حدیث شماره 5: «دینداری واقعی»

حدیث شماره 5: «دینداری واقعی»

امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:

  اِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ.

همانا مردمان بنده‌ی دنيايند و دين لقلقه‌ی زبان آنهاست و هر جا منافعشان[به وسيله دين] بيشتر تأمين شود، زبان مى‌چرخانند و چون به بلا آزموده شوند، آنگاه دين‌داران اندكند.

(تحف العقول/ص245) 

منتظر نظرات و مطالب ارزشمند شما در خصوص این حدیث هستیم ...

آشنایی با طرح روزانه «احادیث امام حسین(علیه السّلام)»

این «شل‌دینی» گاهی به خاطر هوا پرستی و هوی وهوس هست،‌ گاهی به خاطر استقامت نداشتن در برابر مشکلات است که فکر می‌کنند اگر سر کیسه را شل کنند و از ارزش‌ها دست بردارند، مشکلات اقتصادی، رفاه و غیره‌ حل می‌شود!

دینداری با شعار نیست، با عمل و پیروی از دستورات است

سلام

بدی ما آدما اینه که فقط ادعا داریم. موقع عمل که میشه همه دنبال سوراخ موش می گردیم. تو 8 سال جنگ تحمیلی، اصلاً چرا باید این جنگ 8 سال طول می کشید این همه پیر و جوان، شهید و اسیر و جانباز دادیم درست ولی خیلی ها هم به اسم کمک در پشت جبهه از انجام وظیفه شونه خالی کردن. همه ما ادعا می کنیم با ایمانیم ولی تو یه مسئله و مشکل کوچیک زود ناشکری می کنیم و ...... دیندار اونه که در برابر مشکلات صبور باشه. فقط از خوشی ها خوشنود نشه از ناخوشی ها هم درس بگیره و باز خدا رو شکر کنه که از طرف او قابل بوده که مصیبت ببینه یا مشکلی براش بوجود بیاد تا بیشتر خدا خدا کنه نه  چرا چرا. فقط با یه نقطه خیلی راحت و آسون از خدا جدا میشیم. بی هیچ زحمتی.

خیلی هامون جایی که نباید سکوت می کنیم و این از لغزش ایمانمونه. از سستی ایمانمون. از نداشتن تقوا. بعضی جا ها شاید خوب باشه (که بازم ضررش بیشتر از نفعشه) ولی بعضی جاها از بدم بدتره. مثلاً در زمینه غدیر و العان ولایت و وصایت امام علی (ع) خیلی ها که شاهد و ناظر واقعه غدیر بودن از ترس جونشون سکوت کردن خُب اینکه درست نیست. مگه جون آدمیزاد چقدر ارزش داره که ایمانمونم به پاش بزاریم و فداش کنیم. خیلی ها از سادات در زمان یکی از خلفا از ترس جانشون و اینکه نسل سادات برچیده نشه سید بودن خودشونو مخفی کردن. بعد که سادات بودن آزاد شد و احترام به آنها واجب خیلی های دیگه خودشونو سادات جا زدن. ......

چرا آخر هر سال تحصیلی از دانش آموزان و دانشجویان امتحان نهایی گرفته میشه؟ تا درس خون از درس نخون، زرنگ از تنبل، و ..... جدا بشه. البته همونطور که خدا گاهی وقتا در امتحاناتش تجدیدنظر می کنه یا زمانشو تمدید می کنه یا اگه قبول نشد یه فرصت دیگه می ده (البته بلاتشبیه فقط برای روشن تر شدن قضیه گفتم) در امتحانات این دنیا هم همین موارد رو داریم. نیمه ها ی سال تحصیلی حدود دی و بهمن امتحان ترم اول میدیم. تیر و خرداد امتحان ترم دوم. اگه قبول نشدیم شهریور بازم قبول نشدیم دی سال دیگه. گاهی هم به خاطر مناسبت های مختلف تاریخ امتحانات عوض میشه یا اگه عذر موجهی داشته باشیم یه تاریخ دیگه امتحان می دیم و...... منظور اینه که ما فرصت زیاد داریم برای اینکه خودمونو نشون بدیم سواد و تحصیلاتمونو، عقل و ذکاوت و هوشمونو و در نهایت ایمانمونو.

اینکه می گن مرد تو سختی ها خودشو نشون می ده. یا اینکه اگه از سختی ها سالم بیرون اومدی مردی کاملاً درسته. اگه تو جاده صاف و بدون هیچ مانعی سالم و درست رانندگی کنی که هنر نکردی ولی اگه تو یه جاده پُر پیچ و خم و هوای طوفانی درست و سالم رانندگی کردی می گن راننده ای. نشان ایمان هم همینطوره اگه تو سختی ها صبور بودی و شکرگزارو تو خوشی ها بازهم شکرگزار اون وقت باایمانی.

چطور اگه تو اداره ای کارمندی کارمونو زود راه بیندازه کلی دعاش می کنیم ولی اگه یه کم معطلمون کنه حالا چه به عمد چه غیر عمد تندی شروع می کنیم به ناله نفرین کردن و .......... . چطور وقتی از خدا یه چیزی میخوایم و خدا بهمون میده یادمون میره شکرگزاری کنیم ولی اگه بهمون نده ناشکری رو زودتر میکنیم. این از ضعف ایمانمون و نداشتن تقوامونه. که یه کمی فکر نمیکنیم که شاید به صلاحمون نباشه. فقط جلوی پامونو نگاه می کنیم نه یه کمی دورترو.

ماها هر کاری بکنیم برای مزد و پاداشه نه برای رضای خدا همینه که زود کم میاریم. کار مردمو راه میندازیم پول میگیریم و اسمشو میزاریم شیرینی. نماز می خونیم، روزه میگیریم و واجبات دینی رو انجام میدیم (همه دست و پا شکسته) تا ثواب ببریم و از خدا پاداش بگیریم. آدم ها خیلی طمع دارن. یه کمی که مستحبات انجام بدن توقع پاداش بیشتر دارن. چقدر ......... واقعاً.

میگیم ما باایمانیم ولی موقع اثباتش ....... . مثل دکتر، مهندس هایی که روی خودمون میگذاریم. اگه یکی ازمون بپرسه چه دکتری یا چه مهندسی چی بلدی نمی دونیم چی جواب بدیم. چون ظاهرمون دکتر و مهندسه ولی باطنمون ..........

آدم خوبه همه جا و در همه حال به یاد خدا باشه و خدا رو شکر کنه حتی به زبان. اگه بارها با زبان و به ظاهر خدا رو شکر کنه بالاخره این شکرگزاری به دلش هم راه پیدا میکنه. در محضر امام معصومی عرض کردند فلانی نمازش را مرتب می خواند ولی دزدی هم میکند. امام معصوم جواب دادند روزی نمازش او را از دزدی بازمیدارد.

مثل یاران و حامیان واقعی امام حسین (ع) که در روز عاشورا مشخص شدند که چند نفر بودند و چه کسانی.

مَن حاوَلَ اَمراً بمَعصِیَةِ اللهِ کانَ اَفوَتَ لِما یَرجُو وَاَسرَعَ لِمَجئ ما یَحذَرُ

آن که در کاری که نافرمانی خداست بکوشد امیدش را از دست می دهد و نگرانیها به او رو می آورد.

حدیث شماره 5: «دینداری واقعی»

(تحف العقول/ص245) 

امام حسین(علیه السّلام) فرمودند:

  اِنَّ النّاسَ عَبيدُ الدُّنْيا وَ الدِّينُ لَعْقٌ عَلى اَلْسِنَتِهِمْ يَحوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعائِشُهُمْ فَاِذا مُحِّصوا بِالْبَلاءِ قَلَّ الدَّيّانونَ. 

همانا مردمان بنده‌ی دنيايند  

همه آدما یه جورهایی هم عبد و بنده هستن و هم مولی. برای زیر دستاشون، مولی و برای بالا دستیاشون عبدن. عبد و بنده یعنی کسی که گوش به حرف مولاشه و بدون اجازه اون کاری نمیکنه. ته ته مولاهای بعضی رو که نگاه کنی میرسه به خود خدا؛ میگه ای خدا اگه عبد پدر و مادر هستم، چون تو میخای؛ اگه عبد استادم هستم، چون تو گفتی و ... پس عبد و مولای واقعی اینا در واقع یک نفره و به خاطر دستورات خود خداست اگه تابع کسانی دیگر هستند.

دسته بعدی که توی این دسته نباشند، میشن عبد دنیا. هر کاری میکنن برای هوی و هوس خودشونه، برای منافع و اهداف شخصی خودشونه؛ و خدا وکیلی اگه نگاه کنی، اکثراً جزو همین دسته ایم...  

و دين لقلقه‌ی زبان آنهاست

دین هم شده یه ابزار توی دستای ما که به دنیامون برسیم؛ نماز و روزه و حج و کربلا و صدقه و ... اکثر کارهامون همین طور شدن..  سفره حضرت ابالفضل میندازه، برای اینکه ملت بیان، دکوراسیون جدید خونشو ببینن.. آقا حج میره میاد، ولیمه اونطوری میده، که آره داداش ما اینیم، اینقد مایه داریم..

و هر جا منافعشان[به وسيله دين] بيشتر تأمين شود، زبان مى‌چرخانند 

هر جا هم که دین مخالف هوی و هوس و منافع شخصی و خواست دلمون باشه، میذاریمش کنار. توی همین روابط ساده اجتماعی خودمون، به وضوح میتونیم این مطلب رو ببینیم. به زبان همه میگن، حق الناس رو خدا نمیبخشه.. برو ببین توی مترو، چی میکنن.. برو ببین صف نون، چه طوری حق هم رو ضایع میکنن..

و چون به بلا آزموده شوند، آنگاه دين‌داران اندكند. 

موقع عمل به دین و اون چیزهایی که به زبان باور داریم که میرسه، خیلیها کم میاریم... دقیقاً مثل چیزی که توی حوادث کربلا پیش اومد. خیلی از کوفیها آدمهای بدی نبودند. اما وقتی عبیدالله تهدیدشون کرد و وعده یکی دو کیسه گندم بهشون داد، رنگ واقعیشون رو نشون دادن و امام حسین رو فروختند.. اینها همونهایی بودن که نوشته بودن آقا بیا.. نوشته بودن از بیدینی حاکمهاشون و ظلم وستم اونا خسته شدن..