گفت وگو با عبدالحسين مختاباد
گفت وگو با عبدالحسين مختاباد، خواننده: مي گويند دعوا نكن ؛ خوب نيست! اوايل دهه 70 خواننده اي روي صفحه تلويزيون ها و بر صحنه سالن هاي موسيقي ظاهر شد كه خيلي زود توانست در ذهن ها باقي بماند و طرفداراني هم دست و پا كند. او كه كسي جز عبدالحسين مختاباد نبود با آهنگ هايي چون <تمناي وصال>، <شبانگاهان> و... به عنوان يكي از خوانندگان محبوب موسيقي موسوم به سنتي به سرعت بر سر زبان ها افتاد و بعدها هم در تلويزيون مشغول كار شد و پست مديريتي گرفت. او قبل از آن در انگلستان و كانادا تحصيلا ت عاليه خود را در موسيقي تمام كرده بود و قبل تر از آن، در سال 1372 با تاسيس گروه رودكي كنسرت هاي مختلفي در ايران و خارج از ايران برپا كرده بود. مختاباد اين روزها درصدد انتشار آخرين آلبوم خود است در حالي كه ديگر همكاري اي با صدا و سيما ندارد و تحصيلا تش را هم به پايان برده. با وي در مورد فضاي موسيقي كشورمان به گفت وگو نشستيم كه مي خوانيد. * * * چند ماه پيش نامه اي به رئيس جمهور نوشتيد و در آن از مشكلا ت مديريتي در عرصه موسيقي كشور انتقاد كرديد. آيا اين نامه به جايي هم رسيد؟ آن نامه كه سرگشاده بود و مخاطب مستقيم آن دفتر رئيس جمهور نبود. انتظار نداشتم با آن نامه چيزي درست شود، چون به اين آساني چيزي درست نمي شود! اكثر شركت هاي موسيقي ورشكست شده اند و سرمايه گذاري خاصي در موسيقي نمي شود. وضعيت كنسرت هم كه معلوم است، چون اجراي موسيقي هزينه مي برد. در تمام دنيا اين شركت هاي خصوصي هستند كه در كنار دولت از گروه هاي موسيقي حمايت مي كنند ولي در ايران اين وضعيت ديده نمي شود. ما فقط به پشتوانه عشق و علا قه مان كنسرت هايي را برپا مي كنيم. شما در نامه تان به رئيس جمهور از مشكلا ت سخت افزاري (از قبيل كمبود سالن) و مشكلا ت نرم افزاري (شامل مديريت محافظه كار فرهنگي) ياد كرده
