الف: كشتار حجاج يمن: در سال 1341 وهّابيّان با حجاج يمنى كه خلع سلاح بودند و هيچ گونه دفاعى به همراه نداشتند، رو به رو شدند. آنان ابتدا به حجاج امان دادند؛ ولى وقتى در بالاى كوه قرار گرفتند و حجاج يمنى در پايين قرار داشتند، دهانه توپ ها را به سوى آنان گرفته و تن ها دو نفر جان سالم به در بردند كه جريان كشتار وحشيانه را به آگاهى مردم رساندند
ب: قتل عام حجاج مصرى در منى: در سال 1344 وهّابيان برخى از اعمال حاجيان مصرى در منى را حرام دانستند و عدّه اى از آن ها را كشتند
ج: كشتار حجاج ايرانى: عمّال وهّابى رژيم آل سعود در چهارم ذى الحجه 1407 ق (9 مرداد 1366 ش) هزاران نفر از حجاج بيت اللّه الحرام را به جرم سر دادن فرياد برائت از مشركين در مكه به خاك و خون كشيدند و حتى آخوندهاى دربارى آنان، فرياد مى زدند و مى گفتند: «اقتل المجوس اقتل المشركين»؛ مجوس و مشركين را بكشيد. يكى از شاهدان عينى اين واقعه تلخ را اين چنين نقل مى كند: با چشم خود ديدم كه سعودى هاى كثيف، بى شرمانه و بى رحمانه با عصاى معلولين با دو دست محكم به صورت زن ها مى كوبيدند و نقش بر زمين مى كردند. اى كاش به زدن تنها قانع بودند. وقتى خانمى بر روى زمين مى غلطيد، نفر بعدى با هر وسيله اى كه در دست داشت به مغز نيمه جان او مى كوبيد تا از دنيا برود
د: حمله وهابيان افراطى به حجاج بحرينى: در مهر ماه 1386 گروهى از وهّابيان تندرو با كمين در كوچه هاى اطراف مسجدالحرام پس از مشاهده مينى بوس شيعيان بحرينى با خرده شيشه هاى تيز و برنده به سوى حجاج شيعه يورش بردند و اقدام به فحاشى و به زبان آوردن القابى چون شيعيان سگ صفت كافر و ده ها فحش ديگر كردند
