حدیث شماره 9: «عفو و ترک انتقام‌جویی»
(بحار الأنوار، ج 75، ص 121)
امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:
اِنَّ اَعفَی النّاسِ مَن عَفی عَن قُدرَةٍ.
با گذشت‌ترین مردم کسی است که دارای قدرت انتقام باشد ولی عفو پیشه کند.
هممون خطا میکنیم؛ دانسته یا ندانسته..
یه وقتهایی میفهمیم که کارمون اشتباه بوده یه وقتایی هم باید یک نفر به ما بگه..
اون موقعی که به زشتی کارمون پی میبریم، بی برو برگرد، پشیمون میشیم و دوست داریم یه جوری جبرانش کنیم..
دوست داریم اگه احیاناً، باعث آزار کسی شدیم، طرف ما رو ببخشه و کار بد ما رو نادیده بگیره..
بعضی اشتباهها کوچیکن و زود جبران میشن.. و بعضی دیگه بزرگن و جای جبران ندارن..
در نظر بگیرید که مثلاً کسی به صورت عمد یا غیر عمد، باعث مرگ یک نفر بشه و خانواده ای رو داغدار کنه..
آیا این خطا، جبران پذیره؟ آیا راه برگشت داره؟ هیچ کاری نمیشه کرد برای زنده کردن طرف..
واقعاً و با تمام وجود میگم، اون خانواده هایی که از خون عزیزانشان میگذرن، بزرگوار و باگذشت ترین مردم هستند..
خیلی خیلی کار سختیه، که آدم ببینه قاتل عزیزش، زنده است و داره زندگیشو میکنه.. خدا برای کسی نیاره..
اینکه از مالت بگذری، از علم و دانشت بی هیچ چشمداشتی، دیگران رو بهره مند کنی و از این قبیل خیلی خوبن؛ اما در برابر گذشتی که موقع خشم و انتقام میکنی، مثل قطره ای در برابر اقیانوس هستند..
خدا به هر کسی این افتخار رو نمیده..
خدایا ما خیلی دوست داریم ما رو ببخشی! پس به ما یاد بده بتونیم دیگران رو ببخشیم، چون دیگران هم دوست دارن ما اونها رو ببخشیم...
