در تعالیم ائمهی معصومین (ع) نه تنها تحکیم پایههای روابط اجتماعی خواسته شده است بلکه آنان در صدد ژرفا بخشیدن به این الفتها و محبتها تا اعماق جان و دل مؤمنان میباشند.
نه تنها به مؤمنان تعلیم میدهند که: مؤمن برادر مؤمن است، نه او را ناسزا میگوید و نه محرومش میکند و نه به وی بدگمان میشود، [1] و نه تنها آنان را تشویق میکنند که: ثروتمندانشان به تهیدستانشان رسیدگی کرده و قدرتمندانشان از ضعیفانشان دستگیری کنند و در تشییع جنازهی رفتگانشان شرکت جویند و به ملاقات یکدیگر بروند و... [2] .
بلکه به ایشان رهنمود دادهاند که در اعماق قلب خویش و حتی در روابط خود با خدا، از دعا برای مؤمنان و خیر اندیشی و خیرخواهی برای آنان غافل نباشند. امام باقر (ع) در ترغیب مؤمنان به تعهد و دلسوزی در قبال یکدیگر میفرماید: هیچ دعایی به اندازهی دعای انسان برای کسی که غایب است (نزد انسان حضور ندارد) زود به اجابت نمیرسد [3] . در روایت دیگر امام چنین فرموده است: سریعترین دعاها در بر آورده شدن، دعای برادر مؤمنی برای برادر خویش و در غیاب وی است، نخستین دعاها را برای برادر خود میکند، فرشتهای مأمور خواهد بود که بگوید: آمین و برای خود تو دو چندان آن باد! [4] .
پی نوشت ها:
[1] قال الباقر (ع): ان المؤمن اخ المؤمن لا یشتمه و لا یحرمه و لا یسییء به الظن. تحف العقول 340.
[2] قال الباقر (ع).. ابلغ من تری من موالینا السلام و اوصهم بتقوی الله العظیم و ان یعود غنیهم علی فقیرهم و قویهم علی ضعیفهم و ان یشهد حیهم جنازة میتهم و ان یتلاقوا فی بیوتهم.. اصول کافی 2 / 175.
[3] الامام الباقر (ع): لیس شیء اسرع اجابة من دعوة غائب لغائب. بحار 93 / 390.
[4] الامام الباقر (ع): اسرع الدعاء نجحا للاجابة دعاء الأخ لأخیه بظهر الغیب یبدء بالدعاء لأخیه فیقول له ملک موکل به: آمین و لک مثلاه. کافی 2 / 507؛ بحار 76 / 60.
