بدون شک، حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام که از همان کودکی، زورق نشین دریای بیکران علم و معرفت بود، همچون ماه تابان، از خورشید ولایت، حضرت امام علی بن ابیطالب علیهالسلام، نور میگرفت، به فراستی عمیق، و درکی شگرف و دقتی چشمگیر، نائل آمد.
در حدیث شریفی، چنین آمده است:
جناب امیرمؤمنان، حضرت امام علی علیهالسلام، در مورد نبوغ علمی و دانش فراوان فرزند بزرگوارش، حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام، چنین فرموده است:
«إنه زق العلم زقا»!
یعنی: «بدون تردید، او در دوران کودکی، علم و دانش را از پستان امامت، چشیده است»!
در روایت مبارکهای، آمده است:
حضرت امیرمؤمنان امام علی علیهالسلام، دربارهی حضرت ابوالفضل علیهالسلام فرمود: «عباس علیهالسلام، در پیشگاه خداوند متعال، دارای مقام ارجمندی است! خداوند متعال، به جای دو دست [که در روز عاشورا، فدا کرد،] دو بال به او میدهد، و او، با آن دو بال، همچون جعفر طیار، همراه فرشتگان، در فضای بهشت، پرواز میکند».
در روایت مبارکهی دیگری آمده است:
در آن هنگام که جناب امیرالمؤمنین، حضرت امام علی علیهالسلام در بستر شهادت آرمیده بود، حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام را نزد خود طلبید.
پس از آن که حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام، نزد پدر بزرگوار خود حاضر شد، حضرت امیرمؤمنان علیهالسلام آن بزرگوار را به سینهی مبارک خود چسبانید و خطاب به آن بزرگوار فرمود:
«ولدی!
و ستقر عینی بک فی یوم القیامة».
یعنی: «فرزندم!
به زودی، چشم من، در روز قیامت، به وسیلهی تو، روشن میگردد».
