از روایات معصومین (ع) استفاده میشود، هر گریه و تضرعی در پیشگاه خداوند از ارجمندی بالا برخوردار نیست. بلکه آن دعا و نیایش و گریه و تضرعی نزد خداوند، محبوبترین است که تنها و تنها برای خدا باشد. امام باقر (ع) میفرماید: هیچ قطرهای نزد خداوند ارجمندتر و محبوبتر نمیباشد، از قطرهی اشکی که در تاریکی شب و از خوف خدا فرو ریزد و برای غیر خدا نباشد [1] . با این حال، نباید غافل بود که، اصولا توجه به خداوند و اتکا و اعتماد به او، حتی در زمینهی امور مادی و دنیوی، لازم و ارجمند است. چنان که امام باقر (ع) در دعاهای خود میفرمود: خداوندا! از پیشگاهت، رفاه و آسایش در زندگی تا پایان عمرم را، خواستارم. معیشت و امکاناتی که به وسیلهی آنها بتوانم تو را عبادت و اطاعت کنم و به بهشت و رضای تو دستیابم... خداوندا! دنیا را چون زندانی برایم قرار مده و جدا شدن از آن را برایم دشوار نگردان... [2] . امام (ع) در این بیان، زندگی همراه با آسایش را در جهت عبادت و بندگی خدا آرزو کرده است و نه رفاه و آسایشی که وسیلهی دلبستگی انسان به دنیا و غفلت از خدا و یاد خدا و اطاعت او شود!
پی نوشت ها:
[1] عن ابیجعفر (ع) قال: ما من قطرة احب الی الله عزوجل من قطرة دموع فی سواد اللیل مخافة من الله لا یراد بها غیره. کافی 2 / 482.
[2] الباقر (ع): اسئلک اللهم الرفاهیة فی معیشتی ما ابقیتنی، معیشة اقوی بها علی طاعتک و ابلغ بها رضوانک... و لا تجعل الدنیا علی سجنا و لا تجعل فراقها علی حزنا. بحار 97 / 379.
