بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا

هر ماه محرم دل ما غمگین است

دردی که رسیده تا ابد سنگین است

هم دجله و هم فرات و هم کرب بلا

از خون شهیدان خدا رنگین است

سید مهدی میرداماد

ای بابا علی اکبرم

از رو زمین پاشو جوون شرزه شیر

پاشو دوباره دشمنو هدف بگیر

دیگه نفس برام نموند عزیز من

پاشو که از غمت شدم خزونو پیر

نموند رمق دیگه به دست و پام

ز کینشون شکسته شد عصام

پاشو بازم به پیش کوفیا راه برو برام

ای بابا علی اکبرم

بر حال من داره می ناله آسمون

برا پدر چه سخت مردن جوون

داره تنت ز لابلای دست من

میریزه مثل برگای دل خزون

آتیش گرفت دلم ز غصه ها

بگو بیا عمو تو رو خدا

ای بابا علی اکبرم

سید مهدی میرداماد

ای یاس من بخواب نداری رنگ و بو

ز غصه هات نفس نمونده در گلو

چشات چرا می گرده هر طرف علی

گمون کنم می گردی دنبال عمو

خزون غم گل امید شده

تو علقمه عموت شهید شده

ببین موی سه ساله خواهر از غمش سفید شده

لالایی علی اصغرم 

می فهمم از نوای خس خس صدات

که می سوزه عزیز من ز سر تا پات

ز تشنگی تموم قلبته کباب

الهی که بمیره مادرت برات

میون غم تا سر نهادی تو

به هم زدن بهار شادی تو

دلم می خواست ببینم عاقبت لحظه دومادیتو 

لالایی علی اصغرم

اگر چه مثل محّرم نمی شوم هرگز
جدا ز روضه و ماتم نمی شوم هرگز
مرا ببخش مرا چون که خوب می دانم
که توبه کردم و آدم نمی شوم هرگز
اسیر جاذبۀ حُسن یوسف یاسم
که محو در گل مریم نمی شوم هرگز
گناه کارم و حتی بدون اذن شما
بدان نصیب جهنم نمی شوم هرگز
به جان عشق قسم غیر چهارده معصوم
به پای هیچ کسی خم نمی شوم هرگز
قسم به قلب سپیدت سیاهپوش کسی
بجز شهید محّرم نمی شوم هرگز
نَمی فُرات بیاور چرا که من قانع
به سلسبیل و به زمزم نمی شوم هرگز
در انتهای غزل من دوباره می خواهم
فقط برای تو باشم نمی شوم هرگز

برای تو بسه یه قطره آب

نده با گریه هات منو عذاب

توی خیمه هامون دیگه قحطه آبه

روی صورت تو اشکای ربابه

کاشکی یه کم بارون بباره علی علی علی

رفته عمو که آب بیاره علی علی علی

وا وا وا وا وا واوا

چشاتو روی من علی نبند

به جای گریه هات یه بار بخند 

تشنگی بمیرم از لبات می باره

مادرت عزیزم دیگه شیر نداره

کوفی چرا حیا نداره خدا خدا خدا

شیش ماهه که گناه نداره خدا خدا خدا

واواواواواواواواوا

خدا میدونه که جوون منی

داری رو دست من جوون می کنی

لالایی می خونم با دلی که زاره

طاقت سه شعبه حنجرت نداره

پیش چشای مادر تو علی علی علی

میره رو نیزه ها سر تو علی علی علی

واواواواواواواواواوا

هوای معرکه تیره شده

چشم ملایکه خیره شده

غربت عمو رو عمه جوون نگاه کن

طاقتم تمومه دستمو رها کن 

افتادی روی خاک صحرا عمو عمو عمو

دارم میام به جای بابا عمو عمو عمو

وا وا وا وا واواوا وا وا واو اوا وا

یتیمت اومده فدابشه

نمیزارم سرت جدا بشه 

حاجتم رو می خوام

از خدا بگیرم

مثل شیش ماهه توو

آغوشت بمیرم

تویی تمامی امیدم عمو عمو عمو

به پای تو جوونمو می دم عمو عمو عمو

واواواواواواواواواوا

بزار منم برات کاری کنم 

مثل عموم علمداری کنم

بین قتلگاهت علقمه به پاشد

مثل دست عباس دست من جدا شد

دارن می بینند همه لشکر عموعمو عمو

گریه نکن این دم آخر عمو عمو عمو

واواواواواواواواواواوا

سید مهدی میرداماد

عمو حسین خدا نگهدار

طوفانی ام پر از فغان و در خروش

نگو به من که عمه جون زره بپوش

ببین که غرق خونه مصحف خدا

به زیر پای این گروه دین فروش

نمیزارم غریب باشه عمومم

خزون بشه تموومه آرزوم

بزار براش شبیه شیش ماه پاره پاره شه گلوم

عمو حسین خدا نگهدار 

عبد اللهم ببین شدم شبیه یک مرد

مثال حیدرم میون این نبرد 

نگو برو که بعد تو نمی توونم

طاقت بیارم از هجوم داغ ودرد

میشه به پا عمو چه محشری

نمی موونه سری نه پیکری

می میرم از آتیش غیرتم

وقتی نیست یه معجری

عمو حسین خدا نگهدار 

عمو جوونم دیگه نفس نموند برات

شکسته شد ز تیغ کینه شاخه هات

داره میخونه روضه قلب کوچکم

برای غصه های بین قتلگات

به پیکرت ستم لبالبه

روی سینت جا پای مرکبه

همه اینا چه آتیشی روی قلب عمه زینبه

عمو حسین خدا نگهدار 

بمیره خواهرت برات داداش

که گریه می کنی یواش یواش

قلب خسته تاب چشم تر نداره

از دلت کسی جز من خبر نداره

تموم هستیمو آوردم داداش داداش

غصه نخور من که نمردم داداش داداش

واواواواواواواواواوا

روا شد حاجت دل با دعام

رسیده نوبت دسته گلام

میدمت قسم به اشک چشم مادر

قابلی ندارن هدیه خواهر

میزنی دست رد به سینم داداش داداش

چه جوری اشکاتو ببینم داداش داداش

واوا وا وا وا وا وا 

اگه شهید بشن گلای من

دستای بستمو نمی بینن

بهتره نباشن روزای اسیری

می میرن ببینن روزگار پیری

دردو بلات به جون زینب داداش داداش

فدات دو نوجوون زینب داداش داداش

واواواواواواواواواواوا

سید مهدی میرداماد

یابن الزهرا حسین من

روشن کرده یکی نگاه خستمو

گذاشته مرهمی دل شکستمو

خدا رو شکر تو لحظه های آخرم

یه چادر خاکی گرفته دستمو

مقصرم شکسته شد پرت

داره حالا میسوزه حنجرت

پشیمونم ببخش منو آقا جون زهرا مادرت

یابن الزهرا حسین من 

میشم آقا غبار پات منو ببخش

چقد کبود این لبات منو ببخش

تا آخرین دمی که زنده ام

میشم غلام بچه هات منو ببخش 

ز داغ این زمین کربلا

و بیشتر از شرار نیزه ها

نگاه این سه ساله دختر منو میکشه آقا 

یابن الزهرا حسین من 

سید مهدی میرداماد

وای حسین

صدا صدای تازیونه

روضه طفلی نیمه جوونه 

من برا چی روضه بخونم

یه دختری می خاد روضه بخونه

نزن آخه گنا نداره 

نزن دیگه صدا نداره

بسه ای نامسلمون

ببین میگه بابا نداره

وای حسین

الهی نوکرش بیمره

سه ساله اما مثل پیره

یکی نبود توو بیابون

تا دستای زجر و بگیره

نزن رنگی به رو نداره

نزن آخه عمو نداره

وای حسین 

چشای آسمون میده گواه

رسیده کاروون با سوز و آه

لحظه غروب و آسمون گرفته

زینبت توو خیمه باز زبوون گرفته

کم نشه سایت از سر من حسین حسین

بیا بریم به خاطر من حسین حسین

وا واوا وا وا وا وا 

یه دینا دلهره توو قلبمه

زمین کربلا پر از غمه

مردی که توو دستاش

داره تیر و نیزه

خیره میشه سمتت

قلب من میلرزه

معلومه از نگاه دشمن حسین حسین حسین

تو رو میخان بیگرن از من حسین حسین حسین

وا وا وا وا وا وا وا 

ترسمه که یه روز برادرم

نامحرما بیان دور و برم

وای اگه یه روزی باشه بین گودال

راس تو جدا وو پیکر تو پامال

نزار ببینم اوون روزا رو حسین حسین حسین حسین

سر تو روی نیزه ها رو حسین حسین حسین حسین 

وا وا وا وا وا واوا وا

دردی به سینه هست که خاکسترم کند

در دستهای محکم تو مضطرم کند

خشکم کند به شعله ی این داغ ماندنم

با ابرهای اشک بیاید ترم کند

آه ای خدا به عمّه چه گویم که لحظه ای

بالم دهد، رها کُنَدم، باورم کند

من می پرم خدا کند او تیغ خویش را

جای عمو حواله ی بال و پرم کند

قیچی زد و برید و مرا تکّه تکّه کرد

اصلاً اراده کرد گلی پرپرم کند

حالا که من به سینه ی زخمش رسیده ام

بگذار، دست های کسی بی سرم کند

کشته ی دوست شدن در نظر مردان است

پس بلا بیشترش دور و بر مردان است

یازده ساله ولی شوق بزرگان دارد

در دل کودک اینها جگر مردان است

همه اصحاب حرم طفل غرورش هستند

این پسر بچه ی خیمه، پدر مردان است

بست عمامه؛ همه یاد جمل افتادند

این پسر هرچه که باشد پسر مردان است

نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست

دست بر دست گرفتن هنر مردان است

بگذارید ببینند خودش یک حسن است

حرف در خیمه شدن بر ضرر مردان است

گرچه ابن الحسنم پر شدم از ثارالله

بنویسید مرا یابن ابی عبدالله