بدون شک ترس از عوامل و اشیاى خطرناک، حالتى است که خداوند در انسان براى حفظ او آفریده است. هنگامى که حادثه خطرناکى رخ مىدهد یا موجود خطرناکى به انسان حمله مىکند و خود را قادر بر دفاع نمىبیند ترس بر او غالب مىشود و خود را به سرعت از صحنه دور مىسازد اینگونه ترس منطقى و موهبت الهى براى حفظ انسان از خطرات است. هرگاه سیلاب عظیمى حرکت کند و انسان خود را در مسیر آن ببیند و بترسد و با سرعت خود را کنار بکشد چه کسى مىگوید این صفت مذموم است؟ ترس بجا سپرى است در برابر اینگونه حوادث.
ولى ترس نابجا که ناشى از توهم یا ضعف نفس یا عدم مقاومت در مقابل مشکلات باشد به یقین مذموم و نکوهیده است و اینگونه ترسهاست که انسان را از رسیدن به مقاصد عالیه باز مىدارد. به همین دلیل از قدیم گفتهاند: شجاعان اند که به موفقیتهاى بزرگ دست مىیابند.
شاعر مىگوید:
مَنْ راقَبَ النَّاسَ ماتَ هَمّاً وَنالَ بِاللَّذةِ الْجَسُورُ
«کسى که ملاحظه سخنان این و آن کند (و از آن بترسد) از غصه مىمیرد؛ ولى افراد جسور و شجاع به لذات و کامیابىها مىرسند».