قرار شب چهاردهم ماه مبارک رمضان

قرار شب پانزدهم ماه مبارک رمضان به نیت :بخشش گناهان

سوره ابراهیم / آیه 7

نکته باریکى در آیه مورد بحث بکار برده، و آن این است که وعده زیاد کردن نعمت را بطور صریح (آن هم با نون تاکید) آورده و فرموده: «لأزیدنکم» (حتما نعمت را برایتان زیاد مى‏کنم) ولى در تهدید علیه کفران کنندگان، به صراحت نفرموده که عذابتان مى‏کنم، بلکه بطور تعریض و اشاره فرموده: «عذاب من سخت است»، آرى این، شیوه و روش کریمان است که در وعده و وعیدشان غالبا تصریح به عذاب نمى‏کنند.

آیه شریفه مطلق است و دلیلى نیست که ما آن را به وعده و وعیدهاى دنیوى اختصاص دهیم و یا مختص آخرتش بنماییم، وانگهى از آیات کریمه قرآن کاملا استفاده مى‏شود که ایمان و کفر، و تقوى و فسق، هم در شؤون زندگى دنیا تاثیر دارند، و هم در زندگى آخرت.

شیوه شکر از خداوند دربرابر نعمتهایش چیست؟

این آیه، مهم‏ترین و صریح‏ترین آیه قرآن در مورد شکر نعمت و یا کفران آن است، که بعد از آیه‏ى مربوط به نعمت آزادى و تشکیل حکومت الهى، به رهبرى حضرت موسى مطرح شده است و این، رمز آن است که حکومت الهى و رهبر آسمانى مهم‏ترین نعمت‏هاست، و اگر شکرگزارى نشود خداوند مردم ناسپاس را به عذاب شدیدى گرفتار مى‏کند.

شکر در برابر نعمت‏هاى الهى بسیار ناچیز و غیرقابل ذکر است، به قول سعدى:
 

بنده همان به که زتقصیر خویش‏
 

عذر به درگاه خدا آورد
 

ورنه سزاوار خداوندیش‏
 

کس نتواند که بجا آورد

در حدیث مى‏خوانیم که خداوند به موسى وحى کرد: حقّ شکر مرا بجا آور. موسى گفت: این کار امکان ندارد، زیرا هر کلمه‏ى شکر نیز شکر دیگرى لازم دارد. وحى آمد: همین اقرار تو و این که مى‏دانى هر چه هست از من است، بهترین شکر من است.

به گفته‏ روایات، کسى که از مردم تشکر نکند از خدا نیز تشکر نکرده است. «من لم یشکر المنعم من المخلوقین لم یشکر اللَّه».
اگر نعمت خدا را در مسیر غیر حقّ مصرف کنیم، کفران نعمت و زمینه کفر است. «لئن کفرتم»، «بدّلوا نعمة اللَّه کفراً» کسانى‏که نعمت خدا را به کفر تبدیل کردند.

پرکاربردترین آیات قرآن در کلام رهبر انقلاب (۲)

آیات ۱۹ تا ۲۴ سوره‌ی مبارکه‌ی ابراهیم

خداونددرتوبه واصلاح انسان رابرای بخشش گناهان بازگذاشته است به شرط اینکه مجددا"بدنبال آن گناه مراجعه ننماید.

توبه‌ی بدون پشیمانی پذیرفته نمی‌شود و این موضوع واقعاً نکته‌ای ظریف و قابل اهمیت است. ما باید خداوند را ناظر و شاهد بر اعمال و کردار خود بدانیم و با یاری خداوند بزرگ دست ازگناه و معصیت بکشیم.

در حقيقت گناه، يعني پشت به خدا كردن و در راهي رفتن كه انسان را از خدا دور مي كند. اثر معنوي اين دور شدن از خدا، تاريك شدن دل است، زيرا خداوند نور آسمان و زمين است -الله نور السموات و الارض- و دور شدن از خدا، يعني دور شدن از نور و تاريك شدن باطن انسان. توبه در مقابل آن است. يعني بازگشت از راه تاريك گذشته و حركت به سوي نور خداوند كه خوب طبعا اثرش نوراني شدن انسان است و تاريكي هاي گذشته با نور الهي كه بر دل مي تابد از بين خواهد رفت.

از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمود: هر بنده ای که خدا به او نعمتی عطا کند، پس او با قلبش آن را بشناسد و خدا را با زبان بر آن نعمت حمد گوید، هنوز حمد او پایان نپذیرفته که خداوند امر می کند تا آن نعمت برای او، زیاد شود و این سخن خداوند است

نكته لطيفي كه در اين آيه وجود دارد و خيلي ها به آن توجه نمي كنند، اين است كه فرموده: «لئن شكرتم لأزيدنّكم»، نه «لأزيد نعمتكم»!

به عبارتي شكر نعمت باعث كثرت و زياد شدن خود شما مي شود (آن هم با تأكيد لام و نون مشدد)؛ يعني در همه جهات وجودي خويش وسعت پيدا مي كنيد؛ يعني به سمت كثرت و نامحدود پيش مي رويد؛ يعني خدايي مي شويد؛ خدايي كه نامحدود است.

از طرفي شكر نعمت، در حقيقت استعمال نعمت به صورت مناسب و متناسب است، به نحوى كه احسان منعم را يادآورى و اظهار مي كند.