نوحه و متن روضه شب نهم محرم، حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام

شیعه یعنی امتزاج نار و نور

                                        شیعه یعنی رأس خونین در تنور

شیعه یعنی هفت وادی اضطراب

                                        شیعه یعنی تشنگی در شطّ آب

آب گفتم سینه ها بی تاب شد

                                        خیمه ها از آه آتش آب شد

آب گفتم تشنگی بی داد کرد

                                        کودکم بی تاب شد فریاد کرد

بر زبانش شعلة آه عطش

                                                    شد ز تیر کین گلویش آبکش

آفتاب از روی زین افتاده است

                                        مشک آبش برزمین افتاده است

کیست این ساقی که بی دست آمد است

                از سوی تیغ سرمست آمد است

کیست این ساقی که در خون پا نهاد

                            تیر ها را دید پیشانی گشاد

کیست این ساقی که بر خود پا گذاشت

                            آب را در حسرت لب ها گذاشت

مشک من لبریز آب و آبروست

                                        چشم من با خیمه ها در گفت و گو ست

ای خدا این مشک را از من مگیر

                            گر گرفتی اشک را از من مگیر

شیعه بی اشک شمعی مرده است

                            از غم بی آتشی افسرده است

نسبتی دارند با هم آب و گل

                                        اشک می شوید غبار از چشم دل

اشک ای عبد ، ای ثبوت بندگی

                            چشمه جوشان آب زندگی

اشک ای تثبیت احمد در حرا

                                        غرق در خون کن تماشای مرا

اشک ای سرِّ تسلای علی

                                        وی سکوت آلوده فریاد جلی

اشک ای آینة بی تار و پود

                                        همدم زهرا به شبهای کبود

اشک ای آرام جان بی قرار

                                        در رکاب ناقه ی زینب ببار

ای که خورشید زند بوسه به خاک زادب

                ز فروغ تو کندجلوه گری ماه به شب

توئی آن گل که ز پیدایش گلزار وجود

                            بلبلان یکسره خوانند بنام تو خطیب

نیست در آینه ذات تو جز نور خدا

                            نیست در چهرة تابان تو جز جلوه رب

آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار

                            مظهر عزت و آزادگی و فضل و ادب

نور حق ماه بنی هاشم شمع شهدا

                            میوة باغ علی میر شجاعان عرب

منبع جود و عطا مظهر اخلاص و صفا

                            زادة شیر خدا خسرو فرخنده نسب

نظر و لطف و عنایت ز من ای شاه مپوش

                که مرا جان به هوای تو رسیده است به لب

نکند عاشق کوی تو تمنّای بهشت

                            کز حریمت دل افسردة ما یافت طرب

در ره عشق رسا هر که به مطلوب رسید

                            دگر از دامن جانان نکشد دست طلب

               (دکتر قاسم رسا)

ای تو گنجینه سخا عباس

                                        وی تو سر چشمة حیا عباس

اسد بیشه فضیلت و علم

                                                    در شجاعت چو مرتضی عباس

چشم گردون نخواهد دید

                                        چون تو سردار با وفا عباس

جنگ صفین به گاه کودکیت

                                        مردیت گشت بر ملا عباس

عقل مات است در جوانمردیت

                                        که چه کردی تو بارها عباس

بر تو بادا ، سلام تا به قیامت

                                        از همه خلق ما سوا عباس

ای همه درد ها دوا از تو

                                                    وی درت قبله دعا عباس

بنده صالح خداوندی

                                                    زان شرف داده ات خدا عباس

چون مطیع رسول و باب شدی

                                        یافتی عزت و بقا عباس

به امام زمان خود بردی

                                                    تو وفا را به انتها عباس

تا نگیرم شفای درد از تو

                                                    نکنم دامنت رها عباس

من نگویم که شیعیان یکسر

                                        بر تو دارند التجا عباس

ای که خواهی علاج هر مشکل

                                        رخ متاب از در ابو فاضل

امیر عشق را فرمانبرم من

                                                    اگر  فرمانده و سرلکشرم من

امام و رهبرم فرزند زهراست

                                        مطیع آن مطاع و رهبرم من

فروغ دیده ، ام البنینم

                                                    امیرالمؤمنین را مظهرم من

سلحشور و فداکار و مجاهد

                                        دلیر و بارز و نام آورم من

نهادم پایه به میدان شهادت

                                        به فرق لشکر حق افسرم من

برای لشکر جان بر کف عشق

                                        در این پیکار محکم سنگرم من

علمدار رشید کربلایم

                                                    در این میدان امیر لشکرم من

برای تشنگان خیمه عشق

                                                    به رتبه ساقی و آب آوردم من

بود لعل لبم خشکیده اما

                                                    به یاد لعل خشک اصغرم من

علی زد بوسه در روز ولادت

                                        به دستم ز آن که حق را مظهرم من

به بالینم بیا اکنون برادر

                                                    که  در پای تو جان بسپرم من

جدا از دسته گلهای ولایت

                                        گلی در برکه ی خون پرپرم من

کنار علقمه شد قتلگاهم

                                                    شهید مکتب پیغمبرم من

گرفته حافظی دامان لطفم

                                        شفیع او به نزد داورم من

           (محسن حافظی تهران)

برعهد خود ز روی محبت وفا نکرد

                                 تا سینه را نشانه تیر بلا نکرد

تا دست رد به سینه بیگانگان نزد

                                            خود را مقیم درگه آن آشنا نکرد

تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد

                          در کوی عشق خیمه دولت به پا نکرد

تا از صفای دل نگذشت از صفای آب

                             خود را مدام قبلة اهل صفا نکرد

شرح غم شهادت او را به نینوا

                                                نشنید کس که چون نَیِ محزون نوا نکرد

تا داشت جان ز جانب مقصود نتافت رخ

                         تا داشت دست دامن همّت رها نکرد

خالی نگشت کشور اِلا  زخیل کفر

                               تا دفع خصم دوست به شمشیر لا نکرد

در راه دوست از سر کون و مکان گذشت

                       و ز بذل جان خویش در این را ابا نکرد

از پشت زین تا به روی زمین نیوفتاد

                             از روی غم برادر خود را صدا نکرد

ره به خصم با تن بی دست بست لیک

                                     لب را به آه و ناله و افسوس وا نکرد

دل سوخت زین الم که به میدان کارزار

                                     دشمن هر آنچه تیر به او زد خطا نکرد

ام البنین که مظهر صبر و شکیب بود

                            غیر از فراق قامت او را دو تا نکرد

غافل ز مهر دوست چو پروانه نیست هان

                      کاری که عشق کرد به مس کیمیا نکرد

         محمد علی مجاهدی (پروانه)

ای که دین مصطفی احیا شد از نیروی تو

                مرحبا صد مرحبا بر قدرت بازوی تو

منصب سقّائیت را خوش به جا آورده ای

                نخل دین سیر آب شد از خون چون گلبوی تو

یاورم گشتی چنان بابم که شد یار رسول

                آفرین بر عزّت و بر همّت و ب خوی تو

انقلاب سرخ من در راه آزادی دین

                            رونق دیگر گرفت از قدرت و نیروی تو

ای که شد بر پا قیامت از قیام قامتت

                            از چه رو شد غرق در خون قامت دلجوی تو

تا جدا شد دست و بر فرقت عمود آمد فرود

                شد پریشان حال من از خرمن گیسوی تو

ای مه رخشان آل هاشم از داغت کنون

                            گشته سر و قامتم همچون خم ابروی تو

خشک لب افتاده ای اندر کنار علقمه

                            تشنه لب اطفال من در انتظار روی تو

یا ابوالفضلی که درگاهت بود باب المرام

                      آرزو دارم بیایم سر نهم در کوی تو

آبی برای رفع عطش در گلو نریخت

جان داد  تشنه کام و به خاک آبرو

دستش ز دست رفت و به دندان گرفت مشک

 کاخ بلند همت خود را فرو نریخت

چون مهر خفت در دل خون شفق و لیک

  اشکی به پیش دشمن خفاش خو نریخت

غیرت نگر که آب به کف کرد و همتش

اما به جای کام می از این سبو نریخت

چون رشتة امید بریدش ز آب گفت

خاکی چو من کسی به سر آرزو نریخت

اکبر دخیلی

ای حرمت قبله حاجات ما

                                        یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی

                                                    دست علی ماه بنی هاشمی

مکتب تو مکتب عشق و وفاست

                                        درس الفبای تو صدق و صفاست

مکتب جانبازی و سربازی است

                                        بی سر ، امّا سرافرازی است

ابن امام و اخ امام و عمِ امام

                                        حضرت عباس علیه السّلام

چهار امامی که تو را دیده اند

                                        دست علم گیر تو بوسیده اند

طفل بودی مادر والا گهر

                                        برد تو را ساحت قدس پدر

چشم خداوند چو دست تو دید

                                        بوسه زد و اشک ز چشمش چکید

با لب آغشته به زهر جفا

                                                    بوسه به دست تو بزد مجتبی

دید چو در کرب و بلا شاه دین

                                        دست تو افتاده به روی زمین

خم شد و بگذاشت سر دیده اش

                            بوسه بزد با لب خشکیده اش

سید سجاد همان دست پاک

                                        بوسه زد کرد نهان زیر خاک

ای علمت کفر نگون ساخته

                                        پرچم اسلام برافراشته

گر بخوری آب حسین راضی است  

 مام حسین باب حسین راضی است

جد بزرگوار حسین راضی است

 خالق جانبخش ، حسین راضی است

لیک نخوردی تو به یاد حسین 

گفتی که جان بعد حسین فانی است

ذکر زبانحال تو در کربلا

 بی تو حسین جان به بلا مبتلا

گفت حین جان به قربان تو

 آب خجل از لب عطشان تو

هستی عدنان به قربان تو

روز جزا دست به دامان تو

سبک دشتی

ز مینای محبت شد چنان مست

 که بگذشت از سر و چشم و تن ودست

به غیر او دوست چیزی را نمی دید 

که تیر دشمنش بر دیده  بنشست

ز بس بار فراغش بود سنگین

امام صابران را پشت بشکست

مرا استاد درس و دوستی اوست

که خود شد جدا با دوست پیوست

همه عمر از ولادت تا شهادت

به شوق دست دادن بود سرمست

به دامان پدر بگشوده دیده

در آغوش برادر چشم خود بست

از آن بوسیده مولا دست او را

که بودی دست یک رزمنده آن دست

برون شد تشنه از دریا که می دید

نگاه فاطمه بر دست او هست

ادب بنگر که پیش پای زینب 

     سپند آساز جای خویش می جست

حقیقت را به خاک عشق می دید

 که دنیا بود پیش دیده اش پست

به پای عشق جانان ریخت هستش 

   برادر چون پدر بوسید دستش

غلام رضا سازگار

تا دست تو از بدن جدا شد

گفتی که فدای یار عباس

ما گریه کن غم تو هستیم

ما را نزنی کنار  عباس

آن طرف ها اما

بین نخلستان ها

علمی خون آلود

تشنه ای روی زمین

تشنه ای چاک ترین

پاره های مشکی

روی خاک است عمو

دست هایش پس کو

بدن مبهمی از یک سردار

هاله ای از قد و بالای رشید

چقدر زخم به پیکر دارد

تیرها با همه قامت

به تنش جا شده اند

چقدر پیکر او پر دارد

ولی انگار که یک تیر

در آنها پیداست

ولی انگار که یک تیر تفاوت دارد

با سه شعبه چه مهیب

نیزه ای کوچک بود

بین مژگان خورده

اثری نیست ز چشمی زیبا

باز بر پا شده از خیل عدو هلهله ها

یا که چشمی که ببیند جایی

دید از دور صدا می آید

گوش وا کرد و شنید

که صدای قدمی آرام است

غرق خونابه  تقلایی کرد

گفت ای مرد بایست

اندکی صبر نما

تا بیاید به برم

از حرم اربابم

بعد از آن این تو و این راس علمدار جوان

با سه شعبه چه عجیب

تیر نبود

نیزه ای کوچک بود

بین مژگان خورده

اثری نیست ز چشمی زیبا

یک نفر آه کشید

ناگهان صوت ضعیفی بشنید

ناله ی ام بنین نیست

مو سفید است و کمان

دست بر پهلویش

دست دیگر بی جان

پسر رعنایم

مادرت زهرایم

ماهم چرا در این شب یلدا گرفته ای

پشتم شکسته ای و به خون جا گرفته ای

هارون من که تکیه گهم شانه های توست

جانی که مانده در تن موسی گرفته ای

بیهوده نیست دست تو اعجاز می کند

عمریست پای درس ادب پا گرفته ای

در پای من نفس زده ای و اجر خویش را

از ریشه های چادر زهرا گرفته ای

سروم رشید بودی و حالا رشید تر

ای پاره پاره وسعت صحرا گرفته ای

لب را به هم مزن جگرم چاک تر مکن

پا بر زمین مکش نفسم را گرفته ای

خبر تو خیمه ها پخش شده دست عمو بریده

رنگ عمه پریده واویلا واویلا

قد بابا خمیده واویلا واویلا

کجا بودی ای عمو جان

قاتلت با من همسفر شد

کجا بودی ای عمو جان

قصه ی سیلی تازه تر شد

کجا بودی ای عمو جان

عشقت از روی ناقه افتاد

کجا بودی ای عمو جان

خواهرم در ویرانه جان داد

کجا بودی ای عمو جان

درد دل هام درمون نداره

کجا بودی ای عمو جان

زانوی عمه جون نداره

کجا بودی ای عمو جان

دست دشمن بود گاهواره

کجا بودی ای عمو جان

شد لباس من پاره پاره

زچشم شاهدین الماس می ریخت                                  به جسم غرق خون یاس می ریخت

تمام قطره های اشک مولا                                                 به رخسار  مه عباس می ریخت  

****************

بحر کمال

ای ماه سه آفتاب عباس                                                  عشقی تو و ، عشق ناب است

در دفتر عاشقان است بی دست                                                     گلواژه انتخاب عباس

بودی تو کتاب حُسن و افسوس                                              صد پاره شد این کتاب عباس

آئین امام دوستی را                                                          دادی تو به شیخ و شاب عباس

آقای شباب اهل جنت                                                                     نور دل بوتراب عباس

با نغمة جان من فدایت                                                      کرد است تو را خطاب عباس

ای ماه سپهر خون گردید                                                             برگرد تو آفتاب عباس

آنجا که ز تاب عشق می ریخت                                             گلبرگ رخت گلاب عباس

هر قطرة خون دست و فرقت                                                شد چشمة انقلاب عباس

ای روح سکینه جان زینب                                                       بر پیکر اضطراب عباس

در گریه بسی سؤال دارند                                                   طفلان نخورده آب عباس

اصغر ز عطش نبرده خوابش                                                رفتی تو چرا بخواب عباس

برخیز دوباره آب بردار                                                        کن سوی حرم شتاب عباس

از شرم لبان تشنه تو                                                        شد آب دلش کباب عباس

                                    با لذت تشنگی گذشتی

                                    از دجله و شط آب عباس