در دعوت تکويني شور و شوق ايجاد مي شود تا اينکه ما وارد دعوت تشريعي بشويم.
خداوند که ما را صدا مي زند ...
«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ
إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ»
بگو اى بندگان من كه بر خويشتن زيادهروى روا داشتهايد از رحمتخدا نوميد مشويد
در حقيقتخدا همه گناهان را مىآمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است
(سوره زمرآيه 53)
بگوييد: لبيک، خدايا آمديم. خداوند متعال را ببيند که چه زيبا صدا مي زند.
اي بندگان گناهکار من مايوس نشويد، نگوييد که من گناهکارم و به درگاه خداوند نمي روم.
بياييد، تمامي گناهانتان را مي بخشم. به هر چيزي نگاه مي کني شور و شوق و اشتياق دارد.
اگر انسان درست تصوّر کند از شور و شوق تلف مي شود.
پيامبر خبر بده :
اي بنده اي که در طول عمرت بر خود اسراف کرده اي،
ا ي بنده اي که گناه کرده اي، از رحمت خداوند مايوس نباش.
خداوند تمام گناهانت را مي بخشد.
امّا تو بيا و رو به من کن و از من روي گردان مباش.
همانگونه که نظام خلقت نظام شور و شوق است،
در نظام تشريع هم با شوق بيا تا به حق برسي.
