نوحه و متن روضه شب اول محرم،شهادت مسلم بن عقیل

کوچه کوچه می روم شاید کسی پیدا کنم            ای دریغ از خانه ای تا لحظه ای ما وا کنم

کوچه گردی من از شهر مدینه باب شد                      دست بسته اقتدا بر حضرت مولا کنم

گوییا یک مرد از نامه نویسان نیست                    با که یا رب شکوه از این بی وفا ییها کنم

می زنم بر قلب لشکر از یسار و از یمین                      یا علی گویم و با رزم خود غوغا کنم

قطع سازم ریشه هر چه علی نشناس را              من حسینی مذ هبم از خصم کی پروا کنم

با غها ر ا هر چه گشتم تیر بود و نیزه بود              آب هم در کار نیست افطار خود را وا کنم

با  لب و دند ان شکستن راضی نیستند                     یاد اطفال عزیزت صبح و شام آوا کنم

از همان جایی که هستی جان زینب باز گرد                 دلبر ا رویی ندارم که سر بالا کنم

رحم کن بر دختر شیرین زبا نت یا حسین               عقد ه ها دارد دلم باید تو را افشا کنم

کاش بودم شام و کوفه تا که هنگام ورود               جسم خود را فرش را ه زینب کبرا کنم

به آل یس قسم قسم به حل و حرم              که زنده روح کرم شد از مرام حسین

چه گویم از زینبش که در نماز شبش          شد از نضج لبش گل پیام حسین

حسین زهرا سرشت به خون پاکش نوشت      کلید باغ بهشت بود به نام حسین

الهی از ما مگیر محبت فاطمه                   به حرمت زینب و به احترام حسین

توای دشمن مرا کشتی بیا بنویس با خونم     که من از مهمان نوازیهای اهل کوفه ممنونم      

نه جای آنکه گل ریزند برسر خیل یارانم       همه کردند در این شهر غربت سنگ بارانم

نه بر خود نه برای لحظه قربا نیم گریم         نه بهر دو کبوتر بچه قربانیم گریم

اگر چه خون چکد بر رخ به یاد آل یاسینم        که من این جا سر اکبر به روی نیزه می بینم

تو که دست مرا بستی ندیدی زخم احسا سم       بیا دست مرا بشکن به فکر دست عبا سم

در آب افتاد دندان من و لب تشنه جان دادم       خدا داند همان لحظه به یاد اصغر افتادم

هر آن چه سنگ دارید کن نثار فرق من کوفه      در این بازار فردا سنگ بر زینب مزن کوفه

لب من پاره شد اما به فکر ضربه چوبم              مبادا بشکند فردا دندان محبوبم

الا ای کوفه من همراه خورشید اختری دارم       میان کاروان آل عصمت دختری دارم

فدای دخت زهرا گر شود ماه رخش نیلی           مبادا بر گل روی رقیه کس زند سیلی

می گشت مسلم یه آشنایی پیدا کنه به او وصیت کند دید قومش عمر سعد ایستاده گفت حرف سری با تو دارم ابن زیاد گفت برو گوش کن مسلم گفت 600درهم بدهکارم زره و سپر و شمشیر را بفروش جنازه مرا تحویل بگیر دفن کن یک نامه به یکی بده به حسین برساند به کوفه نیاید بالای دارالاماره سر از گردنش می خواست جدا کند رو کرد سمت مکه و مدینه گفت السلام علیک یا ابا عبدالله

صبح شد یک طرف سرم افتاد                             یک طرف نیز پیکرم افتاد

از روی پشت  بام افتادم                                       با علیک السلام افتادم

بدن من شکست خوشحالم                         سر راهت نشست خوشحالم

بی سبب نیست این که خوشحالم                           زن و بچه نبود دنبالم

آی مردم سپاه بی نفرم                                     صبح خالی نبود دور و برم

حرفی از زخم با پرم نزنید                                این همه سنگ بر سرم نزنید

آی مردم گناه من عشق است                         بهترین اشتباه من عشق است

آی مردم کم حیا بد نیست                                   بی وفا ها کم وفا بد نیست

سنگ خوردم شکست کوزه من                       غصه خوردم شکست روزه من

نفسم را سیر کردم و بعد                                     وسط کوچه گیر کردم و بعد

کو چه هایی که تنگ و بار یکند                              روز هم چون شبند تاریکند

بدی کوچه های تنگ این است                         می شود هر طرف ره را بست

مثلا کوچه ای که زهرا رفت                                      از تنش تازیانه بالا رفت

مثل این مردمی که بی عارند                                  مثل اینها مدینه بسیارند

مثل این ها مدینه هم بودند                                     دور بیت الحزینه هم بودند

تو نبودی مدینه را می گفتی                                   قصه داغ سینه را می گفتی

تو نگفتی خوشیم مادر بود                                         مادرم دختر پیمبر بود

تو نگفتی صداش می لرزید                               پدرم تا که کو چه ها را می دید

تو نگفتی لشگر آوردند                                                مادرم را زیر پا در آوردند

تو نگفتی هنوز غمگینم                                     فکر پرتاب دست سنگینم

تو نگفتی نگات پژمرده                                     مادرم بار ها زمین خورده

توی کوچه ها می گردوندند مسلم را بی سر کوفیان

مسلمم کز هر طرف، بسته راهم یا حسین

بـــــــــــــــام کوفه آمده، قتلگاهم یا حسین

شهر کـــــوفه صحنۀ عید قربان من است

بر تو قربانی شدم، عهد و پیمان من است

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

در نماز عشق تو، غرق خون شد جامه ام         واحســینا واحسین، شد زیاتنامه ام

پــــا به چشمانم گذار، جان به قربانت کنم          با سر ببریده ام، بوسه بارانت کنم

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

گاهی از زخم زبان، بر جگر چنگ زدند   گــــه میان کوچه ها، کوفیان سنگم زدند

منکـــه سر در یاری دین و قرآن میدهم     مثل مولایم حسین تشنه لب جان می دهم

یا حسین و یا حسین، کن نگاهی یا حسین(2)

(غلام رضا سازگار)

*****

ای حسین جـــــــانم، کوفه شد          زنــــــــــــــــدان و من زندانی آنم

اولین قـــربانی این عید قربانم         من فدایــــــی در ره اسلام و قرآنم

مُسلمت باشد، بی کس و بی یار       ســــــــــــر نهد از غم در بر دیوار

در کــــــف اعدا، من گرفتارم         مــــــــــــی کشد آخر، بر سر دارم

کوفیان کردند، بی کس و یارم         شد فدای راه حق گویی سر و جانم

بوی خـوش آید، از در و دیوار        از پـــــــــــــی قتلم، زد منادیِ جار

می شـــــود نعشم، بر فراز دار        بعــــــــد من جان تو و جان یتیمانم

دشمنـان آخر، ره بــه من بستند        دوستــــــــــــان عهدِ بسته بشکستند

پیکــــرم را با نگ کــین خستند        غیر یک تــن کس نم اشد دگر یارم

پــــیروی کردم، خــط رهبر را         در ره جانـــــــان، می دهم سر را

با لب خونین، جســم و پیکر را         با خدا باشد همــــیشه عهد و پیمانم

(کربلائی)

مـــظلومی آل مرتضی پیدا شد        در کوفه دوباره محشری بر پا شد

مهمان غریب کوفه را در یابید        زیـــــــــــرا که اسیر فتنۀ اعدا شد

ای خدا شب شده و من چه کنم؟        یکتــــن و این همه دشمن چه کنم؟

اهل کوفه همــــــه پیمان شکنند        خود نمک خوار و نمکدان شکنند

صبح بــــا من همـــگی پیوستند        شب در خــــــــــــانه برویم بستند

صبح من شـمع و هـــمه پروانه        شب بیگانــــــــــــــه تر از بیگانه

صبح بــــــر دامن چنــگ زدند        شام از بـــــــــــام مرا سنگ زدند

صبح بر دامن من چنــگ زدند        شام از بام مــــــــــــرا سنگ زدند

طوعه امشب تو مرا خــانه بده        مرغ پــــــــــــــر بسته ام و لانه ده

(علی انسانی)

دهید اندکی اهل کــــــــوفــــه امانم       که تا بــــــــر حسینم سلامی رسانم

سلام ای حسین ای فــــروغ محبت       ببین مُسلمت را بـــــه وادی غربت

سلام ای گـــــــــــل گلشن آل طاها       سلام ای جگــــــر گوشۀ شاه بطحا

سلام ای گـــــل بــاغ زهرای اطهر      سلام ای عـــــزیـز دل و جان حیدر

مبــــاد ای پسر عـــم به کوفه بیایی       که خــــــود را گرفتار کوفی نمایی

الا ابن عم کـــــــــــوفیان بی وفایند       از آن تـرسم این قوم خوارت نمایند

در اول به من عهــد و پیمان ببستند       ولــی زود آن عهد و پیمان شکستند

ز من کوفیان، خوب احسان نمودند       مرا مرد و زن، سنگ باران نمودند

چـــو بستند بر روی من، راه چاره       بیـــــــــــاورد خصمم به دار الاماره

به بــــــالای بام، از جفا خصم کافر      جدا ســـــــازد از کینه، از پیکرم سر

(محمد شرمی کاشانی)

نمی دانم چـــــرا حیرانم امشب            ز دست کوفیـــــــان پنهانم امشب

همه رفــــــــتند سوی خانه خود           من بیچــــــــاره سرگردانم امشب

شب تـاریک و دشمن در کمینم            رَسَد از غصه بر لب جانم امشب

پنـــــــاهم میبرم بر طوعه شاید           کند در خــــانه اش مهمانم امشب

ز مرگ خویشتن بــــاکی ندارم            بـــــــرای شاه دین گریانم امشب

نوشتم نــــــــــامه تا آید به کوفه           ولی خود بی سر و سامانم امشب

عجب روزی و تحفه روزگاری          چه شد آن عهد و آن پیمانم امشب

خــداوندا در این شهر پر آشوب          بـــه که بسپارم این طفلانم امشب

ز فکـــــــــــر کودکان بی پناهم          نیــــــاید خواب بر چشمانم امشب

برو بـــــــــــاد صبا سوی مدینه          بــــــــه نزد خسرو خوبان امشب

بگــــــــو سر حلقۀ قربانیان  را          کــــــــــــه من آمادۀ قربانم امشب

کـــه من دیروز امیر کوفه بودم          اسیر فـــــــــــــرقه عدوانم امشب

حسینــــی رو سوی کرببلا کرد          بگفتـــــــــــــا تشنۀ احسانم امشب

(حسینی)