نوحه و متن روضه شب هشتم محرم، حضرت علی اکبر علیه السلام

این شنیدی در مسیر کربلا

خط سیر البلاء للولاء

سرور دین قبله ی اهل نیاز

رفت چشمش لحظه ای در خواب ناز

دیده ی حق بین خود بست و گشود

من ندانم خواب یا بیدار بود

خواند آن واقف ز اسرار درون

آیه «انا الیه الراجعون»

شبه پیغمبر علی فرزند او

گفت کی آئینه اسرار هو

گر چه ما را جز طریق دوست نیست

سرّ استرجاع در این حال چیست

گفت کای سرتا قدم محو خدا

داد در رؤیا مرا پیکی ندا

کای دل صد کاروان دنبالتان

مرگ می آید به استقبالتان

آن ز نسل فاطمه اوّل ذبیح

با لب خندان و با لحنی فصیح

گفت ما تیغ از پی حق می زنیم

با تو هرگز عهد خود را نشکنیم

ماکه خود حقیم از باطل چه باک

طالب مرگیم از قاتل چه باک

خوش بود روی به خون آراسته

می پسندیم آن چه را او خواسته

(غلام رضا سازگار )

به خیمه بوی مشک و عنبر آمد            حسین با نعش پاک اکبر آمد

بی تو شد نور جدا از بصرم ای پسرم

                                                       کس نداند که چه آمد به سرم ای پسرم

از حرم آمده زینب کند امداد مرا       تن پاکت سوی خیمه آخر برم ای پسرم

تا کفن بر قد و با لای رسایت کردم      سوختم و زدل پر درد دعایت کردم

آخرین تو شه ام از زلف تواین بود علی

                                                       که غم انگیز نگا هی به قفا یت کردم

تو زمن آب طلب کردی و من می سو زم

                                                       که چرا تشنه لب از خویش جدایت کردم

کی می رود ز یادم آن آخرین نگاهت

                                                    از پنجه ای اثر بود بر روی قرص ما هت

روی ناز برگ گل را طا قت سیلی نبود

                                                       ای خدا رخسار زهرا بی علی نیلی نبود

فاطمه فاطمه هستی حیدر تویی

                                               فاطمه فاطمه روح پیمبر تویی

علی جونم قدمات کربلا رو می لرزونه

                                                      آتیش فراق تو خیمه ها رو می سوزونه

اکبر اکبر هستی بابا تویی

خیمه ها را سوزاندند، سر علی را بریدند، زینب دید سر جوو نا رو دارن می برند.

اکبر ای فاطمه را تصویری                                                یا که از روح علی ، تکثیری

اَشبَه الناس توئی طاها را                                                توئی از خلقت او تصویری

ای که از خُلق عظیم احمد                                                 خوی تو خوبترین تعبیری

هر کجا نام تو آید بر لب                                               هست بر اسم علی ، تکبیری

اکبر ای رمز جوانیّ حسین                                                 ای پدر را تو عصای پیری

آمدی تشنه لبان از میدان                                                 که پدر جان ، بنما تدبیری

گفت گریان که به میدان برگرد                                           که مبادا ، پسرم ، تأخیری

دهدت جد من اکنون جامی                                                که بَرَد هر غم دامن گیری

عمر جاوید ، ز عشق است (حسان )                                   ور نه این عمر ، نپاید دیری

خواهی که ببینی ، رخ پیغمبر را                                         بنگر رخ زیبای علی اکبر را

در منطق و خَلق و خُلق او می بینی                                    با دیدة جان محمد دیگر را

بـــــــــــــرو میـــــــدان وای آهسته برو      دیـــــــــــدن عمــــــه دلـــــخسته برو

علـــــی جانم قدمت کربلا را می لرزاند      آتش فراق تو خیمه ها را می سوزاند

نمــک روی تو را هیچ که تو دنیا ندارد      بعــد تو برای من زندگی معنی ندارد

به کجا می روی ای یوسف زهرا پسرم      گرگ بسیار بود در دل صحرا پسرم

در بـــــــــــرم چند قدم راه برو چند قدم      تــــــا کنم قد تو را خوب تماشا پسرم

صبر کــــن اهــل حرم سیر ببینند تو را      ور نـــــــه آیند به دنبال تو آنها پسرم

اکــــــــــــــبرم، اکبرم، هستی بابا توئی      اکبرم، اکــــــــــبرم، جلوۀ طاها توئی

نــــسل جوان را به جهان رهبری      جلوۀ تــــوحید علی اکبری

هــــــــــر که هوای رُخ احمد کند       در تــــو تماشای یمبر کند

بــــــــــــــــــاد نقاب چو بالا زند       فـــــاطمه لبخند به لیلا زند

بین جــــــــــــــوانانِ بنی هاشمی      جانی و جانـان بنی هاشمی

می زند نیش سکوتت به دل من، پسرم

لب گشا کُشت مرا خندۀ دشمن، پسرم

چشم خود واکن و یک بار دگر حرف بزن

از لب تشنه و سنگینی آهن، پسرم

بی تو از دیدۀ من قوّۀ بینایی رفت

در عوض دیدۀ دشمن شده روشن، پسرم

داغ مرگ پسرش را به دلش بگذارند

آنکه بگذاشته داغت بدل من، پسرم

پاره های تنت افتاده به هر سو گوئی

برگ گل ریخته در دامن گلشن، پسرم

کس ندیده است که از تیغ هزاران جلاد

اینهمه زخم رسد بر سرِ یک تن، پسرم

تو ذبیح منی و من تن صد چاک تو را

هدیه دادم به ره خالق ذُلمن، پسرم

نتوان گفت که از داغ تو بر من چه گذشت

هیچ کس نَبُوَد تاب شنیدن، پسرم

بود، حرف دل من ر لب میثم ز آنرو

سیل خون ریخته از دیده بدامن، سرم

لاله و رَیحــان بیارید از حَرَم     آیـــــــــد از میدان علی اکبرم

ای جوانان عمه را یاری کنید      بی صدا بهرم عزاداری کنید

به چه رو رَوَم به خیمه، که تو همرهم نباشی

که خبر رـــــسد به لیلی، که دیگر پسر ندارد

گــــــــــــــل احمر منی تو، مه انوار منی تو

علی اکبر منی تو، کــــــه به من نظر نداری

به هزار امید خود را، به سر تو من رساندم

ستم است اگر سر خود، تو ز خاک برنداری

چون بیمدان ز حـــرم اکبـــر رفت       دل زجا شُست و سوی دلبر رفت

روح از جـــسم حرم یکــسر رفت       همــــــه گـــــفتند که پیغمبر رفت

زان طــــرف مرگ به استــقبالش       زیـــنـــــطرف جان حسین دنبالش

گفت ای سرو قــــــــــد دلــجویت        لیلـــــــــۀ قـــــــــدر پدر گیسویت

ای رُخت مـــــاه وهــلال ابرویت        صبـــــر کن سیر ببینــــــم رویت

هــــم کنـــــــم خــوب تماشا تورا        هـــــــــم ببینم قـــد و بالای تو را

ای جگر گوشۀ مــن ای پــــسرم         هیـــــــچ دانی کـه چه آری بسرَم

مرو اینگونه شتــابــــــــان زبَرَم         لخــــتی اهستــــه مــن آخر پدرم

من نگویم مـــــــــرو ای ماه برو        لیــــک قـــــدری بَـرِ من راه برو

پدر ایستـــــــــــاده و میکرد نظر       جـــــــــــــانب مرگ پسر راهسپر

همچنــــــان سـوی سما دست پدر       تــــــــــــا بگوش آمدش آوای پسر

رنگ خود باخت ز بانگ پسرش       زانکه دانـــــست چه آمد به سرش

در دلش جلــــــــوۀ امیـــــد بتافت       بـــا دو صد شوق بسویش بشتافت

گـــــفت ای چشم و چراغ دل من        رفــــت بـــــرباد دگر حاصل من

در دلـــــــــم نیست دگر نور امید        شـــــوق و امید ز من دست کشید

تا بمن بانگ تـــو در خیمه رسید        دیـــــــد زینب ز زخم رنگ پرید

آمدم بـــــــــــا چــه شتابی سویت        خواستـــــــــم زنده به بینم رویت

سپه کـــــــــــــــــــوفه همه آماده        بــــــــــــــــه تماشای پدر ایستاده

شـــــــــــه روی نعش پسر افتاده       همـــــــــــه گفتند حسین جان داده

بی گمان جـــــان پدر بر لب بود        آنکه جــــــــان داد بدو زینب بود

[علی انسانی]

تشنه ای از تشنه ای می خواست آب

عاشورا ز شور التهاب

زاده لیلا علی ابن  الحسین

اشبه الناس رسول رسول عالمین

با ادب در نزد پیر می فروش

از حرم آمد به صد جوش و خروش

تیغ بر کف پا مهیای رکاب

لعل لب خشکیده دل در پیچ و تاب

تشنه ی آب حیاتم جرعه ای آبم بده

گفت بابا اذن میدانم بده

تشنه ای از تشنه ای می خواست آب

روز عاشورا ز شور التهاب

یک دل و مهر و دو دلبر مشکل است

مهر من بین تو و حق حائل است

تا حضور حضرت باری نشست

رشته ی مهر مرا باید گسست

با عدو جنگ تماشای کنم

اذن جنگم ده که شیدایی کنم

روز روشن را چو شام تار کرد

چون علی با خصم دون پیکار کرد

تشنه ای از تشنه ای می خواست آب

روز عاشورا ز شور التهاب

کز پدر گیرد مدال افتخار

شد ز میدان سوی بابا رهسپار

بر لب من جرعه ی آبی رسان

گفت : ای بابای خوب و مهربان

روز را چون شام یلدا می کنم

گربنوشم آب غوغا می کنم

از بر بابا به سوز و ساز رفت

این بگفت و سوی میدان باز رفت

تشنه ای از تشنه ای می خواست آب

روز عاشورا ز شور التهاب

گفت ای بابا به فریادم برس

ناگهان افتاد از روی فرس

شد شتابان تا سر نعشش رسید

تا صدای اکبر خود را شنید

با پدر یک دم سخن آغاز کن

گفت بابا دیده خود باز کن

رشته عمر مرا از هم گسست

آنکه فرق نازنینت را شکست

(ژولیده نیشابوری )

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

ای نو خط لیلای زار نوجوان اکبر

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

رفتی و بردی از دلم تاب و توانم اکبر

نوباوه زهرا ، نور دل لیلا

ای شبه روی مصطفی سبط شه بطهاء

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

بعد حسین شاهنشه لب تشنگان اکبر

با پیکر صد چاک ، با دیده غمناک

مادر چرا افتاده ای این سان به روی خاک

بر جانب میدان ، بر رزم این عدوان

مادر نشد چندی  که رفتی از برم چون جان

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

پس از چه داری بر تن این زخم گران اکبر

افکنده چون اعدا ، از کین در این صحرا

ای وای کز تیغ جفا سرو قدت از پا

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

هستم اسیر دست ظلم دشمنان اکبر

هستم کنون تنها ، با ناله و غوغا

در کربلا گر آمدم من با تو از بطحا

تازه جوان اکبر ، روح و روان اکبر

بر جانب شامم روان با کوفیان اکبر

سراج