آنانی که گاهی به نعل می زنند وگاهی به میخ
سرانجام چکش واقعیت روی انگشتشان می خورد .
آدمی روح خویش را با فکر کردن به دیروز می آزارد
و اگر این تفکر او را به ترس از آینده وا دارد
رفته رفته جسمش نیز درگیر دغدغه هایش می شود و
هستیش را به سنگینی فکر در گیرش می بازد