حدیث شماره 6: «حفظ زبان»

حدیث شماره 6: «حفظ زبان»

امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:

لا تَقولوا بِاَلسِنَتِکُم ما ینقُص عَن قَدَرَکُم.

چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

(جلاء العیون، ج۲، ص۲۰۵)

منتظر نظرات و مطالب ارزشمند شما در خصوص این حدیث هستیم ...

آشنایی با طرح روزانه «احادیث امام حسین(علیه السّلام)»

حدیث شماره 6: «حفظ زبان»

(جلاء العیون، ج۲، ص۲۰۵)

لا تَقولوا بِاَلسِنَتِکُم ما ینقُص عَن قَدَرَکُم.

چیزى را بر زبان نیاورید که از ارزش شما بکاهد.

اگه دقت کرده باشین، مهمترین راه ارتباطی ما با دیگران، "زبان" است.  یک تکّه گوشت کوچک! عضوی کوچک و بعضاً سرکش، که مدام از دست عقل در گریز است! ساده بگم:

میخایم یه چیزی بخوریم، عقلمون رو به کار میندازیم که مبادا برامون ضرر داشته باشه!

میخایم یه لباسی بخریم، کلّی بالا و پایینش میکنیم! اَندازَمون باشه، بِهِمون بیاد، گرون بِهِمون نَندازَن، جِنسِش خوب باشه و هزار تا وسواس دیگه!  

میخایم یه مهمونی بریم، هزار تا اَدا و اطواری که در نمیاریم...!!!

میخایم یه انتخاب واحد کنیم، کلّ شجره نامه استاد رو در میاریم که یه وقت نُمرَمون کم نشه..

خلاصه، در بیشتر کارهامون، این عقله که به ما دستور میده چکار کنیم که به نفعمون باشه و ضرر نکنیم.

اما خدا وکیلی، وقتی میخایم شروع به حرف زدن کنیم، چقدر فکر میکنیم؟!؟ مخصوصاً توی محاوره هایی که با دوستان و نزدیکانمون داریم؟!!؟ 

خیلی وقتا شده، که با یه حرف و جمله بی ربط، دل یکی رو شکستیم.. 

مخصوصاً اون وقتهایی که عصبانی هستیم که کلاً خلاصیم... 

بعضی هامون هم وقتی می افتیم توی نَخِ شوخی کردن، دیگه خودمون رو گم میکنیم و هر چی اومد میگیم.. 

در این موارد، بیشتر از این که به دیگران، رنجشی وارد کنیم، در واقع در حال تخریب شخصیت خودمون هستیم و خبر نداریم..

انقد روایات درباره "حفظ زبان" زیاده که آدم متعجب میمونه! انقد در دین ما به "سکوت" سفارش شده، که واقعاً جای تامل داره..

خدایا به حق این شبهای عزیز و محترم، کمکمون کن، بتونیم بیشتر روی زبان و گفته هامون، کنترل داشته باشیم..  

​یا علی.

سلام

ما هر چی می کشیم از دست این زبانمونه. خوب بشیم یا بد بشیم. مورد احترام و دعای خیر مردم یا مورد لعن و نفرین مردم. جایی شنیدم زبان چند مانع دارد تا بیخودی و به زودی بیرون نیاید(یعنی حرفی نزند) اول دو ردیف دندان بالا و پایین داریم و دو تا لب که محافظین زبان هستند. ولی گاهی زور زبان بیشتر است و بیرون می آید و کاری که نباید بکند می کند و پشیمانی به دنبال می آورد.

اصلاً ما دو گوش داریم و یک زبان. تا دوبار گوش دهیم و یک بار سخن بگوییم.

چقدر خوب بود قبل از اینکه سخنی را به زبان می آوردیم عاقبت آن را می دیدیم آنوقت بیشتر دقت می کردیم و آن را بارها در دل می گفتیم و می سنجیدیم و بعد می گفتیم یا نمی گفتیم.

لقمان حکیم غلامی بود در خدمت ارباب. اربابش نزد دوستانش همیسشه از او تعریف می کرد و به قول مردم پُز داشتن چنین غلام فهمیده و دانا و باهوشی را می داد. روزی تصمیم گرفت گفته هایش را اثبات کند. تمام دوستانش را به مهمانی دعوت کرد. آنوقت از غلامش لقمان در حضور همه خواست که برود و گوسفندی بکشد و بهترین عضو آن را بیاورد تا غذایی درست کند برای مهمان هایش. لقمان رفت گوسفندی کشت و زبان آن را آورد. همه خوشحال شدند و با خود گفتند فلانی (ارباب لقمان) راست می گفت غلام باهوشی دارد زبان گوسفند خیلی خوشمزه است. غذا را با زبان گوسفند خوردند. نوبت به وعده بعدی غذا رسید. ارباب لقمان را صدا زد و گفت برو گوسفندی بکش و بدترین عضو آن را بیاور و با آن غذایی برای مهمانان آماده کن. لقمان رفت و دوباره زبان گوسفند را آورد. مهمان ها با دیدن همان عضو تعجب کردند و گفتند این چه غلام بی عقلی است. بهترین و بدترین عضو بدن را زبان می داند. ارباب گفت سوالتان را از خودش بپرسید. لقمان جواب داد زبان می تواند با گفتن حرف های خوب، صلح دادن میان دو نفر، فحش و ناسزا نگفتن بهترین عضو باشد، ولی با گفتن حرف های بد و فحش و ناسزا، خبرچینی و ایجاد تفرقه میان مردم بدترین عضو بدن می شود. آنگاه همه مهمانان به هوش و ذکاوت لقمان ایمان آوردند.

تا چیزی نگفتی و حرفی نزدی، نزدی وگرنه وقتی حرفی زدی تا آخر عمرت هم معذرت خواهی کنی فایده ای ندارد که ندارد. به قول معروف چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی. چرا کاری می کنی و حرفی می زنی که مجبور بشی عذرخواهی کنی. نه حرف بی ربط بزن نه عذر خواهی کن.

ارزش هر فرد هم همون چیزیه که خودش نشون می ده. با رفتار، کردارش و از همه مهم تر گفتارش. می گن بعضی ها بد زبونن. از زبون بعضی آدما نمیشه در امان بود. همینه. این ها شناخته شدن یعنی خودشونو نشون دادن به مردم.

چرا وقتی آدم می تونه خوب و با احترام با مردم حرف بزنه تا مردم هم احترامشو نگه دارن. بد حرف می زنه. تا مردم هم با اون بد حرف می زنن تو این دور و زمون هم که کسی اعصاب نداره می گن با هرکی باید مثل خودش رفتار کرد. این البته گاهی جواب می ده مثل خود طرف باهاش رفتار می کنن و حرف می زنن که اگه خوشش میاد ادامه بده‌ (حالا چه خوب باشه چه بد). بعضی ها هم که یه کم بیشتر حوصله دارن می گن ولش کن ما که نباید مثل اون باشیم یا اینکه خوب حرف می زنن تا اون متوجه اشتباهش بشه که گاهی جواب میده و گاهی روی طرف زیادتر می شه.

زمانی که فحش و ناسزا به لشکریان معاویه جایز نباشد و وقتی به مشرکان و کافران نتوان فحش داد، آیا خارج شدن چنین الفاظی از دهان یک جوان مسلمان پسندیده است و آیا می توان به مسلمان فحّاشی کرد؟

ضمن عرض سلام و ادب و تشکّر ویژه از دوستانی که ما را همراهی نمودند.

امتیازات مشارکت‌کنندگان در این بحث به شرح زیر می‌باشد: