قرار شب بیست و چهارم ماه مبارک رمضان به نیت : آزادی زندانیان بی گناه

حکمت 33 نهج البلاغه

سخن این بزرگوار این است که بخشش و انفاق داشته باش نه اینکه از اونور بیفتی - مثل اینایی که میرن چقدر خرج میکنن به فلان جا کمک میکنن فلان یتیم خونه رو میگیرن و از این جور کارها میکنن ولی خمسشونو نمیدن !  درسته کارای خوبی میکنن ولی واجب نباید فدای مستحب بشود .

در قسمت دوم میفرماید حساب خودت را داشته باش اما نه اینقدر سفت که محافظه کار بشی وهیچ کار نتونی انجام بدی نه اینقدر شل که همینجوری ول خرجی کنی و نفهمی دخل وخرجت چه جوریه.

برای ظهور امام زمان ارواحنا له الفداء صلوات

واقعا تک تک جملات اما رو بهش رسیدیم تو زندگی

تو زندگی بعضیا یه موقع خودشون نیازمندند ولی اصرا دارن که به بقیه کمک کنند

ضرب المثل هم داریم در این مورد چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است

فقط بحث همین جا هم تموم نمیشه یوقت یکی کار نداره بیکاره بجای اینکه بره دنبال کار و یه لقمه حلال واسه زن و بچش و زندگیش

میره مجانی و برای رضای خدا کار میکنه برای بقیه

اخه خب این درست نیست

اول ادم باید زندگی خودش رو درست کنه بعد بخشندگی و کمک به بقیه

اما در مورد قسمت دوم سخن امام

برعکس بضیا هم هستن

وضعشون خوبه

تونایی کمک به بقیه رو هم دارن

ولی باز هم کمک نمیکنن

از بس حسابگر هستن به این معنی که پشت سر هم پول جمع میکنن که اگر شاید یه روزی مریض شدن خیلی پول داشته باشن که راحت بتونن در مان کنند خودشون رو و کلی پول دیگه هم واسشون بمونه

در حالی که همسایشون به نون شبش محتاجه

اخه این درسته یکی از گرسنگی شب خوابش نبره بعد یکی دیگه ....

هیچ کس موافق نیست همه ثروتمون رو ببخشیم ولی همشم نباید نگه داریم که شاید در اینده نیاز باشه

ما نه در مواقع نیاز باید بخشندگی کنیم و نه در مواقع بی نیازی به مال دنیا و ... حسابگری بی حد داشته باشیم

امام على علیه السلام :

فَدَعِ الْإِسْرَافَ مُقْتَصِداً وَ اذْكُرْ فِي الْيَوْمِ غَداً وَ أَمْسِكْ مِنَ الْمَالِ بِقَدْرِ ضَرُورَتِكَ وَ قَدِّمِ الْفَضْلَ لِيَوْمِ حَاجَتِك‏

اسراف را رها كن و ميانه ‏روى در پيش‏گير و امروز به ياد فردا باش و از مال به اندازه ضرورتت نگه‏دار و اضافى آن را براى روز نيازمنديت (قيامت) پيش فرست.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 359 ، ح 8128 - نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 377 ،از نامه 21

در تفسير عياشى از امام صادق (عليه السلام ) مى خوانيم : كه در ذيلاين آيه در پاسخ سؤ ال كننده اى فرمود: من انفق شيئا فى غير طاعة الله فهو مبذر ومن انفق فى سبيل الله فهو مقتصد: ((كسى كه در غير راه اطاعت فرمان خدا مالى انفاق كند، تبذير كننده است و كسى كه در راه خدا انفاق كند ميانه رواست )) ونيز از آنحضرت نقل شده كه روزى دستور داد رطب براى خوردن حاضران بياورند، بعضى رطب را مى خوردند و هسته آنرا به دور مى افكندند، فرمود: ((اين كاررا نكنيد كه اين تبذير است و خدا فساد را دوست نمى دارد)).

حکمت 232 نهج البلاغه
وَ قَالَ علی[عليه السلام] مَنْ يُعْطِ بِالْيَدِ الْقَصِيرَةِ يُعْطَ بِالْيَدِ الطَّوِيلَةِ .
آن كس كه با دست كوتاه ببخشد، از دستى بلند پاداش گيرد.(معنى سخن اين است كه آنچه انسان از اموال خود در راه خير و نيكى انفاق مى كند، هر چند كم باشد، خداوند پاداش او را بسيار مى دهد، و منظور از "دو دست" در اينجا دو نعمت است كه امام [عليه السلام] بين نعمت پروردگار ، و نعمت از ناحيه انسان، را با كوتاهى و بلندى فرق گذاشته است كه نعمت و بخشش از ناحيه بنده را كوتاه ، و از ناحيه خداوند را بلند قرار داده است ، بدان جهت كه نعمت خدا هميشگى و چند برابر نعمت مخلوق است، چرا كه نعمت خداوند اصل و اساس تمام نعمت ها است، بنابراين تمام نعمت ها به نعمت هاى خدا باز مى گردد، و از آن سرچشمه مى گيرد).

هدایه العلم وغررالحکم / 4375
وَ قَالَ علی[عليه السلام] بادروا بأموالكم قبل حلول آجالكم تزكّكم و تصلحكم و تزلفكم
بمالهاى خود قبل از رسيدن اجلهايتان مبادرت ورزيد، تا شما را پاك گردانيده، و به صلاح آورده و بدرگاه خدا نزديك كند.

هدایه العلم وغررالحکم/3827
وَ قَالَ علی[عليه السلام] إنّكم إلى إنفاق ما اكتسبتم أحوج منكم إلى اكتساب ما تجمعون.
بدرستى كه شما به انفاق آنچه کسب کرده اید نیازمندتر خواهید بود تا کسب کردن آنچه را که جمع میکنید(زیراآن باقی می ماند این نصیب دیگران خواهد شد.)

از راه های نفوذ در دل ها هدیه دادن، گذشتن از مال و بخشندگی است. انسان های خسیس در روابط اجتماعی، واخورده و منزوی ترند. بخشش ـ اگر در حد معقول و منطقی باشد ـ کار پسندیده ای است و سبب نوعی ریاست و سالاری می شود. بدین معنی که مردم خود به خود اشخاص کریم را دوست دارند و از آنان اطاعت می کنند، همچنان که گفته اند: انسان بنده احسان است. حضرت علی(ع) می فرمایند: بخشش سالاری است.

قرض دهی و کمک مالی به مؤمنان نیازمند، سبب حفظ عزت آنان شده و برای قرض دهنده هم دل بریدن از تعلقات دنیوی را به همراه دارد.

امیرمؤمنان علیه السلام می فرماید: «در بخشش، بُخل نورزید که خدای سبحان فرمود: اگر خدا را یاری کنید، شما را پیروز می گرداند و قدم های شما را استوار می دارد و

 فرمود: کیست که به خدا قرض نیکو دهد تا خداوند چند برابر عطا فرماید و برای او پاداش بی عیب و نقصی قرار دهد؟ درخواست یاری از شما به دلیل ناتوانی، و قرض گرفتن از شما برای کمبود نیست. او در حالی از شما یاری خواسته که لشکرهای آسمان و زمین در اختیار اوست و خدا نیرومند و حکیم است و در حالی از شما طلب وام دارد که گنج های آسمان و زمین از آنِ اوست و خدا بی نیاز و حمید است؛ بلکه می خواهد شما را بیازماید که کدام یک نیکوکارترید

نیکوکاری، یکی از فضیلت های اخلاقی است که در آموزه های اسلامی بسیار به آن سفارش و تأکید شده؛ به طوری که امکان ندارد انسان، مؤمن باشد، ولی نیکوکار نباشد و در کارهای خوب پیش قدم نگردد.

فرد مؤمن با نیکوکاری گرفتاری ستمدیدگان و مستمندان را برطرف می کند و لبخند و شادی را به خانه فقیران ویتیمان می آورد. در نتیجه، باران رحمت الهی بر بندگان و به ویژه نیکوکاران فرو فرستاده می شود.

امیرمؤمنان علیه السلام در این باره می فرماید: «خدمت به ستمدیدگان و گشایش از کار انسان های گرفتار، از مواردی است که سبب می شود خداوند، گناهان بزرگ انسان را ببخشد». ایشان در سخنی دیگر، نیکوکاری را رمز تداوم نعمت های الهی می داند و می فرماید: «هر کس از نعمت های خداوند بیشتر بهره مند باشد، نیازهای مردم هم بیشتر به او رومی کند. پس کسی که در مورد آن نیازها، به وظیفه خود عمل کند، نعمت هایش دوام می یابد و هر کس به وظیفه خود عمل نکند، نعمت هایش به سوی نابودی می رود

این حکمت با بیانی عجیب و زیبا این نکته کلیدی را می رساند که خطر بخشنده بودن، زیاده روی کردن است و خطر حسابگری همان خسیس بودن و سخت گیری می باشدکه بدترین نوع سخت گیری در روایات نسبت به  خانواده است که بعضی افراد انجام می دهند. پس  نباید در بخشندگی و انفاق کردن بحدی زیاده روی کرد که آدم برای خود و خانواده اش مشکل ایجاد شود و حد اعتدال را باید رعایت کرد و از آن طرف نباید با مردم سخت گیری کرد و خیلی حسابگرانه به روش ظالمان برخو.رد کرد

سخاوت و بخشندگى على (ع)

او بخشنده‏ تر از ابرهاى پرباران بهارى بود و در این میدان نیز هماوردى براى او نمی ‏توان سراغ کرد.شعبى در این باره گفته است: على (ع) بخشنده ‏ترین مردمان بود. معاویه سرسخت‏ترین دشمن آن حضرت، نیز گفته بود: اگر على انبارى پر از زر و اتاقى انباشته از کاه می داشت، پیش از آنکه کاه را ببخشد، زر را می ‏بخشید.بیت المال را می رفت، در آن نماز می ‏گزارد و می گفت: اى زرد و اى سپید (طلا و نقره) !غیر از مرا بفریبید.

با آنکه بر همه امپراطورى اسلامى، به جز شام، فرمانروایى داشت، از خود میراثى بر جاى نگذاشت.و جز او، کس دیگرى به مضمون آیه نجوا ⁽¹⁾ عمل نکرد.از دسترنج ‏خود هزار بنده را آزاد کرد و هرگز به نیازمندى پاسخ رد نگفت.

کتاب: سیره معصومان ج 3 ص 36  نویسنده: سید محسن امین  مترجم: على حجتى کرمانى

پی نوشت:

1. آیه 12 سوره مجادله.-م.

منبع:http://123mis.blogsky.com

در یکی از غزواتی که آقا علی(ع)شرکت داشتند. روزی در میدان جنگ شخصی از دشمنان اسلام به طرف حضرت دست دراز کرد و اظهار نمود تقاضا دارم شمشیر خود را به من عطا فرمائید.
حضرت فورا شمشیر را به دست او دادن آن شخص گفت در میدان جنگ کسی شمشیر را بدست غیر نمی‏دهد.
حضرت علی(ع)فرمودند: (اِنَّکَ مَدَدَّتَ یدُالْمَسْئَلَة اِلَی وَ لَیسَ مِنَ الْکَرَمِ اَنْ یرُدُّ السّائِل) بدرستیکه تو دست حاجت به طرف من دراز کردی و شخص کریم نمی‏تواند سائل را از خود محروم سازد. آن مرد کافر چون این حسن برخورد را از آنجناب ملاحظه نمود اسلام اختیار کرد.

نجات اگر طلبی از شدائد دوران
ببر پناه به شیر خدا شه مردان‏

علی(ع) عالی اعلا وصی پیغمبر
وی ایزد یکتا خدیو کون و مکان‏

شه سر بر سلونی که انبیا هستند
به مکتبش پی تعلی(ع)م طفل ابجد خوان‏

خدیو دین که به عرش آستان او جبرئیل
به افتخار غلامست و حاجب و دربان‏

علی(ع)ست مظهر ذات خدای حی قدیر
علی(ع)ست مظهر آیات محکم قرآن

علی(ع) یداللّه و عین اللّه و لسان اللّه
علی(ع)ست جلوه مرآت خالق سبحان‏

منبع : کرامات العلویه، علی میر خلف زاده‏، نشر مهدی یار

منبع:عاشورا

 میانه­ روی و اعتدال و دوری از افراط و تفریط در تمامی جنبه ­های زندگی بشر لازم و ضروری ست و

حدیث معروف پیامبراكرم «خیر الأمور اوسطها: بهترین كارها میانه‏روى است»‏، مؤید و مبین همین نكته است.

در مسأله ­ی بخشش و بذل نیز این قاعده جاریست و در سیره پیامبر(ص) نیز این امر به خوبی مشاهده می­شود،

حتی گاه كه پیامبر(ص)، به دلیل غایت جود و سخا، در این مهم دست و دلبازی بی­حد و حصر از خود نشان داده ­اند،

قرآن كریم در مقام تذكر ایشان را به میانه ­روی و اعتدال در بخشش امر فرموده است. در سنن ­النبی در باب آداب معاشرت،

از عجلان نقل شده است كه گوید:

"خدمت امام صادق(ع) بودم كه سائلى آمد، امام برخاست و از سبدى كه در آن خرما بود،

دست خود را پر كرد و به سائل داد. سائلى دیگر آمد، امام دوباره برخاست و مشتى خرما برداشت و به او داد.

سائل سومى آمد، باز برخاست و مشتى خرما برداشت و به او داد. بار چهارم سائل دیگر آمد،

امام فرمود: خداوند روزى‏رسان ما و شماست!

سپس فرمود: كسى از رسول­خدا(ص) چیزى از دنیا نمى‏خواست؛ مگر اینكه عطا مى‏فرمود،

تا آنكه زنى پسر خود را نزد آن حضرت فرستاد و به او گفت: نزد حضرت برو و از او چیزى بخواه،

اگر فرمود: فعلا چیزى نداریم، بگو: پیراهن خود را به من بده.

امام فرمود: آن حضرت پیراهن خویش را  درآورد و  به او عطا فرمود.گفته شده كه نبی اكرم بعد از این واقعه در خانه باقی ماند و جامه ای كه خود را با آن بپوشاند، نداشت و لذا نتوانست از منزل خارج شده، برای نماز به مسجد برود و از این رو كفار حضرت را ملامت كردند و گفتند: محمد مشغول خواب شده و از نماز غفلت كرده است.

آن‏گاه خداوند آن حضرت را به میانه‏ روى امر فرمود