به قول دوستان این آیه سرشار از امیدواری هست.

همین که خدا خودش به همه بندگانش گفته از درگاه من ناامید نشید و بشارت داده بندگانش رو صفت بخشندگی خدا رو نشون میده.

بر اساس خطبه 176 امام علی (ع) در نهج البلاغه ستم بر سه گونه است:
- ستمی که نابخشودنی است.
- ستمی که بازخواست شود
- ستمی که بخشیده شود.

سلام خدمت اجی گلم و با امید قبولی طاعات و عبادات شما در این ماه پرخیرو برکت

سعی میشه که ایاتی را انتخاب کنیم که یه نکته اخلاقی در اون داشته باشه و هرکسی هم میتونه ایات پیشنهادی رو در لینک زیر بنویسه .ممنون میشیم اگه ایه ای مدنظرتون هست را بنویسید

\√¥ آیات و جملات قصار پیشنهادی برای ماه مبارک رمضان¥√\

با هم نیومده .بلکه مترجم اینطوی معنیش کرده

رحمت در خداوند متعال معنایش افاضه‌ی خیر بر مُستحقِّ خیر است، آن هم به مقدارى كه او استحقاق آن را دارد؛ یعنی خداوند متعال بسته به زمینه و ظریفیت پذیرش خیر، به هر کس و هر چیز، خیر (رزق مادی و معنوی) به او عنایت می کند که این معنای رحمت خداوند است.

خدای خوبی داریم ...

آنقدر خوب که با هر مقدار بار سنگین گناه ، اگر پشیمان شویم و توبه کنیم باز هم مهربانانه ما را می بخشد ...

و آنقدر بخشنده است که باز فرصت جبران را در اختیارمان می گذارد ...

آری خدای خوبی داریم ...

خدایی که مشتاقانه ما را می نگرد،

با چنین خدای بخشنده و مهربانی ؛ ناامیدی از درگاهش معنایی ندارد ...

معنای رحمت

«رحمت» برگرفته از ریشه «رحم» به معنای مهربانی و دلسوزی بسیار است. «رحم» و «رحمت» وقتی درباره انسان به کار می رود به همین معناست؛ یعنی دلسوزی و دل نازکی و مانند آن، نسبت به فرد یا چیزی، که سبب می شود انسان به آن که قابل ترحّم است مهربانی و دلسوزی کند؛ اما این وصف به این شکل، صفتى است جسمانى و مادى كه خداوند متعال از داشتن آن منزّه است.

رحمت در خداوند متعال معنایش افاضه‌ی خیر بر مُستحقِّ خیر است، آن هم به مقدارى كه او استحقاق آن را دارد؛ یعنی خداوند متعال بسته به زمینه و ظریفیت پذیرش خیر، به هر کس و هر چیز، خیر (رزق مادی و معنوی) به او عنایت می کند که این معنای رحمت خداوند است.

از مشکلات مهمى که بر سر راه مسائل تربیتى وجود دارد احساس ‍ گناهکارى بر اثر اعمال بد پیشین است ، مخصوصا زمانى که این گناهان سنگین باشد که این فکر دائما در نظر انسان مجسم مى شود که اگر بخواهد مسیر خود را به سوى پاکى و تقوا تغییر دهد، و به راه خدا باز گردد چگونه مى تواند از مسئولیت سنگین گذشته خود را برهاند، این فکر مانند کابوسى وحشتناک بر روح او سایه مى افکند، و چه بسا او را از تغییر برنامه زندگى و گرایش به پاکى باز مى دارد به او مى گوید توبه کردن چه سود؟!
زنجیر اعمال گذشته ات همچون یک طوق لعنت بر دست و پاى تو است ، اصلا تو رنگ گناه پیدا کرده اى ، رنگى ثابت و تغییرناپذیر!
کسانى که با مسائل تربیتى و گنهکاران توبه کار سر و کار دارند آنچه را گفتیم به خوبى آزموده اند، آنها مى دانند که این چه مشکل بزرگى است ؟ در فرهنگ اسلامى که از قرآن مجید گرفته شده این مشکل حل شده ، و توبه و انابه را هر گاه با شرائط همراه باشد وسیله قاطعى براى جدا شدن از گذشته ، و آغاز یک زندگى جدید، و حتى ((تولد ثانوى )) مى داند کرارا در روایات درباره بعضى از گنهکاران مى خوانیم کمن ولدته امه : ((او همانند کسى است که از مادر متولد شده ))!
به این ترتیب قرآن درهاى لطف الهى را به روى هر انسانى در هر شرائطى و با هر گونه بار مسؤ لیتى باز مى گذارد و نمونه زنده اش آیات فوق است که با انواع لطائف بیان مجرمان و گناهکاران را به سوى خدا دعوت مى کند و به آنها قول مى دهد که مى توانند خود را از زندگى گذشته به کلى جدا کنند.
در روایتى از پیامبر گرامى اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) مى خوانیم التائب من الذنب کمن لا ذنب له : ((کسى که از گناه توبه کند همانند کسى است که اصلا گناه نکرده است .))
همین معنى با اضافه اى از امام باقر (علیه السلام ) نقل شده که فرمود: التائب من الذنب کمن لا ذنب له ، و المقیم على الذنب و هو مستغفر منه کالمستهزء: ((کسى که از گناه توبه کند همچون کسى است که گناه نکرده ، و کسى که استغفار مى کند و با اینحال به گناه ادامه مى دهد مانند کسى است که مسخره مى کند.))
ولى بدیهى است این بازگشت به سوى رحمت الهى نمى تواند بیقید و شرط باشد که او حکیم است و کارى بیحساب نمى کند، اگر آغوش ‍ رحمتش را به روى همگان گشوده و پیوسته آنها را به سوى خود مى خواند، وجود آمادگیهائى در بندگان نیز لازم است . از یکسو باید با تمام وجود خواهان بازگشت باشند و انقلاب درونى
و دگرگونى بنیادى پیدا کنند.
از سوى دیگر باید بعد از بازگشت پایه هاى ایمان و اعتقاداتشان که بر اثر طوفان گناه فرو ریخته نوسازى و تجدید بنا شود.
و از سوى سوم باید با اعمال صالح ناتوانى روحى و ضعف اخلاقى خود را جبران نمایند، البته هر قدر گناهان سابق سنگینتر بوده باید اعمال صالحترى انجام دهند، و این دقیقا همانست که قرآن در سه آیه فوق تحت عنوان انابه و اسلام و اتباع از احسن بیان کرده است .

اد از (اسراف بر نفس ) تجاوز از حد بندگی و ارتکاب گناه است (شرک و گناه کبیره ویا صغیره ) و مراد از (قنوط) ناامیدی و یأس می باشد. به هر حال در اینجا پیامبر خطاب به کفار و مشرکین از جانب خداوند می فرماید: ای بندگان من که با گناه و شرک بر نفس خود تجاوز و ستم نموده اید، از رحمت اخروی ومغفرت پروردگار ناامید نشوید و بدانید آنچه را که در جنب پروردگار کوتاهی نموده ایدمی توانید با توبه جبران کنید، چون خدا همه گناهان حتی شرک را هم با وجود توبه حقیقی می آمرزد، چون او الله است که آمرزنده و مهربان می باشد، پس مغفرت خداعام است

اقسام رحمت الهی (عام و خاص)

رحمت الهی دو قسم است:

قسم اول آن چنان گسترده و فراگیر است که تمام مخلوقات را زیر چتر خود گرفته است به گونه ای که هیچ موجودی از آن بی نصیب نمی ماند؛ مانند نعمت وجود (بودن). از این رحمت عام و فراگیر به رحمت عامه خداوند نیز تعبیر می شود.

قسم دوم رحمتی است ویژه. این رحمت به سوی کسانی سرازیر می شود که قابلیت پذیرش و دریافتِ ویژه دارند.

درباره این دو قسم، علامه طباطبایی (ره) در تفسیر آیه «وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیْءٍ فَسَأَكْتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ وَیُۆْتُونَ الزَّكَـاةَ وَالَّذِینَ هُم بِآیَاتِنَا یُۆْمِنُونَ : و رحمتم همه چیز را فرا گرفته است پس به زودى آن را براى كسانى كه تقوا مى‏ورزند و زكات مى‏دهند و كسانى كه به آیات و نشانه‏هاى ما مى‏گروند، مقرر مى‏دارم.» می نویسد:

براى خداوند متعال دو قسم رحمت وجود دارد، یكى رحمت عام كه مۆمن و كافر، نیكوكار و بدکار و انسان و غیر انسان همه از آغاز خلقتشان تا مادامى كه وجود دارند در پرتو آن به وجود آمده و با آن روزى مى خورند.

رحمت دیگر رحمت خاص است كه خود عطیه اى است كه خداوند آن را تنها به كسانى مى دهد كه داراى ایمان و عبودیت باشند؛ مانند حیات طیّب و زندگى نورانى در دنیا و بهشت و رضوان در آخرت كه كفار و تبهکاران به دلیل كفر و جرمشان از آن بی بهره اند. آنچه نصیب ایشان می شود چیزى است در مقابل این رحمت؛ مانند زندگى نكبت بار و عذاب بنیان کَن در دنیا و آتش و رنج های آن در آخرت.

جلوه هایی از رحمت عام الهی

رحمت عام الهی که صَرف نظر از چیستی آنها و تنها به صِرف مخلوق خدا بودنشان همگان را فرا گرفته نیز در قرآن موارد متعددی دارد که به چند مورد آن اشاره می کنیم:

1 ـ تمام نعمتهایی که در سوره الرحمن ذکر می شود و همگان از آن بهره می برند بی آنکه ایمان در آن شرط باشد؛ مانند خلقت انسان (خَلَقَ الْانسَان)، تعلیم بیان به او (عَلَّمَهُ الْبَیَان)، برافراشتن آسمان (وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا) و دیگر نعمتها که همگی مصداق رحمت عام الهی اند.

2 ـ باران هاى مفید و نافع، جلوه اى از رحمت عام و گسترده خداوند در عرصه هستى: «وَهُوَ الَّذِی یُنَزِّلُ الْغَیْثَ مِن بَعْدِ مَا قَنَطُوا وَیَنشُرُ رَحْمَتَهُ :

و اوست كه باران نافع را پس از آنكه (مردم) مأیوس شدند فرو مى‏فرستد و رحمت خود را مى‏گسترد»

نکته قابل توجه اینکه در این آیه برای باران از واژه «غیث» استفاده شده که در عربی «غیث» تنها به باران هاى نافع و مفید اطلاق مى شود؛ برخلاف «مَطُر» كه به مطلق باران گفته مى شود؛ خواه نافع باشد یا غیر نافع .

خلاصه اینکه:

رحمت از اوصاف خداوند است که معنای آن با آنچه بین ما انسانها متداول است فرق می کند در بین ما یعنی دلسوزی چه باجا و چه بیجا؛ اما در مورد خداوند یعنی لطف و افاضه نعمت به بندگانش.

این لطف و افاضه خداوند گاهی به شکل عام است که هر موجودی را در بر می گیرد مانند نعمت حیات که از آن به رحمت عام تعبیر می شود و گاه خاص است و ویژه‌ی بندگان مۆمن و با تقوا که به آن رحمت خاص گفته می شود.

در قرآن کریم و نیز روایات برای هر یک از این رحمت های الهی موارد و مصادیقی ذکر شده است.

يا رب! گناه اهل جهان را به ما ببخش       ما را سپس به رحمت بى منتها ببخش

هرچند ما نه ايم سزاوار رحمتت            ما را بدان چه نيست سزاوار ما ببخش

گفتى كه مستجاب كنم گر دعا كنى               توفيق هم عطا كن و حال دعا ببخش

بگذر از آن گناه كه سدّ ره دعاست                 هم بر دعاى ما اثرى برملا ببخش

قصد از دعا، اجابت امر است، ورنه من            خود كيستم كه با تو بگويم خطا ببخش

ما را شبى به باغ پر از نرگس فلك              يعنى: بدين كواكب نرگس نما، ببخش

تا بشكفد به گلشن دل ها گل اميد            ما را به فيض لطف نسيم صبا ببخش

ما را اميد عفو تو مغرور كرد و بس                گر شد خطا، بدين سخن بى ريا ببخش

اين اولين گذشت تو نبود ز جرم ما               بخشيده اى چنان كه به ما بارها ببخش

تا همچو ديگران به نوايى مگر رسيم                       ما را به سوز سينه هر بينوا ببخش

دل هاى ما كه تيره شد از زنگ معصيت                يا رب! به نور معرفت خود، صفا ببخش

دور ار ز كاروان سعادت فتاده ايم                 ما را به رهروان طريق وفا ببخش

آلوده از نخست نبوديم كامديم                   ما را به حسن سابقه، روز جزا ببخش

اشك ندامتى نفشانديم اگر ز چشم                    ما را به چارده گهر پربها ببخش

روزى كه هر كسى به شفيعى برد پناه                 ما را به آبروى شه انبيا ببخش

گر از خواص امّت مرحومه نيستيم                   ما را به لطف عام شه اوليا ببخش

ما را ز اهل بيت ولايت اميدهاست                  تقصير ما به حرمت خيرالنسا ببخش

گيرم به ما معاويه نفس، چيره شد                    ما را به رأفت حسن مجتبى ببخش

تا بر حسين عقل سليم اقتدا كنيم                      عصيان ما به خامس آل عبا ببخش

از شيخ و شاب چون همه بيمار غفلتيم                      در سايه امام چهارم، شفا ببخش

در راه علم و معرفت از ما قصور شد                                ما را به علم باقر احمدسخا ببخش

تا جز طريق صدق و صفا راه نسپريم                            ما را به زهد صادق حيدرعطا ببخش

زين تنگناى محبس تن تا برون رويم                       ما را به حلم موسى جعفر، بيا ببخش

از قربت ار به غربت دنيا فتاده ايم                         عصيان ما به ساحت قدس رضا ببخش

ما را به آبروى جواد آن سپهر جود                             يعنى تقى به علم و عمل مُرْتَقى ببخش

يا رب، به سيّدالنقبا شاه دين، نقى                               ما را به راه دين، نظر كيميا ببخش

هرچند رحمت تو فزون تر ز جرم ماست                             ما را به حق عسكرى ذوالعطا، ببخش

عمرى ز ما اگرچه نديدى به جز خطا                                يا ذاالكرم به مهدى صاحب لوا ببخش

ما را بدان دقيقه كه گلگون بِراق عشق                   بى مصطفى شد از ستم اشقيا ببخش

بر آن دمى كه دلدل ميدان پردلى                    بى مرتضى شد از ره جور و جفا ببخش

يا رب، بدان دقيقه كه عنقاى قاف عشق                              رو كرد در حريم شه كربلا ببخش

يعنى كه ذوالجناح فلك سير شاه دين                              بى شاه شد به سوى حرم برملا ببخش

يا رب، بدان دقيقه و ساعت كه اهل بيت                              واقف شدند زان خبر غمفزا ببخش

(صابر همدانى)

در تفسیر «روح البیان» حکایتی نقل شده است. از این قرار که: یکی از فاسقان و روسیاهان عالم دست به دعا بلند کرد و به خداوند توجّه نمود، ولی خداوند با نظر لطف و رحمت به او نگاه نکرد.
 
بار دیگر او دست به دعا به طرف خدای متعال دراز کرد،خداوند باز از او روی گرداند، بار سوم دست نیاز به سوی بی نیاز مطلق دراز کرد و تضّرع و ناله نمود.

خداوند به ملائکه اش فرمود: فرشتگانم! دعای بنده ام را به اجابت رساندم که پروردگاری جز من ندارد.او را عفو نمودم و حوائجش را برآوردم؛ زیرا که من از تضرّع و گریه ی بندگانم شرم دارم.

در تمام كلمات اين آيه لطف و مهر الهى نهفته است:
1. پيام بشارت را رسول خدا صريحاً اعلام كند. «قل»
2. خداوند انسان را مخاطب قرار داده است. «يا»
3. خداوند همه را بنده‏ى خود و لايق دريافت رحمتش دانسته است. «عبادى»
4. گناهكاران بر خود ستم كرده‏اند و به خدا ضررى نرسانده‏اند. «اسرفوا على انفسهم»
5. يأس از رحمت، حرام است. «لا تقنطوا»
6. رحمت او محدود نيست. «رحمة اللّه» («رحمة اللّه» به جاى «رحمتى» رمز جامعيّت رحمت است، چون لفظ «اللّه» جامع‏ترين اسم اوست).
7. وعده‏ى رحمت قطعى است. «ان اللّه»
8. كار خداوند بخشش دائمى است. «يغفر»
9. خداوند همه‏ى گناهان را مى‏بخشد. «الذنوب»
10. خداوند بر بخشش همه‏ى گناهان تأكيد دارد. «جميعاً»
11. خدا بسيار بخشنده و رحيم است. «انه هو الغفور الرحيم»