آثار یاد و ذکر خداوند

امام باقر (ع) می‏فرماید: 
صاعقه‏ها (آفات و زیان‏ها) هم به مؤمنان اصابت می‏کند و هم به غیر مؤمنان و تنها در این میان کسانی از آسیب‏های صاعقه در امان می‏باشند که قلب و زبانشان به یاد خدا باشد. [1] . 
یعنی؛ یاد خداوند مانع تأثیر صاعقه در انسان می‏شود هر چند او در معرض هجوم و تأثیر صاعقه قرار داشته باشد. ابوحمزه‏ی ثمالی از امام باقر (ع) نقل می‏کند: خداوند می‏فرماید: هرگاه بنده‏ای از بندگانم تمام توجه و همت خویش را، به سوی من معطوف دارد، من بی‏نیازی را در جان و روحش قرار خواهم داد (و او احساس کمبود و ناتوانی و وابستگی نخواهد کرد) و فقر را از پیش چشمانش ریشه کن خواهم ساخت (تا بیم از فقر و ناداری او را رنج ندهد و به زحمت و نگرانی نیندازد) و کارهای پراکنده‏اش را سامان می‏دهم و برترین سود سودآوران را برایش در نظر می‏گیرم. ولی هر گاه بنده‏ام همت و توجه خود را به جانبی جز من معطوف دارد، او را به‏ گرفتاری‏های درونش مبتلا می‏کنم، فقر و تهیدستی چون جرثومه‏ای هماره در برابر چشمانش او را تهدید می‏کند، کارهایش بی‏سر و سامان می‏شود و ریسمانش را به گردن خودش می‏افکنم تا به هر دره‏ای که کشیده شد، کشیده شود! [2] . 

پی نوشت ها:
[1] عن ابی‏جعفر (ع) قال: الصواعق تصیب المؤمن و غیر المؤمن، و لا تصیب الذاکر. حلیة الاولیاء 3 / 181. 
[2] قال ابوحمزة ثمالی: سمعت محمد بن علی یقول: یقول الله عزوجل: اذا جعل عبدی همه فی هما واحدا جعلت غناه فی نفسه، و نزعت الفقر من بین عینیه. و جمعت له شمله، و کتبت له من وراء تجارة کل تاجر، و اذا جعل همه فی مفترقا جعلت شغله فی قلبه، و فقره بین عینیه، و شتت علیه أمره و رمیت بحبله علی غاربه، و لم أبال فی أی واد من أدیة الدنیا هلک. تاریخ یعقوبی 2 / 320.