سعود در سال 1220 يا 1221 در هجوم خود به مدينه پس از يك سال و نيم محاصره سرانجام آن شهر مقدّس را متصرّف شد. تمام اشياء گران بهايى كه در حرم پيامبر صلى الله عليه و آله بود را غارت نمود. فقط از بيم عموم مسلمين از تعرّض به قبر مقدّس پيغمبر صلى الله عليه و آله خوددارى كردند. آن ها چهار صندوق مملوّ از جواهرات مرصع به الماس و ياقوت گران بها را به غارت بردند. از جمله، چهار شمعدان زمرّدين بود كه به جاى شمع، در آن ها يك قطعه الماس شب نما و درخشنده بود، و حدود يك صد قبضه شمشير با غلاف هاى مصلاّ به طلاى خالص و مرصع به الماس و ياقوت با دسته هايى از زمرّد و يَشْم كه به هيچ وجه نمى شد آن ها را قيمت گذارى كرد(1). دريادار سرتيپ «ايّوب صبرى» سرپرست مدرسه عالى نيروى دريايى در دولت عثمانى مى نويسد: سعود بن عبد العزيز، پس از تصرّف مدينه منوّره، همه اهالى مدينه را در مسجد النبى گرد آورد و درهاى مسجد را بست و اين گونه سخن آغاز نمود: هان اى مردم مدينه! براساس آيه شريفه «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» دين و آيين شما امروز به كمال رسيد، به نعمت اسلام مشرّف شديد، حضرت احديّت از شما راضى و خشنود گرديد، ديگر اديان باطل نياكان خود را رها كنيد و هرگز از آن ها به نيكى ياد نكنيد، از درود و رحمت فرستادن بر آن ها به شدّت پرهيز نماييد، زيرا همه آن ها به آيين شرك درگذشته اند
