بر مشامم میرسد هر لحظه بوی کربلا

ای ساربان آهسته ران آرام جان گم کرده ام
آخر شده ماه حسین من میزبان گم کرده ام

در میکده بودم ولی بیرون شدم چون غافلین
ای وای ازین بی حاصلی عمر جوان گم کرده ام

پایان رسد شام سیه آید حبیب من ز ره
اما خدا حالم ببین من مهربان گم کرده ام

ای وای ازین غوغای دل از دلبرم هستم خجل
وقت سفر ماندم به گل من کاروان گم کرده ام

نعمت فراوان دادی ام منت به سر بنهادی ام
اما ببین نامردی ام صاحب زمان گم کرده ام

من عبد کوی عشقم و من شاه را گم کرده ام
آقا تو را گم کرده ام مولا تو را گم کرده ام

بنوشتم این نامه چنین با خون دل ای مه جبین
اما ببین بخت مرا نامه رسان گم کرده ام

بسمه تعالي

مرد قدم هايش را آهسته بر مي داشت ، کمي صبر کرد... پشت سرش را نگاه کرد آخري هم رفته بود... -خدايا اينجا ديگر کجاست!!؟؟ لحظه اي مکث کرد... بغض گلويش را گرفته بود سرش را پايين انداخت دستش را ديد ، همان دستي که براي حسين نوشته بود بيا ، که کوفيان آماده ياري تواند... ،اما اي کاش نسيمي قصه نامردي کوفيان را به حسين مي رساند ، حسين ميا به کوفه ، همه چيز عوض شده .

مگر اينان نبودند که نوشتند: ما دوستان تو و پدرت علي، لحظات را يکي پس از ديگري به شمارش در آورده ايم ... دوري شما برايمان سخت است ... بيا که ميوه ها بر شاخه ها سنگيني مي کنند و زمين کوفه سرسبز است ... شتاب کن که به اسب هايمان سم تازه زده ايم!! و شمشير هايمان برنده تر از هميشه آماده ياري توست!! هرگاه اراده نمائيد قدم بر چشمان ما نهاده ايد . و سلام و رحمت خدا بر تو و بر پدرت.

و اما غربت کوفه سفير حسين را با لاي دار الاماره برد... از ميزبانان کوفه پرسيدند : چرا مسلم را ياري نمي کنيد ؟؟ دست و پايشان را جمع کردند و گفتند ما حسين را دعوت نموده ايم هرگاه او آمد ياري اش ميکنيم ، شما قضاوت کنيد... ما از کجا صحت عمل اين سفير را بدانيم و ياريش کنيم!!!

تمام آن هزاران مرد / که با او عهد بستند / به هنگام "بلا" هنگامه سختي /شگفتا عهد بشکستند / يکي از قطع نان ترسيد / يکي مرعوب قدرت بود / يکي مجذوب زر، مغلوب درهم، عاشق دينار / چه شد آن عهدهاي سخت ؟ / چه شد آن دستهاي گرم بيعتگر ؟ کجا ماندند ؟ ... / کجا رفتند ؟ ... / که مسلم ماند و شهري بي وفا مردم ؟ ... .

تو را مي خوانم اي خداوند مهربان و از تو مي خواهم در فرج فرزند حسين عليه السلام شتاب نمائي و باور کني ما از تکرار تاريخ خسته ايم ...

سالم بن ابى حفصه روايت كرده ، مى گويد: عمر بن سعد به حضرت حسين عليه السلام عرض كرد: مردمان نادانى در محيط ما هستند كه گمان مى برند من قاتل تو خواهم بود. امام حسين عليه السلام فرمود: آنها نادان نيستند بلكه افراد خردمند و عاقلى هستند. بدان كه من به چشم خود مى بينم كه تو پس از من جز اندكى از گندم عراق را نخواهى خورد.

خدایا دیدن و زیارت کربلا را نصیب ما بگردان

به هر کس به اندازه معرفتش بايد احسان کرد

مردي باديه نشين نزد امام حسين(ع) رفت و گفت: «اي پسر رسول خدا ... ديه کامل انساني بر گردنم است. اما من اين اندازه پول ندارم که بتوانم با آن بدهي ام را تسويه کنم. از طرفي ميان اهل بيت(ع) نيز سخاوتمندتر از شما نيافتم.»
امام حسين(ع) فرمودند: «از تو سه سئوال مي پرسم. اگر بتواني به هر کدام از سئوال ها پاسخ صحيح بدهي ثلث بدهي ات را مي پردازم و اگر به هر سه سئوال جواب صحيح دادي، تمام بدهي ات را خودم پرداخت مي کنم.»
مرد عرب گفت: پسر رسول خدا، شما که خاندان علم و معرفت هستيد از من حقير سئوال داريد؟ امام فرمودند: از جدم رسول خدا شنيدم که مي فرمود: «المعروف بقدر المعرفه (نيکي به افراد بايد به اندازه معرفت آن ها باشد.)
حضرت پرسيد: برترين کارها چيست؟
مرد گفت: ايمان به خدا.
حضرت پرسيد: راه نجات از هلاکت چيست؟
مرد جواب داد: توکل و اعتماد به خداوند.
حال بگو زينت آدمي به چيست؟ مرد پاسخ داد: علمي که همراه بردباري باشد. امام فرمودند: اگر اين را نداشت؟ مرد گفت: مالي که با مردانگي همراه باشد. امام فرمودند: اگر اين را نيز نداشت؟ مرد جواب داد: فقري که با صبر توأم باشد. امام گفتند: اگر اين را هم نداشت چه؟ مرد پاسخ داد: در اين صورت زينت او در اين است که صاعقه اي از آسمان فرود آيد و او را بسوزاند.
اباعبدالله تبسمي کردند و يک کيسه هزار ديناري با انگشتري که نگين آن دويست درهم ارزش داشت به او دادند و فرمودند: با اين دينارها قرض خود را ادا کن و با فروش اين انگشتر زندگي ات را اداره کن.
مرد عرب آن ها را گرفت و گفت: خدا داناتر است که رسالت خود را در کجا قرار دهد.

من کجا از دلبرم یک لحظه دل بر داشتم

پیش تر از خلقتِ دل مهرِ دلبر داشتم

پیش تر از بودن چشمم هزاران موج اشک

از برای گریه بر آن جسم بی سر داشتم

پیش تر از بردن نام پدر گفتم حسین

مهر او را در دل از دامان مادر داشتم

شیر مادر را ننوشیده، به چشمم سیل اشک

بر گلوی تشنه ی شش ماهه اصغر داشتم

پیش تر از نوجوانی سینه بر اکبر زدم

پاره های دل بر آن صد پاره پیکر داشتم

مادرم می گفت ای فرزند! من کام تو را

از ازل با خاک سرخ کربلا برداشتم

«بر مشامم می رسد هر لحظه بوی کربلا»

«در دلم ترسم بماند آرزوی کربلا»

در این عزا بگریید

ای قوم، در این عزا بگریید

بر  کشته ی کربلا بگریید

با این دل مرده، خنده تا کی؟

امروز در این عزا بگریید

سیف فرغانی

کشتی نجات

چرخید خداوند به دور سر تو

زد بوسه به پاره پاره ی پیکر تو

والله کشتی نجات همه است

گهواره ی کوچک علی اصغر تو

شعر از: جلیل صفربیگی

پیام

بنویس که با شتاب باید برسد

فوراً ببرش؛ جواب باید برسد

لبهای رقیّه از عطش خشک شده

این نامه به دست آب باید برسد

جلیل صفربیگی

شرمندگی بی انتها

زینب جان!

شرمنده ایم که بهای حسینی شدن ما

"بی حسین" شدن تو بود،

و شرمنده تر آنکه تو بی حسین شدی و ما حسینی نشدیم.

یا حسین (ع(

قاتل اباعبدالله الحسین

 )پولی امام حسینی سری دبرده(

پول، سر امام حسین (ع) را برید.

ضرب المثل تالشی

توضیح: این ضرب المثل بیانگر آن است که حس پول پرستی و ثروت طلبی انسان به قدری خطرناک است که اگر مراقب نباشیم حاضر می شویم برای رسیدن به آن حتی به بزرگترین جنایت تاریخ دست بزنیم.

لبیک یا حسین

لبیک یا حسین

یعنی در معرکه حاضر باشی، هرچند تنها بمانی

و مردم تو را بی یاور گذاشته باشند و تو را متهم و خوار شمارند

لبیک یا حسین یعنی تو و مالت و زن و فرزندانت در این معرکه حاضر باشند.

علامه جعفری رحمه الله علیه :

"حرکت کشتی نجات آدمیان احتیاجی به دریا ندارد،

این کشتی بر روی قطره ی اشکی مقدس

که برای حسین علیه السلام ریخته می شود می گذرد..."