امیر عاشقان

امام علي عليه السلام به نوف بکالي فرمودند:

یا نَوْفُ، أتَدْرِی یا نَوْفٌ مَنْ شِیعَتِی؟ قالَ: لا واللهِ، قالَ: شِیعَتِی الذُّبَّلُ الشِّفاهُ،الْخُمَّضُ الْبُطُونِ،

الَّذینَ تُعْرَفُ الرُّهبانِیَّةٌ فِی وُجُوهِهِمْ رُهْبانُ الَّیْلِ و اُسْدٌ بِالنَّهارِ.

ای نوف! آیا می دانی که شیعه من کیست؟

نوف گفت: قسم به خدا نمی دانم.

امام علیه السلام فرمودند:

لب های شیعه من گواه بر ذکر و یاد خدای اوست،

شکم وی گواه پرهیز از شکم پرستی است

و نیز عدم وابستگی به دنیا را سیمای آنان گواهی می دهد،

آنان دنیا گریزان (عابدان) شب و شیر مردان روزاند.

بحار الأنوار، ج 78، ص 95

امام على عليه السلام:

بُكاءُ العُيونِ وخَشْيَةُ القلوبِ مِن رَحْمَةِ اللّه تعالى ذِكرُهُ ، فإذا وَجَدتُموها فاغتَنِموا الدُّعاءَ؛

گريه چشمها و ترس دلها نشانه رحمت خداى بلندنام است .

هرگاه اين دو را در خود يافتيد دعا كردن را غنيمت شمريد .

(مكارم الأخلاق،ج 2، ص 96، ح 10 - منتخب ميزان الحكمة، ص78)

امیرالمومنین ،یعسوب الدین ،امام المتقین،امام على علیه السلام :

خوش اخلاقى در سه چيز است:

دورى كردن از حرام،

طلب حلال

و فراهم آوردن آسايش و رفاه براى خانواده.

مجموعه ورام ج 1 ، ص 90 - بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 68 ، ص 394، ح 63

امیر المومنین علی علیه السلام:

اَلا اِنَّ فيهِ عِلمَ مايَأتى و َالحَديثَ عَنِ المَاضى و َدَواءَ دائِكُم و نَظمِ ما بَينَكُم؛

آگاه باشيد

كه دانش آينده،

اخبار گــــــــــذشته

و درمــــــــــــان دردهايتان

و نظم ميان شما در قرآن است.

(نهج البلاغه، ص 223)

امام على عليه السلام:

وُصولُ المَرءِ اِلى كُلِّ ما يَبتَغيهِ مِن طيبِ عَيشِهِ وَ اَمنِ سِربِهِ

وَ سَعَةِ رِزقِهِ بِحُسنِ نيَّتِهِ وَ سَعَةِ خُلقِهِ؛

انسان، با نيّت خوب و اخلاق خوب،

به تمام آنچه در جستجوى آن است،

از زندگى خوش و امنيت محيط و روزى زياد، دست مى يابد.

(غررالحكم، ح 10141)

حضرت علی ـ علیه السلام ـ در کلام 197 نهج البلاغه، رحلت پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ را چنین وصف می نمایند:

«وَ لَقَدْ قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ إِنَّ رَأْسَهُ لَعَلَى صَدْرِي وَ لَقَدْ سَالَتْ نَفْسُهُ فِي كَفِّي فَأَمْرَرْتُهَا عَلَى وَجْهِي وَ لَقَدْ وُلِّيتُ غُسْلَهُ ص وَ الْمَلَائِكَةُ أَعْوَانِي فَضَجَّتِ الدَّارُ وَ الْأَفْنِيَةُ- مَلَأٌ يَهْبِطُ وَ مَلَأٌ يَعْرُجُ وَ مَا فَارَقَتْ سَمْعِي هَيْنَمَةٌ مِنْهُمْ- يُصَلُّونَ عَلَيْهِ حَتَّى وَارَيْنَاهُ فِي ضَرِيحِهِ فَمَنْ ذَا أَحَقُّ بِهِ مِنِّي حَيّاً وَ مَيِّتاً»

پيامبر خدا (ص) هنگامى كه قبض روح شد سرش بر سينه من بود، جانش بر روى دستم جريان يافت و آن را بر چهره كشيدم، من غسل او را كه درود خداوند بر وى و خاندانش باد متّصدى بودم، و فرشتگان مرا يارى مى‏كردند، در اين حال خانه و اطراف آن به ناله و شيون در آمده بودند، گروهى از فرشتگان فرود مى‏آمدند و دسته‏اى بالا مى‏رفتند و گوش من از آواى آهسته آنان كه بر آن حضرت نماز مى‏گزاردند جدا نمى‏شد، تا آن گاه كه او را در آرامگاهش به خاك سپرديم. بنا بر اين چه كسى به او در حال زندگى و مرگ از من سزاوارتر است‏.

حضرت على(ع) نيز می ‏فرمايند:

«اگر خدا را دوست می ‏داريد

محبّت دنيا را از قلب‏هايتان خارج كنيد»

(ميزان‏ الحكمه، ج2، ص 228، ر 3167)

امام علی علیه السلام فرموده اند:

شيعتنا كالنّحل لو عرفوا ما في جوفها لأكلوها

شيعه و پيرو ما مانند زنبور عسل است،

اگر بشناسند آنچه در درون آنست هر آينه آن را خواهند خورد

و فرموده اند:

شيعتنا كالأترجّة طيّب ريحها، حسن ظاهرها و باطنها

شيعه ما همچون ترنج است كه بوى آن خوش، ظاهر و باطنش نيكو مى ‏باشد.

غُرَرُالحِکَم و دُرَرُالکِلَم