«اولوا» به معنی صاحبان است که قبلاً توضیح داده شده. در این فراز میگوییم: شهادت ما بر وحدانیت و یگانگی خداوند، همانگونه است که خداوند متعال بر وحدانیت و یگانگی خود شهادت داده و اعلام داشته است و همانگونه است که فرشتگان خدا بر این مطلب اذعان داشته، شهادت میدهند و همچنین به گونهایست که صاحبان علم (از مخلوقات خداوند)، بر این وحدانیت و یگانگی شهادت میدهند. شهادت خداوند بر وحدانیت و یگانگی خود، با شهادت انسانها، فرشتگان و صاحبان علم بر وحدانیت خداوند متعال، از یک صنف نیست. زیرا شهادت و گواهی انسانها، فرشتگان و صاحبان علم جنبه قولی دارد. چون هر کدام با گفتاری شایسته خود، اعتراف به وحدانیت خداوند میکنند. ولی شهادت و گواهی خداوند بر وحدانیت خود، جنبه عملی دارد. یعنی خداوند با پدید آوردن جهان آفرینش که دارای نظام واحد و قوانین یکسان است، این حقیقت را بازگو میکند که یک واحد پیوسته و یک نظام یگانه در عالم وجود دارد که از یک منبع سرچشمه گرفته است. بنابراین معنای «کما» تشبیه و مانند آن نیست تا شهادت توحیدی قولی بنده، مشابه و مساوی با شهادت توحیدی عملی خداوند باشد. البتّه میتوان شهادتِ توحیدی قولی ملائکه را به شهادتِ قولی بنده عطف کرد. زیرا هر دو از یک مقوله هستند. هر چند این دو طائفه (انسان و ملائکه) در عمل نیز باید شهادت بر توحید داشته باشند، ولی شهادت عملی آنان با شهادت عملی خداوند تفاوت دارد. زیرا شهادت عملی آنان در عبادت و بندگی خداوند است، ولی شهادت عملی خداوند در خلقت یگانه عالم است.
