حدیث شماره 1: «درخواست نیاز»
(تحف العقول، ص 247)
امام حسین (علیه السّلام) فرموده اند:
لا تـَرفع حــاجَتَک إلّا إلـى أحـَدٍ ثَلاثة: (جز به یکى از سه نفر حاجت مبر:)
حاجت و نیازمون رو به هر کسی نگیم... مواظب باشیم، آبرومون رو پیش چه کسی گرو میبریم... چهار حالت داره:
1. طرف آدم خوبیه و از دستش کاری بر میاد ---- که در این صورت کارمون راه میفته.
2. طرف آدم خوبیه اما از دستش کاری برنمیاد ---- کارمون راه نمیفته اما ممکنه از نظر روحی بهمون کمک کنه.
3. طرف آدم بدیه و از دستش کاری بر میاد ---- سه حالت داره:
3.1. ممکنه کارمون رو راه نندازه که در این صورت فقط ضایع میشیم.
3.2. ممکنه کارمون رو راه بندازه اما یا منت بذاره، یا اینکه توقع داشته باشه که بعداً یه کاری براش انجام بدیم یا ...
3.3. ممکنه کارمون رو راه بندازه بدون منت و توقع. خوش بینانه ترین حالت همینه. حالا اینجا بستگی به اون کاری که برامون انجام داده داره! آیا واقعاً انقد ارزششو داشته که پیش یه همچین آدمی بریم و خودمونو کوچیک کنیم! اینجا دیگه هر کسی با توجه به طرز فکر و اون موقعیتی که درش قرار گرفته باید جواب بده. نظر شخصی من اینه: نه، در هیچ حالتی. نفس آدم انقد کرامت و ارزس داره که نخوایم کوچیکش کنیم.
4. طرف آدم بدیه و کاری هم از دستش بر نمیاد ---- اوج فاجعه همینجاست: آبرو دادیم و هیچی به دست نیاوردیم! تازه ممکنه بِرِه و از این رازی که از ما میدونه، سوء استفاده هم بکنه. ممکنه، همین رو، یه روزی بِزَنِه توی سرمون، که یادت میاد اون روز اومده بودی دَرِ خونه من...
إلـى ذِى دیـنٍ، (به دیندار،) طرف اگه دیندار و خدا ترس باشه، بتونه کاری برات میکنه؛ بدون غرض و چشمداشتی. نتونه، دیگه نمیره آبروتو ببره...
اَو مُــرُوّة، (یا صاحب مروّت،) بعضیها لوطی اند، مَردَن، مَرام دارن. دَمِ همشون گَرم. لوطی گری هم به نماز و ریش و سبیل و اینا نیست. توی خون بعضیها این غیرتی بودن، وجود داره. مثل داش مشتی های قبل از انقلاب، که مواظب ناموس مَردم بودن و تا امام گفت برید جبهه، هَمَشون با سَر دویدن. اینا آدمهایی هستند که میشه بهشون اعتماد کرد؛ اگه کارِتُو راه بِندازَن، که عشق میکنن و دنبال هیچی هم نیستن؛ اگر هم نتونن، با همون صدا و لهجه لاتی بهت میگن: "شرمَندَتم داداش!"
اَو حَسَب. ( یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد.)ِ بعضی ها با کلاس هستن. اصلا براشون عاره که کسی رو دست خالی بر گردونن. انقد اسم و نسب براشون اهمیت داره که نگو. از زیر سنگ هم که شده، سعی میکنن برات یه کاری بکنن. اگه هم نتونن، هیچ وقت نمیان خودشونو خانواده و اعتبارشونو با انجام بعضی کارها زیر سئوال بِبَرَن و خراب کنن. دَمِ اینها هم یه جورایی گَرم.
خوب میشه یه ذره به این حدیث عمل کنیم...
