شهادت تشنه کامانه امام حسين «ع»، چنان داغ و غم سنگيني بر دلها نهاده است که ميسزد با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لبهاي عطشان آنحضرت، ياد شود، چرا که آب، ياد آور آن عاشوراي عطش ريز و آن کامهاي تشنه عاشورائيان شهيد است.
امام صادق «ع» فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر آنکه حسين بن علي را به ياد مي آوردم» و
نيز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذکر الحسين و لعن قاتله الا کتب له ماة الف حسنة و حط عنه ماة الف سيئة»[1] هر که آب بنوشد و حسين «ع» را يادکند و قاتل او را لعن نمايد، براي او هزار حسنه نوشته ميشود و هزار گناه از او محو ميگردد.
از اين رو، شيعه، هنگام نوشيدن آب، بر حسين بن علي سلام مي دهد و ميگويد: سلام بر لب تشنهات، يا حسين، سلام الله علي الحسين و اصحابه.نيز در سقاخانه ها و منبع هاي آب خنک، در تابستان و در ايام محرم، مينويسند: «آبي بنوش و لعنت حق بر يزيد کن» يا «بنوش به ياد لبهاي تشنه حسين».از زبان خود سيد الشهدا هم نقل شده که فرمود:
شيعتي ما ان شربتم عذب ماء فاذکروني
او سمعتم بغريب او شهيد فاندبوني[2] .
امام سجاد «ع» نيز سالهاي سال، از شهادت پدر با لب تشنه ياد ميکرد و ميگريست و هر گاه هنگام افطار غذا مي آوردند يا نگاهش به آب ميافتاد، ميگريست و ميفرمود: «قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا»[3] و نيز هر گاه قصابي را ميديد که ميخواهد گوسفندي سر ببرد، ميگفت آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند.
اين ياد کرد پيوسته از شهادت مظلومانه حسين «ع» با لب تشنه، احياي خاطره آن روز پر حادثهاست.
پی نوشتها :
[1] امالي صدوق، ص 122.
[2] الخصائص الحسينيه، شوشتري، ص 99.
[3] لهوف، ص 209.
