صفحه سیصد و هفتاد و پنج قرآن آیات 184 تا 206 سوره شعراء
با قرائت استاد خلیل الحصری
وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ ﴿١٨٤﴾
و از آن كس كه شما و خلق [انبوه] گذشته را آفريده است پروا كنيد.» (۱۸۴)
قَالُوا إِنَّمَا أَنتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ ﴿١٨٥﴾
گفتند: «تو واقعاً از افسون‌شدگانى.»(۱۸۵)
وَمَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ ﴿١٨٦﴾
«و تو جز بشرى مانند ما [بيش] نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مى‌دانيم. (۱۸۶)
فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِّنَ السَّمَاء إِن كُنتَ مِنَ الصَّادِقِينَ ﴿١٨٧﴾
پس اگر از راستگويانى، پاره‌اى از آسمان بر [سر] ما بيفكن.» (۱۸۷)
قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ ﴿١٨٨﴾
[شعيب] گفت: «پروردگارم به آنچه مى‌كنيد داناتر است.» (۱۸۸)
فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿١٨٩﴾
پس او را تكذيب كردند، و عذابِ روزِ ابر [آتشبار] آنان را فرو گرفت. به راستى آن، عذاب روزى هولناك بود. (۱۸۹)
إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُم مُّؤْمِنِينَ ﴿١٩٠﴾
قطعاً در اين [عقوبت درسِ] عبرتى است، و[لى] بيشترشان ايمان آورنده نبودند. (۱۹۰)
وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ ﴿١٩١﴾
و در حقيقت، پروردگار تو همان شكست‌ناپذير مهربان است. (۱۹۱)
وَإِنَّهُ لَتَنزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿١٩٢﴾
و راستى كه اين [قرآن] وحى پروردگار جهانيان است. (۱۹۲)
نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ ﴿١٩٣﴾
«روح الامين» آن را بر دلت نازل كرد،(۱۹۳)
عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنذِرِينَ ﴿١٩٤﴾
تا از [جمله] هشداردهندگان باشى؛ (۱۹۴)
بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُّبِينٍ ﴿١٩٥﴾
به زبان عربى روشن، (۱۹۵)
وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ ﴿١٩٦﴾
و [وصف] آن در كتابهاى پيشينيان آمده است. (۱۹۶)
أَوَلَمْ يَكُن لَّهُمْ آيَةً أَن يَعْلَمَهُ عُلَمَاء بَنِي إِسْرَائِيلَ ﴿١٩٧﴾
آيا براى آنان، اين خود دليلى روشن نيست كه علماى بنى‌اسرائيل از آن اطّلاع دارند؟ (۱۹۷)
وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَى بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ ﴿١٩٨﴾
و اگر آن را بر برخى از غير عرب زبانان نازل مى‌كرديم، (۱۹۸)
فَقَرَأَهُ عَلَيْهِم مَّا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ﴿١٩٩﴾
و پيامبر آن را برايشان مى‌خواند به آن ايمان نمى‌آوردند. (۱۹۹)
كَذَلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ ﴿٢٠٠﴾
اين گونه در دلهاى گناهكاران، [انكار را] راه مى‌دهيم: (۲۰۰)
لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّى يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ ﴿٢٠١﴾
كه به آن نگروند تا عذاب پردرد را ببينند، (۲۰۱)
فَيَأْتِيَهُم بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ﴿٢٠٢﴾
كه به طور ناگهانى -در حالى كه بى‌خبرند- بديشان برسد. (۲۰۲)
فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنظَرُونَ ﴿٢٠٣﴾
و بگويند: «آيا مهلت خواهيم يافت؟» (۲۰۳)
أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ﴿٢٠٤﴾
پس آيا عذاب ما را به شتاب مى‌خواهند؟ (۲۰۴)
أَفَرَأَيْتَ إِن مَّتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ ﴿٢٠٥﴾
مگر نمى‌دانى كه اگر سالها آنان را برخوردار كنيم، (۲۰۵)
ثُمَّ جَاءهُم مَّا كَانُوا يُوعَدُونَ ﴿٢٠٦﴾
و آنگاه آنچه كه [بدان] بيم داده مى‌شوند بديشان برسد، (۲۰۶)
