نوحه و متن روضه شب ششم محرم، حضرت قاسم بن الحسن علیه السلام

عبدالله و قاسم هر دو اقتدا به زهرا (سلام الله علیها) کردند، قاسم اقتدا به پهلو و سینه ی مادر کرد.

عبدالله از دست اقتدا به مادر کردند، دستش را آورد جلو، صدا زد یابن الزانیه ! عموی ما را می خواهی بکشی؟

منبع:كتاب گلواژه های روضه

السلامُ عَلَیکَ یا أبا عبدالله و عَلی الأرواح الَّتی حَلَّت بفَائِکَ عَلَیک مِنّی سلامُ اللهِ أبَداً ما بَقیتُ وَ بَقِیَ الَّیلُ وَ النَّهارُ وَ لا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ العَهدِ منّی لزیارَتکُم السَّلام عَلی علیََّ بنِ الحُسین وَ عَلی ألادِ الحُسین وَ عَلی أصحابِ الحُسین.

امام حسین(ع) یک سرباز سیزده ساله دارد. این سرباز یتیم امام حسن(ع) است. آمد نزد امام حسین(ع) عرض کرد: عموجان! اجاز بده بروم میدان! امام(ع) هم اجازه اش نداد. فرمود: تو یادگار حسنم هستی. تو پسر برادرم هستی. قاسم خیلی پافشاری کرد، اما فایده ای نداشت. این آقا زاده رفت به خیمه اختصاصی اش و زانوهایش را در بغل گرفت. با خودش حرف می زد. به خودش گفت: قاسم! دیدی لایق نبودی. دیدی امام زمانت حسین(ع) در تو لیاقت ندید، اجازه ات نداد تا بروی خونت را قاطی خون شهدا کنی. یک مرتبه یادش آمد که بابایش امام حسن(ع) یک چیزی در پارچه ای کرده و به بازویش بسته است. یادش آمد که پدرش به او فرمود: قاسم جان هر وقت تمام غمهای عالم آمد و دلت را گرفت این بازوبند را باز کن. هر چه در آن نوشته عمل کن. بازوبند را باز کرد، کاغذی از آن در آورد. دید بابایش نوشته: پسرم! عمویت را تنها نگذار. پسرم! عصر عاشورا حسین(ع) را کمک کن! راه افتاد آمد در خیمه، صدا زد: عمو! اجازه بده بروم. فرمود: نمی شود عموجان! نمی گذارم بروی. صدا زد: عمو! بابایم می گوید: برو! پدرم فرموده برو! تا چشم امام حسین(ع) به خط برادرش افتاد قاسم را در بغل گرفت. این پسر با یک حالی به سوی میدان آمد. بگذار تشریح کنم. آقایان! این پسر کفن پوشیده، عمامه به سر گذاشته و سوار بر اسب شده است. سیزده سال بیشتر ندارد. پایش به رکاب اسب نمی رسد. شمشیر را به دست گرفت، زره پوشید و به میدان آمد.

گوهر دُرج حسن از خیمه گاه آمد برون      یا زپشت ابر تیره، قرص ماه آمد برون

وقتی چشم عمر سعد به این آقا زاده افتاد، گفت: می گویم: داغ این بچه را امروز به دل مادرش بگذارند. این بچه با چهار هزار سوار روبرو است. یکی یکی پسرهای ارزق را کشت و جلو می رفت. ارزق سوار بر اسب شد و با غضب آمد، گفت: به خدا قسم تا او را نکشم بر نمی گردم. زینب(س) می گوید: یک دفعه دیدم رنگ حسین(ع) پرید. سرش را بلند کرد طرف آسمان صدا زد: خدایا! پسر برادرم را نگه دار! زینب(س) صدا زد: برادر! چه خبر است؟ فرمود: آن اسب سوار با این وضع دارد به طرف قاسمم می آید.

تا این اسب سوار جلو آمد قاسم گفت: تو این همه ادعا داری ، ولی آمدن به میدان جنگ را بلد نیستی . گفت :من؟ گفت: بله . گفت: چطور؟ گفت: کسی که می گوید من در میدان جنگ بزرگ شدم و آدم ها کشته ام ، باید وقتی سوار اسبش می شود تنگ اسبش را ببندد. تا نگاه کرد ببیند تنگ اسبش را بسته است یا نه؟ قاسم بن الحسن با شمشیرش ضربه ای بر میانش زد و چون خیار به دو نیم شد.

خدایا ! دیگر نگویم چه شد. آقایان ! لشگر دور بچه را گرفتند. یک وقت دیدند حسین (ع) سوار ذوالجناح شد و دارد به طرف میدان می آید . دنبال قاسم می گردد.  یک وقت دید آقازاده روی زمین افتاده ، عمربن سعد ازدی روی سینه اش نشسته و می خواهد سر قاسم راجدا کند . امام حسین (ع) دید بچه صدا میزند : عمو جان ! مرا دریاب !آقا به این نا نجیب حمله ور شد. یک وقت دید صدای ناله ی قاسم می آید : عمو! بدنم زیر سم اسبها است .

« الهم صل علی محمد و آل محمد، أمن یجیب المضطرّ اذا دعاه و یکشف السّوء. »

هر که صورت این آقا زاده را می دید می گفت  کریم اهلبیت است ابی عبد الله فرمد زینب جان صور تش را بپوشا ن   سرش روی نی قرار نمی گرفت  سر آقا ابا الفضل علیه السلام و سر قاسم علیه السلام

جان دادنم شبیه عروج شهیده است          آ ن با نو یی که جان علی را خریده است

من زاده حسن نوه مرد خیبرم                  من را خدا برای حسین آفر یده است

بودم سه ساله داغ پدر بر دلم نشست           آری عمو مرا پسرش پر ور یده است

از گریه مقا بل خیمه دلم شکست                دیدم عمو ز داغ علی قد خمیده است

طوری زدم به لشگر کو فه که خصم گفت       شیر جمل دوباره به میدان رسیده است

دست رنج خویش را چو علمدار دید گفت         رز مت میان لشگر کوفه پدیده است

غا رت شده دو باره عموی غریب من                رنگش ز شرم روی برادر پریده است

شب عاشورا هر کسی سخنی می گفت، تو بنی هاشم وقتی همه ساکت شدند، یه وقت قد رعناش را بلند کرد، سیزده ساله امام حسن علیه السلام، عرض کرد: عمو جان من هم فردا به شهادت می رسم، صورت قاسم را بوسید، پسر کریم باید کریمانه حرف بزند، فرمود مرگ در ذائقه تو چگونه است، شا گرد علی اکبر است، گفت: احلی من العسل، فرمود :فردا به بلایی عظیم گرفتار می شوی.

مقابل دشمن رسید فریاد زد

ای قوم استغا ثه ما خاک و آب نیست         بابای من مگر پسر بو تراب نیست

این جان و تن به نیزه و شمشیر تشنه است   در زیر سم اسب نیازی به آب نیست

این دل  به جز برای ولایت نمی تپد           غیر از غم وصال الهی شتاب نیست

این سینه را برای عمو آفرید ه اند               چسبیده تر ز سینه صافم کتاب نیست

در قتل صبر از پدرم ارث برده ام               یک ذره از بلای عظیمم عذاب نیست

این استخوان سینه من یاورت عمو                 بهتر از این لشکر تو فتح باب نیست

خط پدر به بازویم از بس شکسته شد              یک حرفم نوشته از آن سطر ناب نیست

جسمم درست مثل علی قطعه قطعه شد          خواهی ببر کنار تنش بی ثواب نیست

ابی عبدالله بغلش کرد قاسم که پایش به رکاب نمی رسید سینه به سینه حسین پا هاش کشیده می شد.

آمدم جان عمو اشک فشان در بر تو

تا کنم رفع عطش از دم جان پرور تو

مادرم کرده کفن پوش مرا جان عمو

خرمن زلف مرا شانه زده خواهر تو

اِذن جنگم بده ای یوسف زهرا که سرم

بر سر نیزه شود چون سر سودا گر تو

اکبرت رفت از او فاطمه خواهد پرسید

که چه شد پور حسن همدم و هم سنگر تو

شرح آن کوچه شنیدم که به زهرا چه گذشت

من فدای رخ نیلی شده مادر تو

پدرم چشم به راه هست که بیند تن من

پاره پاره چون تن و فرق بخون اکبر تو

آمدم جان عمو درک منای تو کنم

خویش را لایق به دیدار خدای تو کنم

پدرم کرده وصیت که به قربانگاه عشق

جان ناقابل خود را به فدای تو کنم

مادرم کرده به عشق تو کفن پوش مرا

که ز خون سرخ رخ کرببلای تو کنم

من که بهتر نِیَم از اکبر گلگون کفَنت

اذن جنگم بده تا جلب رضای تو کنم

سیزده سال نشستم به اُمیدی که سرم

برسر نیزه علمدار لوای تو کنم

من یتیمم ز محبّت دل قاسم مشکن

چه شود گر که مَن سعی صفای تو کنم

گر تنم زیر سم اسب لگد کوب شود

به از آن است بپا بزم عزای تو کنم

رو سپیدم به بر فاطمه کن جان عمو

تا که در نزد پدر حمد و ثنای تو کنم

ژولیده

ای عمو جان آمدم من تا کفن پوشم کنی

حلقه سربازی خود را تو در گوشم کنی

من که بهتر نیستم از اکبر رعنا جوان

دوست دارم با علی اکبر هم آغوشم کنی

تشنه ام من تشنه ی آزادی و عدل و شرف

دوست دارم سیآب از لعل جان نوشم کنی

از یتیمان دلنوازی کن چو بابایت علی (ع)

دلنوازی کن ز من کز ناله خاموشم کنی

سرافرازم کن به نزد مادرت زهرا عمو

وای بر احوال زارم گر فراموشم کنی

جای بابا گر بود خالی عمو من آمدم

تا به جای او مرا مست قدح نوشم کنی

ژولیده

چه می شود عمو اگر حاجت مرا روا کنی

بسوی مقتلم روان به خاطر خدا کنی

من و علی اکبرت رفیق راه بوده ایم

سخت بود برای من از او مرا جدا کنی

اذن شهادتم بده که طالب شهادتم

چه می شود به مسلخم روانه از وفا کنی

دین بزرگی از پدر هست عمو به گردنم

رسیده ام به خدمتت عمو مرا فدا کنی

یتیم مجتبی منم ذبیح کربلا منم

که با نثار خون من خدای را رضا کنی

اگر که توتیا شوم به زیر سمّ اسبها

ز قید همّ و غم  عمو دل مرا رها کنی

ژولیده

بگفتا قاسم نالان               بدشت کربلا            برای یاری قرآن

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم

عمو جانم به قربانت           فدای لعل عطشانت       عمو دستم به دامانت

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم

عمو بنما کفن پوشم           غلام حلقه در گوشم           عمو منما فراموشم

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم

ببین حال پریشانم           غمین و دیده گریانم          سراپا محو جانانم

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم

وصیت کرده بابایم            که یاری ِ تو بنمایم         توئی شمع دل آرایم

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم

به حق ّ مادرت زهرا          گره از کار ما بگشا               که گشتم واله وشیدا

به روز حشر تو از یاری           کن از ژولیده غم خواری     حضور حضرت باری

عمو جانم عمو جانم ، عمو ده اذن میدانم