی باب داد

او خنده کرد و عالم از این خنده گریه کرد

نگرفت آب و آب به چشم سحاب داد

اصغر به لای لای ندارد نیاز و تیر

او را به خواب بُرد و به مَهد تُراب داد

حاج علی انسانی

منبع : پایگاه وزین رضیع الحسین (ع)

وای زینب...

حداقل به خاطر اين چندتا يتيم

با احترم طشت طلا را بياوريد

نامحرمان ملاحظه ام را نميكنند

جان حسين مقنعه ها را بياوريد

اين آستين پاره به جايي نميرسد

سر را نياوريد عبا را بياوريد

قبل از كنيز خواستن از ما حراميان

اول عموي رفته ي ما را بياوريد

ته مانده ي شراب جواب حسين نيست

جاي شراب شرم و حيا را بياوريد

ما درد ميكشيم ولي بُرد ميكنيم

چوب يزيد را به سرش خُرد ميكنيم

یا صاحب الزمان....

می چکد خون جگر هر شب به دامان شما

آه، میمیرم من از حال پریشان شما

گریه هایم بعد از این هم آبروداری کنید

اشکهای چشم من جان من و جان شما

چای میریزم من اینجا قند میگیرم به دست

نوکری خوب است، تنها پیش مهمان شما

در نجف یا کربلا یل سامرا یا مشهدی

ما که میچرخیم هر جا سمت ایوان شما

روضه های تو گناهان مرا با اشک شست

خیس میگردم فقط در زیر باران شما

از سر ما هم زیاد است، لطف مادرت

رفته بر زهرا یقیناً طرز احسان شما

عمه سادات در این خیمه راهم داده است

تا که باشد مرحم چاک گریبان شما

روضه خوان چیزی نگفته های هایت شد شروع

می برد ما را کجا این بار طوفان شما

یتیم مجتبی...
 

بر من که جلب شد نظرت ای عزیز من

زد فکر تازه ای به سرت ای عزیز من

رفتی درون خیمه و خوشحال آمدی

با دست خطی از پدرت ای عزیز من

بر دست و پای من چه قدَر بوسه می زنی

گل کرده باز هم هنرت ای عزیز من

راضی شدم ... برو ... به خدا می سپارمت

دور از بلا شود سفرت ای عزیز من

با رفتن تو خنده ی لشکر بلند شد

پیچیده بینشان خبرت ای عزیز من

شمشیر و نیزه ها همگی قد علم کنان

صف بسته اند دور و برت ای عزیز من

وقتی که نعل ها به رویت پا گذاشتند

رنگ خسوف شد قمرت ای عزیز من

در زیر دست و پا چه قدَر دست و پا زدی

چیزی نمانده از اثرت ای عزیز من

چسبیده ای به خاک ... شبیه عسل شدی

کندو شده است رهگذرت ای عزیز من

طشتی نداشتم که برایت بیاورم

مثل حسن شده جگرت ای عزیز من

ذهن مرا کشانده به پنجاه سال پیش

عطر مدینه ی کمرت ای عزیز من

سینه به سینه می برمت سمت خیمه ها

نجمه شده است منتظرت ای عزیز من

محمد فردوسی

امام حسین(ع)-تنور خولی-کوفه


بر خـاک کـربـلاست اگـر پیـکـر حسین

امشب رسیـده است به کوفه سر حسین

ای آسمـان بنـال کـه از ظلـم کـوفیـان

خــاکستــر تنــور شـده بستـر حسین

سرخ است گر که خاک ز خـون گلـوی او

خـاکستـری شـده ست رخ انور حسین

امشب شب زیـارت و شــام عــزا بـود

بنشسته در محیـط غمش مــادر حسین

آهستـه تر بنـال دل مـن، کـه فـاطمـه

احیــا گـرفتــه است کنـار سـر حسین

خـون از لبـان اطهـــر او پــاک می کنــد

گلبـوسـه می زنـد بـه رخ اطهــرحسین

خوناب می کنـد به روی خـاک غم روان

اشکی که می چکد به روی حنجر حسین

در محفـل غمی کـه به پـا کـرده فـاطمـه

خالی ست جای خـواهر غمپـرور حسین

پرپرشده ست گـرچه «وفائی» وجـود او

شاداب مـانـده است گل بـاور حسین



سید هاشم وفایی

ارباب من....
گــذشــت مـدتـی از کــشتنـت تـکــان داری

   مگـر هـنـوز بـه جسمت حسیـن جـان داری

 

        میـان قتلگـهـت بـا حـرم کـه فـاصـلـه اسـت     

چـگـونــه رفـتــه ای آنـجــا مـگـر تــوان داری

 

به حق سرود که زخمت فزون ز اختر هست

   مـیــان پـیـکــر خــود زخـــم بـی امــان داری

 

نمانـد نقطه ای سالم به جسم بی سر تـو    

 مـصـیـبـتـی تـو فــزون تــر ز  آسـمــان داری

 

   بـه سـم اسـب شکـستنــد استـخـوانـت را   

  عــزیــز فــاطـمـــه از مــادرت نـشـــان داری

 

به هر کجـای تنت جای گودی سنگ اسـت  

 چــقـــدر جـای نــوک نـیــزه و سـنــان داری

 

چقـدر سـکـه بـرای مـزاجـشـان خـوش بـود  

 کـه جسم پاره از این دسـت مـردمـان داری

 

ببـار خـون ز بصــر محـسـن از بـلای عظـیـم      

کـه قـامتـی تـو شـبـیـه فـلـک کـمــان داری

سید محسن حبیب الله پور

حسین جان...

دستِ ما گير كه در ورطه­ ي غم مي اُفتيم

  يـادِ ما بـاش كه ما يادِ تو كم مي اُفتيم


بـايد اينـجا بنشيـنيم كه مـا را بخرند


گريه كـن، گريه و گر نه ز قلم مي اُفتيم

 

لطفِ چشمـانِ تـرِ مادرمـان بود اگر


كه درِ خـانه­ ي اربـابِ كَـرَم مي اُفتيم

 

ريشه­ ي ما همه در خاكِ حسينيه­ ي توست

 

دستِ مـا نيست كه در پايِ عَلَم مي اُفتيم

 

مي زنيم آنقدر از عشق بر اين سينه كه باز

مثـلِ گيسويِ تو بر شـانه­ ي هـم مي اُفتيم

 

تا نفس هست حسين است، حسين است، حسين
 

حق بـده پيشِ تو هـر نيم قـدم  مي اُفتيم
 

مـادر افتاد زميـن تا كه نيـوفتيـم از پـا
 

تـا بگوئيـم فـقـط بيـنِ حـرم مي اُفتيم
 

تا شنيـديم كه بر رويِ كـمر دست گذاشت
 

در وروديِ حـرم بـا قـدِ خـم مي اُفتيم   

حسن لطفی

مهدی فاطمه...

به اين غبار، نگاهي كه آفتاب شود

بسوز قلبِ مرا، كز غمت مُذابّ شود

دوباره رويِ تو را آسمانِ جمعه نديد

كدام جمعه، جمالِ تو ماهتاب شود؟

براي آمدنت، شب به شب دعا كردم

اشاره كن به دعايم كه مستجاب شود

زمان به خاطرِ ما دير دير مي گذرد

برايِ خاطرِ تو كاش پُر شتاب شود

اميدِ گريه، مرا هم صحابه­ي خود كن

كه آسمانِ نگاهم پر از سحاب شود

نبايد اشكِ تو بر صورتِ زمين بچكد

سرشكِ چشمِ تو بايست كه گلاب شود

من آمدم كه سلامِ مرا جواب دهي

سلام مي كنم و واي اگر جواب شود

اگر اجازه دهي روضه خوان شوم امشب

كه قلبِ سوخته ات بيشتر كباب شود

برايِ كودكِ خود آب خواست امّا حيف

همين دليل بر اين شد، حسين(ع) آب شود

بگويم از شررِ خنده هاي حرمله اي

كه پاسخِ شرر گريه­ي رباب شود

و شير خواره پس از اين ز نيزه خواهد ديد

كه دستِ مادرِ او بسته در طناب شود


محمد بیابانی