سَنَسِمُهُ عَلَى الْخُرْطُومِ ﴿١٦﴾ زودا كه بر بينى‌اش داغ نهيم [و رسوايش كنيم]. (۱۶)
إِنَّا بَلَوْنَاهُمْ كَمَا بَلَوْنَا أَصْحَابَ الْجَنَّةِ إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِينَ ﴿١٧﴾
ما آنان را همان گونه كه باغداران را آزموديم، مورد آزمايش قرار داديم، آنگاه كه سوگند خوردند كه صبح برخيزند و [ميوه] آن [باغ] را حتماً بچينند. (۱۷)
وَلَا يَسْتَثْنُونَ ﴿١٨﴾ و[لى] «ان شاء الله» نگفتند.(۱۸)
فَطَافَ عَلَيْهَا طَائِفٌ مِّن رَّبِّكَ وَهُمْ نَائِمُونَ ﴿١٩﴾
پس در حالى كه آنان غنوده بودند، بلايى از جانب پروردگارت بر آن [باغ] به گردش در آمد. (۱۹)
فَأَصْبَحَتْ كَالصَّرِيمِ ﴿٢٠﴾ و [باغ،] آفت زده [و زمين باير] گرديد. (۲۰)
فَتَنَادَوا مُصْبِحِينَ ﴿٢١﴾ پس [باغداران] بامدادان يكديگر را صدا زدند، (۲۱)
أَنِ اغْدُوا عَلَى حَرْثِكُمْ إِن كُنتُمْ صَارِمِينَ ﴿٢٢﴾
كه: «اگر ميوه مى‌چينيد، بامدادان به سوى كشت خويش رويد.» (۲۲)
فَانطَلَقُوا وَهُمْ يَتَخَافَتُونَ ﴿٢٣﴾پس به راه افتادند و آهسته به هم مى‌گفتند (۲۳)
أَن لَّا يَدْخُلَنَّهَا الْيَوْمَ عَلَيْكُم مِّسْكِينٌ ﴿٢٤﴾
«كه: امروز نبايد در باغ بينوايى بر شما در آيد.» (۲۴)
وَغَدَوْا عَلَى حَرْدٍ قَادِرِينَ﴿٢٥﴾
و صبحگاهان در حالى كه خود را بر منع [بينوايان] توانا مى‌ديدند، رفتند. (۲۵)
فَلَمَّا رَأَوْهَا قَالُوا إِنَّا لَضَالُّونَ ﴿٢٦﴾
و چون [باغ] را ديدند، گفتند: «قطعاً ما راه گم كرده‌ايم. (۲۶)
بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ﴿٢٧﴾ [نه] بلكه ما محروميم. (۲۷)
قَالَ أَوْسَطُهُمْ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ لَوْلَا تُسَبِّحُونَ ﴿٢٨﴾
خردمندترينشان گفت: «آيا به شما نگفتم: چرا خدا را به پاكى نمى‌ستاييد؟» (۲۸)
قَالُوا سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنَّا كُنَّا ظَالِمِينَ ﴿٢٩﴾
گفتند: «پروردگارا، تو را به پاكى مى‌ستاييم، ما واقعاً ستمگر بوديم. « (۲۹)
فَأَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلَى بَعْضٍ يَتَلَاوَمُونَ ﴿٣٠﴾
پس بعضى‌شان رو به بعضى ديگر آوردند و همديگر را به نكوهش گرفتند. (۳۰)
قَالُوا يَا وَيْلَنَا إِنَّا كُنَّا طَاغِينَ ﴿٣١﴾
گفتند: «اى واى بر ما كه سركش بوده‌ايم (۳۱)
عَسَى رَبُّنَا أَن يُبْدِلَنَا خَيْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ ﴿٣٢﴾
اميد است كه پروردگار ما بهتر از آن را به ما عوض دهد، زيرا ما به پروردگارمان مشتاقيم. (۳۲)
كَذَلِكَ الْعَذَابُ وَلَعَذَابُ الْآخِرَةِ أَكْبَرُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ ﴿٣٣﴾
عذاب [دنيا] چنين است، و عذاب آخرت، اگر مى‌دانستند قطعاً بزرگتر خواهد بود. (۳۳)
إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتِ النَّعِيمِ ﴿٣٤﴾
براى پرهيزگاران، نزد پروردگارشان باغستانهاى پر ناز و نعمت است. (۳۴)
أَفَنَجْعَلُ الْمُسْلِمِينَ كَالْمُجْرِمِينَ ﴿٣٥﴾
پس آيا فرمانبرداران را چون بدكاران قرار خواهيم داد؟ (۳۵)
مَا لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُونَ ﴿٣٦﴾ شما را چه شده؟ چگونه داورى مى‌كنيد؟ (۳۶)
أَمْ لَكُمْ كِتَابٌ فِيهِ تَدْرُسُونَ ﴿٣٧﴾ يا شما را كتابى هست كه در آن فرا مى‌گيريد، (۳۷)
إِنَّ لَكُمْ فِيهِ لَمَا يَتَخَيَّرُونَ ﴿٣٨﴾
كه هر چه را برمى‌گزينيد، براى شما در آن خواهد بود؟ (۳۸)
أَمْ لَكُمْ أَيْمَانٌ عَلَيْنَا بَالِغَةٌ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ إِنَّ لَكُمْ لَمَا تَحْكُمُونَ ﴿٣٩﴾
يا اينكه شما تا روز قيامت [از ما] سوگندهايى رسا گرفته‌ايد كه هر چه دلتان خواست حكم كنيد؟ (۳۹)
سَلْهُم أَيُّهُم بِذَلِكَ زَعِيمٌ﴿٤٠﴾ از آنان بپرس: كدامشان ضامن اين [ادعا] يند؟(۴۰)
أَمْ لَهُمْ شُرَكَاء فَلْيَأْتُوا بِشُرَكَائِهِمْ إِن كَانُوا صَادِقِينَ ﴿٤١﴾
يا شريكانى دارند؟ پس اگر راست مى‌گويند شريكانشان را بياورند. (۴۱)
يَوْمَ يُكْشَفُ عَن سَاقٍ وَيُدْعَوْنَ إِلَى السُّجُودِ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ ﴿٤٢﴾
روزى كه كار، زار [و رهايى دشوار] شود و به سجده فرا خوانده شوند و در خود توانايى نيابند. (۴۲)
