متن روضه و نوحه شهادت امام سجاد علیه السلام

گر دین خدا به کربلا احیا شد                           از خون حسین زاده زهرا شد

با اشک و دعای خون امام سجّاد                    تکمیل گر، قیام عاشورا شد

سجّاد ز داغ شهدا زار گریست                              در سوگ پدر با غم بسیار گریست

در شهر مدینه سال ها بعد پدر                            با خون دل و دیده خونبار گریست

آنان که زخشم و کین به هم پیوستند      زخمی شدگان بدر و خیبر هستند

لب تشنه ام از سپیده ، آبم بدهید                     جامی ز زلال آفتابم بدهید

بیمار چنین عاشق دلداده که دیده                  در تاب و تب از عشق رخ یار که دیده

گه روی شترگه به روی خار مغیلان                 گه مجلس بیگانه و اغیار که دیده

ای سجده گه اهل وفا ابرویت                          وی قبله جان حقّ پرستان کویت

هر سو که کنم روی به هر جا که روم                باشد به خدا روی دل من سویت

ای به اورنگ ولا مظهر سبحان سجاد                        ای رخت آئینه طلعت جانان سجاد

تو امامی و به دست تو بود پرچم حق                    بعد من ای شجر گلشن قرآن سجاد

زین عبادی و داده است خداوند قدیر                        زینت از نام تو بر عالم امکان سجاد

تب سوزان و تن خسته و زنجیر گران               زین سفر هست نصیب تو به دوران سجاد

یار و غمخواراسیران ستمدیده توئی                   می رسد بر تو ستم های فراوان سجاد

 یادگاری تو عباس و علی اکبر من                             ای مراد  دل طفلان پریشان سجاد

دین حق را نبود بعد من ای راحت جان                      جز تو ، زینب غمدیده نگهبان سجاد

مسجد شام در آن جمع تو را می طلبد                      تا شود نور حق از تو رخشان سجاد

تا ز برق سخن عالمه آل رسول                               بر دل خصم فتد آتش سوزان سجاد

یاوری جز و ندارد حریم نبوی                                   در دل سلسله و گوشه ویران سجاد

ده تسلا به اسیران تو در آن نیمه شب                     که رقیه بسپارد ز بلا جان ، سجاد

مبر از یاد که ( مردانی ) شیدا همه عمر                   در غم و شدی بوده نواخان ، سجاد

                                                                                                  مردانی

جماعت من سلیل مصطفایم                                              معظم سبط میر اولیایم

سرور سینه خیر البریه                                                      فروغ دیده خیر النسایم

منم استاد دانشگاه قرآن                                          که هم عالم به عالم ما سوایم

دبیرستان ایمان را دبیرم                                                      دبستان ولا را مقتدایم

منم مصباح مشکاة هدایت                                                 فروغ افزای مصباح الهدایم

بود حیران ز صبرم صبر ایوب                                                که من صابر به آلای قضایم

منم آن مه که در شبهای تاریک                                         به بزم بیکسان تا بد ضیایم

منم آن شه که از روی یتیمان                                             غبار رنج ومحنت می زدایم 

منم فرزند بیت الله و زمزم                                                  ولید مشعر و رکن و منایم

                                       ذبیح کعبه دارد  آرزویم

                                      که من پور ذبیح کربلایم

سلام ما به اشک بی شمار تو                                           سلام ما به قلب داغدار تو

سلام ما به گریه دمادمت                                                 سلام ما به سینه پر از غمت

سلام ما به سوز و آه هر شبت                                           سلام ما به درد جسم پر تبت

سلام ما به باب بی قرین تو                                                سلام ما به زینب حزین تو

سلام ما به قبر بی چراغ تو                                                 سلام ما به قلب پرز داغ تو

                                                                  ***                                                             ساعد اصفهانی

 حُجت داور، علی ابن الــــــحسین                  شافع محــــــشر، علی ابن الحسین

حضرت سجّاد ، زیــــــن العابدین                  سِبط پیــــــغمبر، علی ابن الحسین

شمـــع محــــــراب عبودیّت بــود                  زینــــت منبر، عــــلی ابن الحسین

عارفان را در طریق عشق هست                  هــادی و رهبر ، علی ابن الحسین

آسمان عـــــــــــلم و ایمان را بُوَد                  ماه خوش منظر، علی ابن الحسین

بعد ثـــــــارالله، بر اهل و ولاست                  سیّد و سرور، عــــلی ابن الحسین

بــــــــــــود  شیر   بیشۀ   آزادگی                  کی بود مضطر،علـی ابن الحسین

تــــــا چهل سال، از غم مرگ پدر                 شــد به چشم تر، علی ابن الحسین

دیـده و دل، پر زاشک و آه داشت                  سینه پـــــر آذر، علی ابن الحسین  

آسمـــــــــان دیده اش از هجر ماه                  بـــــــود پر اختر علی ابن الحسین

گــــــاه از داغ علی اکبر گریست                  گــه علی اصغر، علی ابن الحسین

شمع ســان در ماتم پروانه ها                   سوخت پا تا سر، علی ابن الحسین

از پـی ترویج قرآن خطبه ای                   خـــواند بر منبر، علی ابن الحسین

حافظی گردد شفیعت در جزا                    نـــــــزد پیغمبر، علی ابن الحسین

                                                                                [ محسن حافظی ]

سجّاد ز داغ شهدا زار گریست                   در سوگ پدر با غم بسیار گریست

در شهر مدینه سالها بعد پدر                      با سوز دل و دیدۀ خونبار گریست

کسی گُل را به چشم تر نبوسید                کسی گل را ز من بهتر نبوسید

کسی چون من گلش نشکفت در خون         کسی چون من گل پرپر نبوسید

کسی غیر از من و زینب در آن دشت        به تنهایی تن بی سر نبوسید

به عَزم بوسه لَعل لب نهادیم                   به آن جا که پیغمبر نبوسید

چو گل در بستر خون دیدم او را              چو برگ یاسمن بوسیدم او را

گل حَسرت بدست آسان نیامد                  سَحر از شاخۀ غم چیدم او را

گلِ صد برگِ زهرا بی کفن و د               خودم در بوریا پیچیدم او را

می لرزد از غیرت زمین از قبر زین العابدین      چون گشته لرزان رکن دین از قبر زین العابدین

بی سقف ودیوارودراست مخروبه ای حزن آوراست   شب مرغ شب نالد حزین از قبر زین العابدین

ماه و نجوم آسمان ، بی خراب و حیرانند از آن            گویا عزا دارد زمین از قبر زین العابدین

بی فرش و بی کاشانه است گنجینه ای ویرانه است   خیزد غبار غم ببین از قبر زین العابدین

همچون گلی بی باغبان ، یا بوستانی در خزان          خونست قلب ناظرین از قبر زین العابدین

شد روح پیغمبر حزین ، زهرا بود زار و غمین              محزون امیرالمومنین از قبر زین العابدین

آخر چه شد اسلام ما ، آن فرّ و جاه و نام ما             پیداست حال مسلمین از قبر زین العابدین

                        ریزم به رخسار اشک و خون ، آخر نریزم اشک چون

                        دارم حسان داغی چنین از قبر زین العابدین

                                                                                                (حسان )