حدیث شماره 7: «بخشش واقعی»

حدیث شماره 7: «بخشش واقعی»

امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:

إنَّ أجوَدَ النَّاسِ مَن أعطیَ مَن لا یرجُو.

بخشنده‌ترین مردم کسی است که به آنکه چشم امید به او نبسته، بخشش کند.

کشف ‌الغمّة، ج 2، ص 30

منتظر نظرات و مطالب ارزشمند شما در خصوص این حدیث هستیم ...

آشنایی با طرح روزانه «احادیث امام حسین(علیه السّلام)»

آن حضرت(ع) مومنان را تشویق می‌کند که همواره مکارم اخلاقی را به عنوان رفتارو عمل صالح خویش قرار دهند.

یعنی همان طوری که خداوند «من حیث لایحتسب؛ از جایی که برایش حساب باز نشده» می‌بخشد، مومن نیز می‌بایست کریمانه برخورد کند و به کسی که امیدی به وی نبسته است بخشش کند. آن حضرت (ع) نیز در سیره عملی‌اش این گونه بود.

از آنجایی که درخواست کردن عزت آدمی را کاهش می‌دهد، انسان باید پیش از آنکه دست طلب و نیاز به سویش دراز شود، محبت، احسان و انفاق کند؛ این اخلاق، کریمانه است.

بنابراین، انسان باید در زندگی با کریمان نشست و برخاست داشته باشد تا از آنان بهره‌ برد. اگر انسان کریم النفس در زندگی نیافت، دست کم با اهل احسان نشست و برخاست داشته باشد، تا اگر نیازی داشت به آنان رو زند؛ وگرنه اگر گرفتار انسان‌‌های پست و لئیم شود، هیچ بهر‌ه‌ای جز عرض خود بردن و به زحمت افتادن برایش سودی ندارد.

امام حسین (ع) برای شناخت اهل احسان و رو زدن به آنان می‌فرماید: لاترفع حاجتک الا الی أحد ثلاثه: الی ذی دین، او مروه او حسب؛ جز به یکی از سه نفر حاجت مبر: به دیندار، یا صاحب مروت، یا کسی که اصالت خانوادگی داشته باشد. به هرحال در این افراد این احتمال است که وقتی عرض و آبروی خود را در معرض سوال قرار داده‌اید، دست خالی باز نگردید.

اینکه انسان باید به این افراد، رو بیندازد به دلیل آن است  که این دسته از آدم‌ها بویژه دینداران براین اعتقاد هستند که خداوند به آنان تفضل کرده و منت نهاده که ایشان را مجرای فیض خود قراردهد و آنان می‌توانند به دست خودشان خدمتی به خلق خدا کنند و در حقیقت خود را محبوب خداوند می‌دانند که مردم را به درخانه آنان روانه کرده‌اند. امام حسین (ع) در باره این نعمت الهی که نصیب هرکسی نمی‌شود می‌فرماید: ان حوانج الناس الیکم من نعم الله علیکم فلا تملوا النعم؛ نیاز مردم به شما از نعمتهای خدا بر شما است، از این نعمت‌ افسرده و بیزار نباشید.

به هرحال با هرکسی نمی‌توان نشست و برخاست کرد، بهترین افراد همان اهل کرامت و سپس اهل احسان هستند تا انسان از کرامت و احسان آنان بهره‌مند باشد و زمینه رشد و پرورش اخلاقی و روحی را به دست آورد؛ زیرا با بزرگان نشست و برخاست داشتن انسان را بزرگ می‌کند و با افراد پست رفت وآمد داشتن انسان را به پستی می‌کشاند.

بخشش واقعي اونه كه واقعاً از دلت بيرون بره! واقعا از ته قلب ببخشي. و براي كسي آرزو كني.

مثل حضرت علي و خانواده ايشان عليهم السلام كه از نان خود بر سر سفره افطار گذشتند با اينكه گرسنه بودند.

همانطور كه از اسمش هم معلومه بخشش واقعي بايد از ته دل و بدون هيچ چشم داشتي انجام بگيره و اين بخشش ميتونه هر چيزي باشه كمك مالي ... قرض .... حل كردن يه مشكل از يه نيازمند باشه.

و اين كمك طوري باشه كه علني نشه، خيلي بهتر ميشه.

سلام و ممنون از احادیثی که در این ایام قرار میدین.

در مورد این حدیث نکته ای که به ذهنم اومد اینه:

گاهی آدم درخواست کسی رو میدونه و بهش کمک می کنه. یعنی منتظر میشه تا فردی ازش طلب کمک کنه و یا خواهشش رو مطرح کنه و به او جواب بده.

یه مورد هم وقتی هست آدم درخواست کسی رو میشنوه ولی بهش کمک نمی کنه. (بدترین حالت ممکن این حالت هست)

یه وقتهایی هست فردی که درخواست داره میدونه شما اهل بذل و بخشش هستید، شاید به شما هم امید داشته باشه که بهش کمک کنید و درخواستش رو مطرح می کنه و شما هم کمک می کنید.

اما امام حسین علیه السلام در این حدیث فرمودند که بخشنده تر از همه کسی است که وقتی چشم امید بهش ندارند به فرد کمک می کنه و این یعنی بخشش از ته دل، بدون ریا، و بدون منت. خود فردی که می بخشه هم در این مورد خوشحالیش و رضایت خودش از عملی که انجام داده خیلی بیشتر هست.

( وقتی از نیاز و یا خواسته کسی خبردار شدیم نباید منتظر باشیم که حتما مشکلش رو با ما در میان بگذاره و بعد بهش کمک کنیم. بهتره قبل از اینکه فرد خواسته اش رو به زبان بیاره برای برآورده کردن نیازش اقدام کنیم. در این صورت هست که مصداق این حدیث شریف میشیم)

خیلی خوب و جالبه واسم این احادیث وکار شما که  سخن های امام حسین ع رو از محجوریت  درآوردید و از توضیحات دوستان   هم استفاده میکنم ....

به نظره من  این حدیث  روی  کرامت انسانی اشاره  میکنه ....کرامت انسان و شخصیت انسانها  بسیار براشون مهمه  ...در سوره ی اعراف آمده ولقد کرمنا بنی آدم .....خداهم به این کرامت انسانها  تاکید داره.به این نحو که به هیچ  قشر خاصی از انسانها با هیچ دین ومذهبی اشاره نشده ....وفقط میفرماید  بنی آدم .....

پس امام حسین  بخشنده بودن را در درجه ی اول  مورد تایید قراردادند ودر درجه ی با ارزش تر بخشنده بودنی که  باعث حفظ کرامت انسانیه  فرد نیازمند باشد را  ارج  نهادند ....

حالا باید روی عملکرد شخصی خودمون قدری  تامل کنیم که آیا شده کسی از ما طلب نکرده به او ببخشیم ؟؟؟

مورده دیگه ای که به ذهنم  میرسه اینه :بخشش به کسی که  از ما چشم امید نداره ....شاید فرد مقابل غیرازنداشتن توقع ،اصلن نیازمند هم نباشه ولی این  بخشش ما که امام مدنظردارند باعث میشه  ،دل ما به او نزدیک شود و محبت در دل  طرف از ما ایجاد شود و در واقع  باعث از بین رفتن کدورت ها و یا اگر کدورتی نیست ،باعث صمیمی شدن ما با طرف شود و آن وقت ما فرد بخشنده تر ی شویم که حدیث به آن اشاره کرده است ////  

در کنار حدیث شما، این دو تا حدیث بالا رو هم که مشاهده میکنید، هر کدوم یه تعریف دیگه ای از "بخشنده ترین" دارند.

فکر کنم اگه بخایم همه رو با هم جمع کنیم، این بشه که در هر زمینه ای که در نظر بگیری، مثلاً درباره مال و ثروت یا علم و دانش یا قدرت و توانایی و ... بخشنده ترین آدم اون کسی هست که دلش برای بقیه بسوزه! به بقیه رحم کنه! پیشقدم باشه!

اگه مال و ثروتش از بقیه بیشتره، نذاره اونا خودشون رو کوچیک کنن و ازش درخواست کنن! خودش زودتر از اینکه اونا درخواست کنن، ببخشه..

اگه علمش بیشتره، همین طور.. اون بره دنبال بقیه و اونا رو از علمش بهره مند کنه! نه اینکه منتظر باشه دیگران بیان.. 

اگه قدرت و زور داره، به پایین دستیاش رحم کنه و اون موقعی که در اوجه و میتونه طرف رو به خاک سیا بشونه، ببخشه و بزرگواری کنه.. 

بخشنده ترین= بزرگوارترین و پیشقدم ترین در هر کاری 

یا علی.

سلام

اصلاً آدم نباید به هیچ چیز این دنیا چشم امید ببنده. اگه از نزدیک در جریان کفن و دفن مرده ای باشیم چه زن چه مرد، چه بچه چه پیر، به روشنی میبینیم که با خودش هیچ چیزی نمی بره جز یه تیکه پارچه به عنوان کفن که برهنه نباشه که اون هم بعد از مدتی می پوسه و از بین می ره. فقط اعمالی که انجام داده که اون هم مادی نیست وگرنه نمی تونست با خودش ببره چه شاه باشه چه گدا. اون وقت وراثش سر مال و اموال میت بیچاره به جون هم می افتن غافل از اینکه هرقدر از این مال و منال رو اون بنده خدا با خودش برد وراثش هم می برن. اگه به این موضوع فکر کنیم طمعمونو کمتر می کنیم و قناعتمونو بیشتر. به اندازه نیازمون کا می کنیم و درآمد کسب می کنیم و اگر هم بیشتر از نیازمون شد به نیازمندان کمک می کنیم.

یه حدیثی داریم که هرچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند و هرچه برای خود نمی پسندی برای دیگران هم نپسند. پس هر از چی خودت دوست داری به دیگران هم کمک کن و سعی کن وابستگیتو به اون کمتر کنی تا راحت تر ببخشی و به قول معروف چشمت دنبالش نباشه و طرفت به خوبی ازش استفاده کنه و باز هم به قول معروف از گلوش پایین بره.

شاید برای بار اول و نهایت بار دوم سخت باشه ولی اگه بتونی بدی ببخشی از اون چیزی که بیشتر از همه دوستش داری، بخشش برای لذت بخش تر می شه. به این فکر کن که این جوری پاداشت هم بیشتر میشه. وگرنه از همون چیزی بده که کمتر بهش وابسته ای چاره ای نیست. باز هم اگه نمی تونی اصلاً نده سنگین تری که بخشش نکنی تا اینکه از ته دلت راضی نباشی.

وقتی خدا از جایی که ما فکرشم نمی کنیم به ما روزی میده چرا ما تا جایی که توانمون می کشه این کار رو انجام ندیم. خدا دلش می خواد ازش طلب کنیم ولی میگه اگه احساس کردی بنده ای از شما تقاضایی داره صبر نکنید تا از شما درخواست کنه اگه می تونید نیازش رو برآورده کنید. اگه فهمیدیم و نیاز بنده خدایی را برطرف کردیم هنر کردیم.

چطور میگن فطریه و صدقه رو به نیازمندان بدین اول بستگان (اول بستگان نزدیک بعد بستگان دور)، بعد آشنایان (که شامل همسایه و دوست و آشنا می شن). کسانی که می دونیم واقعاً نیازمندن. خُب اون ها که خبر ندارن قراره چنین کمکی براشون برسه ولی وقتی رسید خوشحال می شن.

بخشش که فقط مالی نیست به قول یکی از کاربران محترم می تونه آموزشی هم باشه یعنی فرد از علم و دانشی که داره بخشش کنه. به کسی که نیاز داره بدون هیچ چشم داشتی قبل از اینکه خودش بخواد کمک کنه.

بعضی افراد شناخته شدن برای بخشش و انفاق و کلاً کمک مالی، اعتباری، آبرویی و ....... ولی خیلی از همین بعضی ها جوری به نیازندان کمک می کنن که ناشناس باقی می مونن ولی نیاز اون ها رو برطرف می کنن.

بعضی ها هم یه نون بخور ونمیری درمیارن. کسی از اون ها توقع نداره و چشم امیدی به اون ها نمی بنده. ولی اون ها هم در حد بضاعتشون کمک می کنن. این ها هنر می کنن.

ضمن عرض سلام و ادب و تشکّر ویژه از دوستانی که ما را همراهی نمودند.

امتیازات مشارکت‌کنندگان در این بحث به شرح زیر می‌باشد: