0

غزل شماره ۱۲۲: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

 
salma57
salma57
کاربر طلایی1
تاریخ عضویت : بهمن 1391 
تعداد پست ها : 35499
محل سکونت : گیلان

غزل شماره ۱۲۲: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی

ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راه راهگذارت کجاست تا حافظ

به یادگار نسیم صبا نگه دارد

 

 

دوشنبه 30 تیر 1393  2:19 PM
تشکرات از این پست
hadis162
hadis162
کاربر برنزی
تاریخ عضویت : فروردین 1393 
تعداد پست ها : 658

پاسخ به:غزل شماره ۱۲۲: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

۱۲۲. هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد 
• زمان : 01:24 
با صدای استاد موسوی گرمارودی 

 

 

دریافت فایل 
http://rasekhoon.net/media/download/334798/۱۲۲-هر-آن-که-جانب-اهل-خدا-نگه-دارد

چهارشنبه 13 اسفند 1393  1:36 PM
تشکرات از این پست
salma57
salma57
کاربر طلایی1
تاریخ عضویت : بهمن 1391 
تعداد پست ها : 35499
محل سکونت : گیلان

شرح غزل شماره ۱۲۲: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

معانی لغات غزل (122)

اهل خدا: اهل الله، مردان خدا.

حدیث : حکایت، چیز نو ، نو وتازه ، مطلب ، قضیه ، واقعه.

حضرت:حضور، محضر،درگاه،آستانه، پیشگاه.

معاش : زندگانی.

گرت هواست : اگر آرزومندی.

 نگسلد : پاره نکند ، از هم جدا نکند ، درهم نشکند.

راه گذار: گذرگاه ، معبر.

 به یادگار: به عنوان یادگاری.

معانی ابیات غزل122

(1) هر کسی از مردان خدا جانبداری کند، خداوند در هر حال او را از بلا دور نگه می دارد.

(2)حکایت و رویداد دوست را جز در محضر و پیشگاه دوست جایی بازگو نمی کنم ، زیرا آشنای راز ، مطلب اهل راز را فاش نمی سازد .

(3) ای دل! چنان زندگی و با مردم سر کن که اگر لغزشی از تو سرزد فرشته آسمان دستها را به دعا برداشته و تو را نگهداری کند.

(4) اگر آرزومند ی که معشوق ، پیمان خود را از هم نگسلد ، سر رشته محبت را نگهدار تا او نیز چنین کند .

(5) ای نسیم صبا ، اگر دل مرا در سر آن زلف دیدی ، لطفاً به او بگو که از جایش تکان نخورد ( جا را از دست ندهد). (6) چون به او گفتم که نگهداردل من باش ، پاسخ داد که از دست بنده کاری ،کاری ساخته نیست . خدا آن را نگه دارد. (7) سر ومال و جانم فدای آن دوستی که حق دوستي وپیمان وفاداری را نگاهدارد. (8) گَرد خاک راهی که بر آن می گذری کجاست تا حافظ آن را به عنوان یادگاری نسیم پیام آور صبا نگهداری کند.

شرح ابیات غزل(116)

وزن غزل : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فع لن

بحر غزل: مجتث مثمن مخبون اصلم

*

کمال خجند: رخی چنین که تو داری کدام مه دارد خدا همیشه زچشم بدت نگه دارد

حافظ در مطلع غزل از اهل خدا صحبت به میان می آورد . منظور او از اهل الله عارفان عاشق است که مستقیماً با خدا سرو کار داشته و به او از سایر بندگان نزدیکترند . حافظ در جای دیگر هم نشانیِ اهل الله را چنین عنوان می کند :

نـشـانِ اهل خدا عاشقی است با خوددار که درمشایخ شهر این نشان نمی بینم

منظور شاعر از مفاد بیت دوم ، آن حس راز داری است که مرید در برابر مراد وسالک پس از طی مراحل سلوک در برابر آنچه دریافته است باید مراعات کند و با عوام الناس و غیر مستعدان سخنی در این باره نگوید . شاعر در بیت سوم ، گوشه یی از معتقدات باطنی خود را بر ملاء می کند . این رند پاک سیرت قلباً براین عقیده است که هر کار وعملی که از انسان سر می زند بایستی در راه رضای خدا و خلق خدا باشد و از مردم آزاری دوری جوید و براین اعتقاد است که خدای بزرگ حافظ و نگهدار چنین بنده ایست و فرشتگان درگاه او نیز از درگاه خداچنین استدعایی را خواهند داشت .
شرج جلالی

 
 

در زندگی بکوشلباس صبر بر تن بپوشبا دانایان بجوشعزت نفس را به هیچ قیمتی مفروش

جمعه 18 اردیبهشت 1394  6:45 PM
تشکرات از این پست
salma57
salma57
کاربر طلایی1
تاریخ عضویت : بهمن 1391 
تعداد پست ها : 35499
محل سکونت : گیلان

تعبیر غزل شماره ۱۲۲: هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

تعبیر :

در همه حال تعادل را حفظ کنید. زیاده روی در هر کاری به شما بلا می رساند. اگر می واهید عهد و پیمان بین شما از بین نرود حد خود را حفظ کنید. در هر حال از خداوند کمک بطلبید. از دست بنده ی خدا کاری ساخته نیست.

در زندگی بکوشلباس صبر بر تن بپوشبا دانایان بجوشعزت نفس را به هیچ قیمتی مفروش

جمعه 18 اردیبهشت 1394  6:46 PM
تشکرات از این پست
دسترسی سریع به انجمن ها