نوحه و متن روضه شب نهم محرم، حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام

دامن علقمه لاله گون شد

چشم سقا پر از اشک و خون شد

جسم سقا به خون گشته غلطان

العطش العطش ای عمو جان 2

رنگ رخسار بابا پریده

بوسه گیرد ز دست بریده

از چه برگشته تنها ز میدان

العطش العطش ای عمو جان 2

وامصیبت که سقا ندارم

با لب تشنه جان می سپارم

ذکر من گشته با کام عطشان

العطش العطش ای عمو جان 2

جسم سقا شده نقش صحرا

آب سقا شده اشک زهرا

خون دل ریزد از چشم طفلان

العطش العطش ای عمو جان 2

ناله کن ناله کن ای سکینه

بی عمو می روی در مدینه

گیسویت را زغم کن پریشان

العطش العطش ای عمو جان 2

خیمه ها پر ز اشک رباب است

هر طرف ناله آب وآب است

اصغر از تشنگی می دهد جان

العطش العطش ای عمو جان 2

کودکان رو به صحرا گذارید

تیر از چشم سقّا در آرید

جسم سقا شده تیر و باران

العطش العطش ای عمو جان 2

    (غلام رضا سازگار)

به پای عشق تو فتاده دست من 2

فدائی تو شد تمام هست من

کنار پیکرم بیا تو یا حسین

حسین حسین حسین 6

به غیر دیدنت ندارم آرزو2

میان اشک و خون گرفته وضو

به سجده گاه عشق به بین مرا حسین

حسین حسین حسین 6

کنار علقمه فتاده ام ز پا 2     

دو دست من ز تن شده اگر جدا

محبتم ز تو نشد جدا حسین

حسین حسین حسین 6

نشسته تیر اگر به دیده ام حسین 2

به عشق تو به خون طپیده ام حسین

ز  موج خون زنم تو را صدا حسین

حسین حسین حسین 6

ز خیمه ها رسد صدای العطش

پیام آب آب نوای العطش 2

گرفته جان شرر از این ندا حسین

حسین حسین حسین 6

محمود تاری (یاسر)

سقایم و آتش غم کرده کبابم

خجلت زده از اصغر و اشک ربابم

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

من باغبان و لاله ها پژمرده باشند

من زنده باشم بلبلان افسرده باشند

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

من ساقی و دل از عطش آذر گرفته

من زنده و از تشنگی اصغر بمیرد

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

تنها سرور سینه را از من گرفتند

امانت سکینه را از من گرفتند

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

با جام خالی کودکان چشم انتظارند

لب هایشان خشکیده و سقّا ندارند

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

ای طایر پر بسته بشکسته بالم

سکینه جان سکینه جان بنما حلالم

یا سیدی یا سیدی مولا حسین جان ((2))

 (غلام رضا سازگار )

ساقی آل رسولم

تاکند زهرا قبولم

می کنم جان به راه تو قربان

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

این دو چشمم این دو دستم

با تو هستم تا که هستم

از ازل بسته ام با تو پیمان

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

هستی  من اشک خون شد

آب دریا لاله گون شد

عاقبت شد تنم تیر باران

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

بوده از روز ولادت

آرزوی من شهادت

آبرو داده ام بر شهیدان

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

ای برادر کن نگاهم

علقمه شد قتلگاهم

در ره عشق تو می دهم جان

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

دیده و دستم فدا شد

فرق و پیشانی دو تا شد

بر تنم مانده زخم فراوان

ای حسین ای حسین ای حسین جان 2

ساقی در خون طپیده

هر دو بازویش بریده

شد فدا با کام عطشان

ای حسین ای حسین ای حسین جان2

(غلام رضا سازگار )

عباسم و فرمانده کل قوایم 2

فرزند دلربای علی مرتضایم

بر کودکان آب آورم ، سردار و میر لشکرم

الله اکبر 2

هر چند کام خشک سقا تر نگردد 2

بی آب به سوی خیمه زنده بر نگردد

افتاده از دستم علم ، دستم ز پیکر شد قلم

الله اکبر 2

یکدم قدم گر بر سر نعشم گذاری 2

جان برون از پیکرم را بر تن آری

بگذار پا بر چشم من ، بنگر ز خون تر چشم من

الله اکبر 2

بودم فدایی تو از طفلی برادر 2

گرد سرت قنداقه ام گردادنده مادر

هم ساقی لب تشنگان ، هم خیمه ها را پاسبان

الله اکبر 2

(علی لسانی)

ای برادر این دم آخر به بالینم بیا 2

یا اخا ادرک اخا 2

شد به پای تو و دست و تن  و جانم فدا 2

یا اخا ادرک اخا 2

منکه سقایم ولی با کام عطشان جان دهم 2   

تا که آموزد ز من خَلقِ جهان درس وفا

بیا اخا ادرک اخا 2   

در کنا ر علقمه نقش زمین گردیده ام 2

پیش چشم مادر تو حضرت خیر النساء

یا اخا ادرک اخا 2

عطر زهرا ماد رتو بر مشام جان رسد 2            

گوئیا آمد ز جنت بانوی روز جزا

یا اخا ادرک اخا 2     

گر برادر خواندمت بود از طریق عاشقی 2

زان که اکنون مادرت زهرا پسر خوانده مرا

یا اخا ادرک اخا 2

سوختم پروانه سان اندر طواف بزم یار 2

در طریق عشق بودم عاشق درد آشنا

یا اخا ادرک اخا 2     

در شرار عشق تو پروانه خاکستر شده 2

ای جمال دلربایت شمع  فانوس حیا

یا اخا ادرک اخا 2

گوشه چشمی به سوی حافظی کن از کرم 2

ز آن که باشد از دل و جان بهر ما نغمه سرا

یا اخا ارک اخا 2

یا اخا ادرک اخا 2

(محسن حافظی)

شه دین گفت عباس علمدار من است

          مصطفایش من و او احمد کرّار من است

هم دلیر است و شجاع است و مشیر  است و مشار

    هم وزیر من ومنشی دربار من است

شه دین گفت که عباس علمدار من است

مصطفایش من و حیدر کرّار من است

گر دو دستش ز ره دوست بیفتد ز  بدن

          اندرین دست بلا میثم تمّار من است

من مدار حق دایره فضل خدا

                   او ابوالفضل و در این دایره پرگار من است

شه دین گفت که عباس علمدار من است

مصطفایش من و حیدر کرّار من است

پرتو شمس و قمر در فلک از صورت است

               نور روی و رخش از پرتو انوار من است

ساکنان ره عشقیم و در این دشت بلا

           او علمدار من و قافله سالار من است

شه دین گفت که عباس علمدار من است

مصطفایش من و حیدر کرّار من است

گر همه روی زمین لشکر کفار شود

                   در صف معرکه چون حیدر کرّار من است

         شمع رخسار مرا ببیند و پروانه صفت

     پاسدار حرم و  محرم اسرار من است

شه دین گفت که عباس علمدار من است

مصطفایش من و حیدر کرّار من است

من زاده علی مرتضایم

                              من شاهباز ملک لا فتایم

فضل و شرف همین بس از برایم

                  که خادمم به درگه حسینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

خدمتگذار زاده بتولم

                  من باغ گلشن رسولم

ز افسردگی گلشنش ملولم

                              دارم دل بشکسته و غمینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

سقای تشنگان بی پناهم

                  دشمن اگر چه گشته خار راهم

من یک تنه حریف این سپاهم 

                  انی احامی ابداً عن دینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

ایستاده ام کنار آب لغزان

                  پایم بر آب و قلب من فروزان

در آب و آتش هم چو شمع سوزان

                  سوزم ز خاطرات آتشینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

یا رب مدد کن این فرس برانم

                  وین آب را به خیمه گه رسانم

دیگر چه غم ، که بعد از آن نمانم

                  جانم فدای عشق نازنینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

تنها میان تیر دشمنانم

                  ای کاش نیزه ها خورد به جانم

در پیش کودکان خجل نمانم

                              ای تیر اگر به مشک کم نشینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

سقای تشنگان کربلایم

                              اگر شده بریده دستهایم

با مرکبم کنار خیمه آیم

                              تا حال زار من اخا ببینی

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

در خاک و خون دلم ازین غمین است

                  که از عطش لب تو آتشین است

دستم جدا افتاده برزمین

                  در فرق من عمود آهنین است

والله ان قطعتمو ایمینی

انّی ابداً عن دینی

علم چو افتاده از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

تیر بیداد چو بر دیده عباس نشست

                                   شد روان خون دل از دیده خونبار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

دید بی دست چو آن پیکر در خون شده را

                       روح گردید برون از تن افکار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

آه از آندم که روی کشته عباس فتاد

                                   اتش اندر فلک از آه شرر بار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

گفت ای جان برادر تو شدی کشته و گشت

                       بسوی شام روان خواهر افکار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

ای دریغا که ز بی دستی تو نزد یزید

                                   دست بسته برود عابد بیمار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

آه از این قامت چون سرو از آن دست بلند

                       که به خون غرقه شدی قافله سالار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

بار دیگر به مددکاری من برخیز که نیست

                       دیگری جز تو در این دشت مدد کار حسین

علم افتاده چو از دست علمدار حسین

                                   ناله شد همدم و گردید علم یار حسین

خیمه ، خیمه با عمه گویم

                                        تا بهر اصغر آبی بجویم

بابا از میدان آمد و سقا نیامد (2)

دیدیم عمویم بشکسته دل بود

                                        هنگام رفتن از من خجل بود

بابا از میدان آمد و سقا نیامد (2)

اگر به خیمه آید عمویم

                                                    من دیگر از آب حرفی نگویم

بابا از میدان آمد و سقا نیامد (2)

ای کاش من از اوّل ، من مرده بودم

                            تا نامی از آب نبرده بودم

بابا از میدان آمد و سقا نیامد (2)

خیمه ، خیمه با عمه گویم

                                        تا بهر اصغر آبی بجویم

بابا از میدان آمد و سقا نیامد (2)

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

چشمت چرا به روی من بربسته ای

                                   ای وای من در بحر خون بنشسته ای

پشت مرا از داغ خود بشکسته ای

                                   میر و علمدار حسین آه عبّاس رشید

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

طاقت چسان آرام اخا هجران تو

                                               زینب به خیمه منتظر گریان تو

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

چون عظم بر تو کرده ام به صد شتاب

                                   گفتند طفلانم نمی خواهیم آب

با خود بیار در خیمه پور بو تراب

                                   خوشکیده گلزار حسین آه عبّاس رشید

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

گردد به قربانی تو جان حسین

                                               بر مادرم زهرا تویی نور دو عین

دختم سکینه منتظر در شور وشین

                                   ای  یاور و یار حسین آه عبّاس  رشید

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

بر خیز از جا و علم بر پا نما

                                               مگذار تنهایم در این دشت بلا

بودی تو در کرب و بلا مشکل گشا

                                   هستی سپه دار حسین آه عبّاس رشید

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

الگوی ایثار و وفا بر عاشقان

                                               سقای پر مهری بر لب تشنگان

برخیز از گرد حرم دشمن بران

                                               بشنو تو گفتار حسین آه عبّاس رشید

سالار سردار حسین آه عبّاس رشید

                                   ای مهربان یار حسین آه عبّاس رشید

سرباز رشید پسر فاطمه هستم

جدا گشته دو دستم

در این ارتش جاوید

شدم کشتة توحید

زد روز ولادت پدرم بوسه به دستم

که حق را بپرستم

در این ارتش جاوید

شدم کشتة توحید

بیدار کنم نسل جوان را ز جهالت

زنم داد عدالت

در این ارتش جاوید

شدم کشتة توحید

(غلام رضا سازگار )

بیا از خاک بردار و سر دامن سرم بگذار

به پیش چشم دشمن پای بر چشم ترم بگذار

دگر چشم پر از خون است و جای بهر پایت نیست

بیا چشم انتظارم پا به چشم دگرم بگذار

بیا پروانه ی پروانه را ای شمع امضا کن

ندیدی گر اثر  پا  بر خاکسترم بگذار

به شکر این که گشتم کشته ات بر سجده افتادم

بیا با مِهر مُهرت بر نماز دیگرم بگذار

سجود عشق طولانی است من سر بر نمی دارم

اگر خواهی که برادر بیا پا بر سرم بگذار

علم آسا به دوش خود نهادم بار عشقت را

 پس از من بار غم بروی دوش زینبم بگذار

مرا در کودکی مادر بلا گردان تو گرداند

اگر قابل نباشم منتی بر مادرم بگذار

اگر من آب می خوردم یقین خشنود می گشتی

نخوردم آب گر من ، در کنار اصغرم بگذار

    سازگار

درکنار علقمه سروی ز پا افتاده است

                            یا گلی از گلشن آل عبا افتاده است

در فضای رزمگاه چون گشته است نقش زمین

                ناله جانسوز ادرک اخا یا اخا افتاده است

از نوای جانگداز ساقی لب تشنگان

                            لرزه بر اندام شاه نینوا افتاده است

ناگهان از صدر زین افکند خود را بر زمین

                دید بسم الله ز قرآنش جدا افتاد ه است

تا کنار علقمه چون بوی عباسش شنید

                            دید بر خاک بلا صاحب لقا افتاده است

دست بر پشتش کشید و آه جانسوزی کشید

                گفت پشت من ز هجرانت جدا افتاده است

حال زینب را نگویید چون شنید از شاه دین

                دست عباس علمدارش جدا افتاده است

زمین علقمه دریای خون شد

                                        تن بی دست سقا غرق خون شد

شنو از حلق خشک چاک چاکش

                            فغان یا اخا ادرک اخایش

عزیز فاطمه علیها السّلام با قلب خسته

                            سر نعش علمدارش نشسته

به دامن گه نهد آن جسم صد چاک

                            گهی خون از دو چشمش می کند پاک

گهی گوید که ای ماه مدینه

                                        چه گویم آب اگر خواهد سکینه

ز جا برخیز ای سرو  روانم

                                        علمدار رشید و قهرمانم

به خیمه دخترم چشم انتظار است

                            به حال مرگ طفل شیر خوار است

شکسته از غمت پشت حسین است

                            پریشان گیسوان زینبین است

(مرحوم علی اکبر خوشدل)