گربه، موش صحرایی و سایر شکارچیان توانایی دارند که موش‌ها را بترسانند. این کار به وسیله سیگنال‌های شیمیایی یا به عبارتی نوعی پروتئین صورت می‌گیرد که در ادرار و بزاق دهان این شکارچیان وجود دارد.
دانشمندان کشف کرده‌اند زمانی که موش نوع خاصی از پروتئین را شناسایی می‌کند بلافاصله می‌ترسد، حتی اگر پیش از این با هیچ یک از این شکارچیان برخورد نداشته باشد. فرآیند ایجاد ترس در موش‌ها به حس بویایی آنها مربوط نمی‌شود. یک دلیل روشن برای این ادعا این است که پروتئین‌های سیگنال دهنده‌ای که تحت عنوان Mup شناخته شده‌اند در هوا وجود ندارند. در عوض موش زمانی از وجود این پروتئین‌های سیگنال دهنده خبردار می‌شود که برخورد فیزیکی با آنها روی زمین داشته باشد. به محض این‌که موش وجود این پروتئین را تشخیص می‌دهد، بخشی از حفره اندام مسوول تشخیص بو، در این حیوان تحریک شده که در نهایت واکنشی به نام ترس را در حیوان موجب می‌شود.
گروهی از محققان برای این‌که متوجه شوند تشخیص این پروتئین‌ها در موش غریزی است یا نه در یک آزمایش طولانی مدت موش‌هایی را در آزمایشگاه پرورش داده و مورد بررسی قرار دادند که تا چند صد نسل قبل آنها هرگز گربه و شکارچیان دیگری همچون آن را ندیده بودند اما در کمال حیرت متوجه شدند که به محض تشخیص این پروتئین‌های سیگنال‌دهنده، می‌ترسند. از این رو محققان به این نتیجه رسیده‌اند که ترس موش از گربه کاملا درونی و غریزی است و در حقیقت هیچ فرآیند یادگیری در این میان مطرح نیست. زمانی که محققان اندام یاد شده در موش‌ها را که مسوول تشخیص پروتئین مورد نظر و ایجاد واکنش ترس در موش هستند، از بدنشان خارج کردند دیگر شاهد ترس آنها از گربه‌ها نبودند. این آزمایش بخوبی نشان داد که ترس موش‌ها از گربه‌ها صرفا به خاطر همین عضو کوچک اما تاثیرگذار است و هیچ ارتباطی به حس بویایی آنها ندارد. محققان نتیجه دیگری نیز گرفته‌اند و آن این‌که موش‌ها از تمامی پستاندارانی که ممکن است آنها را شکار کنند، می‌ترسند. نکته مهم این است که این پروتئین‌های سیگنال دهنده تقریبا در بسیاری از پستانداران وجود دارند.
منبع:انجمن کورش کبیر
