صدوق رحمه الله با سند خود نقل میکند که امام هادی علیهالسلام به یکی از شیعیان خود در بغداد نوشت: به نام خداوند بخشنده مهربان، خدا ما و شما را از فتنه [ها] حفظ کند، که اگر حفظ کند نعمت بزرگ اوست، و اگر حفظ نکند هلاکت است، ما معتقدیم که جدال در [حدوث و قدم] قرآن بدعتی است که سؤال کننده و جواب دهنده در آن شریکاند، سؤال کننده از پی چیزی است که برایش سودی ندارد، و جواب دهنده زحمت چیزی را میکشد که از آن زیان نمیبیند، و جز خدای سبحان، آفریدگاری نیست، و هر چه جز اوست، آفریده اوست، و قرآن، کلام خداست، برای آن، نامی از خود مگذار که از گمراهان خواهی شد، خدا ما و شما را از کسانی قرار دهد که در نهان، از پروردگار خود حساب میبرند، و از قیامت در هراسند.
قال الصدوق:
حدثنا أبی رحمه الله، قال: حدثنا سعد بن عبدالله، قال: حدثنا محمد بن عیسی بن عبید الیقطینی، قال: کتب علی بن محمد بن علی بن موسی الرضا علیهمالسلام الی بعض شیعته ببغداد: بسم الله الرحمن الرحیم، عصمنا الله و ایاک من الفتنة، فان یفعل فقد أعظم بها نعمة، و ان لا یفعل فهی الهلکة، نحن نری أن الجدال فی القرآن بدعة، اشترک فیها السائل و المجیب، فیتعاطی السائل ما لیس له، و یتکلف المجیب ما لیس علیه، و لیس الخالق الا الله عزوجل و ما سواه مخلوق، و القرآن کلام الله، لا تجعل له اسما من عندک فتکون من الضالین، جعلنا الله و ایاک من الذین یخشون ربهم بالغیب، و هم من الساعة مشفقون [1] .
پی نوشت ها:
[1] التوحید: 224 ح 4، بحارالأنوار 92: 118 ح 4، الامام الهادی علیهالسلام من المهد الی اللحد: 156 ح 19.
