نوحه و متن روضه شب نهم محرم، حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام

نه آن طاقت که برگردم تنت بر جای بگذارم

نه قوت که جسمت را ز روی خاک بردارم

الا ای مونس تنهائیم در بین دشمن ها

چگونه در میان دشمنان تنها بگذارم

مخور غم گر قیامت متصل گردید بر سجده

که پیش تیر دشمن من رکوعش را به جا آرم

تو بعد از من نماندی تا تنم از خاک برداری

مرا مهلت نباشد تا تو را بر خاک بسپارم

اگر تا صبح محشر در کنارت کشته ات باشم

به هر زحمت هزاران بار جای اشک خون بارم

جراحات تنت آنقدر بسیارند ، عباسم

که ممکن نیست زخمت را بشویم  یا که بشمارم

چنان بی تو به چشمم ملک هستی تیره گردیده

که گویی روز روشن آسمان را دود پنداریم

الهی میثم دلخسته ام  اشک مرا خون کن

که شرح این مصیبت را به خون دیده بنگارم

از همان روزی که پیمان با تو بستم یا حسین

                رشته همبستگی از دل گسستم یا حسین

دست از دامن عشقت برنمی دارم اگر

                            تشنه از پیکر جدا گردد دو دستم یا حسین

بهر من دور از ادب باشد برادر خوانمت

                            چون غلام حلقه به گوش تو هستم یا حسین

اذم جنگم گر میسر نیست گر آب آورم

                            کز نوای العطش از پا نشستم یا حسین

تیر بر چشم گر دشمن زند می بندمش

                            تا بگویم چشم از غیرتو بستم یا حسین

مادرم باشد کنیز مادر تو فاطمه

                                        تو مرا مولا و من عبد تو هستم یا حسین

                (ژولیده نیشابوری)

خدایا سقا،غریب و تنها

توچشماش داره موج می زنه،غروب دریا

اباالفضل، چی اُمده سر پیكر تو

رسیده لحظه ی آخر تو

خالیه جای مادر تو

علمدار، خدانگهدار

چه خشكه لبهات

رو خاكه دستات

دیدم با تیر حرمله شد،پر از خون چشمات

اباالفضل، برادر تو تنهای تنهاست

می رسه عطر و بوی گل یاس

اُمده زهرا، كف العباس

علمدار، خدانگهدار

قابل نبوده ام که کند دعوتم کسی

مولا کریم بود که بی دعوت آمدم

هر کس گرفت دست توسل به دامنی

من دست خود به دامن آل عبا زدم

با این همه صفات نمک ناشناسیم

عمری کنار سفره ی آل محمدم

اینان مرا که جز تنی آلوده نیستم

تبدیل می کنند به روح مجردم

دریا حریف نیست که پاکم کند مگر

مولا به خاک کوی خود از لطف شویدم

کریم آقا،کریم آقا،کریم آقا

کریم آقا،کریم آقا،کریم آقا

مست مستم از،جام اباالفضل

عشق من باشد،نام اباالفضل

یا ابوفاضل،یا ابوفاضل

یا ابوفاضل،یا ابوفاضل

خورده ام جام ولای عباس

بر لبم باشد ثنای عباس

مرغ دل شد آشنای عباس

می نشیند بر بام اباالفضل

منو با عشق تو آفریدند

به تنم از روح تو دمیدند

روی قلبم عکس تو کشیدند

که چنین گشتم رام اباالفضل

یا ابوفاضل،یا ابوفاضل

یا ابوفاضل،یا ابوفاضل

دامن کشان رفتی دلم زیر و رو شد

چشم حرامی با حرم روبرو شد

بیا برگرد خیمه ای کس و کارم

منو تنها نگذار ای علمدارم

آب به خیمه نرسید فدای سرت

حسین قامتش خمید فدای سرت

چو کبوتر می زنم پر

همه شب دیوونه وار

تا علقمه با شور و احساس

وقتی دارم با نگارم

قلادم بسته باشه

تا قیامت کف العباس

قبله گاهم مهر و ماهم

روی زیبای یل کرب وبلاست

آقامو عشقه

چشم شهلاش

روی زیباش

عقلمو داده به باد

آی عاقلا مولامو عشقه

پهلوون مهربونه

عموی رقیه و

باغبون گلهای یاسه

قرص ماهه

جون پناهه

دل برای حرمش تا به ابد

در التماسه

نازنینم بهترینم

به فدات هر چه دل دیوونه و عاشق و مسته

مهربونم جون جونم

خدا رشته دلو برسر زلفون تو بسته

ای نمازم ای نیازم

اینمه فخرم به همه

که نوکر کوی تو هستم

ای علمدار

یار دلدار

فدای مست چشات که عالمو میخونه کرده

توی شاها

توی ماها

تو یکی یه دونه ای

قسم به جون هر چی مرده

من که نه دستی نه آبی نه علمدارم 
دیگر چگونه توان رو به حرم آرم 
امان ز بی دستی امان ز بی آبی 
ابوفاضل ز جا برخیز و بهرم کن علمداری 
که بهرم غیر تو ساقی نمانده یاور و یاری 
الا ای ساقی طفلان ببین بی آب و طفلان را
الا ای یار همچون جان ببین اطفال نالان را 
ز نهر علقمه دیگر صدای تو نمی آید 
ز فرط تشنگی ساقی دگر اصغر نمی خوابد 
امیر هاشمی من فدای تو همه جانها 
الا ای ساقی ماهم فدایت کل انسانها 
رقیه در خیم چشمش به ره تا که تو برگردی
سکینه ترس از این دارد که آیا باز می گردی
الا ای ماه من رویت مرا غیر تو یاری نیست
بدان ای نازنین دلبر ز هجر تو قراری نیست 
شکسته پشت من زین غم سیه گردیده روز من 
بیا پیشم بمان ساقی بدان من بی تو می سوزم

بیش از ستاره زخم فلک در نظاره بود 
ماهان آسمان ز غمش پر ستاره بود 
لازم نبود آتش سوزان به خیمه ها 
دشتی ز سوزسینه  شراره بود 
میخواست تا ببوسد و برگیردش به خاک 
قرآن او ورق ورق و پاره پاره بود 
یک خیمه نیم سوخته شد جای صد یتیم 
چیزی که ره نداشت در آن خیمه چاره بود 
در زیر پای اسب دو کودک ز دست رفت
چون کودکان پیاده و دشمن سواره بود
آزاد گشت آب ولیکن هزاران حیف 
شد شیر دار مادر و بی شیرخواره
چشمی بر آن چه رفت به غارت نداشت دست 
اما دل رباب پی گاهواره بود 
یک طفل با فرات کمی حرف زد ولی 
نشنید کس که حرف زدن با اشاره بود 
یک رخ نمانده بود که سیلی نخورده بود 
در پشت ابر چهره هر ماه پاره بود 
از دستها مپرس که با گوشها چه کرد
از مشتها بپرس که با گوشواره بود

شبا توی خواب می بینم

که دلم رها شده باز

از سر لطف ابالفضل

راه کربلا شده باز

جون میده  به کل عالم

عشق و احساس ابالفضل

جنت عالی اعلی

حرم آقام حسینه

راه اون بهشت که میگن

راه بین الحرمینه