نیاز به امامت‏

نیاز به امامت‏

امامت از بنیادهای اساسی دین اسلام است که بدون آن تمامیت و کمال این دیانت محقق نمی‏شود و هرگز از آن بی‏نیاز نخواهد شد. احتیاج به امامت تنها برای اداره امور دینی نیست بلکه امامت در تمامی بخش‏های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی اسلام نقش تعین‏کننده‏ای دارد و استقلال، سیادت، امنیت، آزادی و آرامش امت مسلمان را تضمین می‏کند. شاید اساسی‏ترین علت نیاز به امامت، مسأله انسان‏سازی باشد. امام و امامت است که فضیلت و نیکی را در جامعه گسترش می‏دهد و روح‏هایی به استواری کوه می‏پروراند، امامت است که خودمحوری، غرور، طمع، حسد و دیگر انحرافات را از ریشه می‏خشکاند و با تمامی کجروی‏ها نبرد می‏کند. 
سرمنشأ تمامی نیکی‏ها و عامل دوام جوامع انسانی و ام‏الفضائل، ایمان به خداوند است که امام تجسم حقیقی این اعتقاد و مبلغ آن در تمام حرکات و سکنات خود است. ایمان به خدا است که عالم را از مصائب جنگ، نابودی و دیگر تنش‏های ناخواسته حفظ می‏کند و این ائمه بوده‏اند که تلاش عمده‏شان مصروف تعمیق آن در میان مردم بوده است، امامان بودند که پرچم ایمان را در بلندای آسمان به اهتزاز درآوردند و برای اعلای کلمه توحید تن به دشواری‏های جنگ، زندان، خانه‏نشینی و.. دادند و آثار درخشانی در این زمینه از خود به یادگار گذاشتند. 
این نهج‏البلاغه است که عمیق‏ترین مفاهیم اعتقادی را برای ما شرح می‏دهد و ما را دعوت می‏کند تا در آفریده‏های خداوندی اندیشمندانه بنگریم و زیبایی‏های فضائل را چنان به رخ ما می‏کشد که شیفته‏ی اخلاق اولیاءالله می‏شویم و آرزو می‏کنیم که خود، در این سلک درآییم و حقیقت گرایش‏های حیوانی را چنان دقیق به تصویر می‏کشد که ما را از مفاسد و رذائل اخلاقی متنفر می‏سازد. 
صحیفه سجادیه یا انجیل آل‏محمد - صلوات الله علیهم - نیز نقش مهمی در لطیف کردن روحها دارد و مرغزار سرسبز ایمان است و سرچشمه‏ی زلال تشنگان معارف و اخلاق. تمامی ادعیه مأثوره از ائمه در این نکته مشترک بوده و تزکیه نفس و پالایش روان را مدنظر قرار می‏دهند و درصدد نجات آدمیان از وادی جهل و غرور می‏باشند. در کتب احتجاجی و کلامی دلایل استواری از ائمه در دفع شبهات معاندین حق و منکرین خدا روایت شده است. 

امام هادی در زیارت خود موسوم به «جامعه» به بخش‏هایی از کوشش و تلاش اجداد خود برای تحکیم ایمان اشاره می‏کند در این جا به فرازهایی از این زیارتنامه اشاره می‏کنیم: 
«السلام علی الدعاة الی الله، الادلاء علی مرضاة الله، و المستقرین فی امر الله، و التامین فی محبة الله، و المخلصین فی توحید الله، و المظهرین لأمر الله..». 
«سلام بر دعوت‏کنندگان به سوی حق و راهنمایان به خوشنودی خداوند، درود بر استواران در اجرای امر الهی و مستغرقان در محبت الهی، سلام بر موحدان مخلص و آشکارکنندگان امر خدایی...». امام سپس خطاب به اجداد خویش می‏گوید: «شما شأن، جلال و مجد خداوندی را بزرگ داشتید و نام او را برقرار نمودید و میثاق او را استوار کردید و پیمان اطاعت او را محکم نمودید. برای خدا در نهان و آشکار به نصیحت پرداختید و با حکمت و پند نیکو به راه خدا دعوت کردید و جانهایتان را در راه خوشنودی حضرت باری‏تعالی فدا نموده و دشواری‏های ناشی از دعوت به سوی خدا را تحمل کردید و صبر نمودید. نماز را بپای داشتید، زکات دادید و امر به معروف و نهی از منکر نمودید و در راه حق به بهترین وجه به جهاد برخاستید تا آن که دعوت حق را آشکار کرده واجباتش را بیان نمودید و حدود الهی را برپا کردید. شرایع و احکامش را گستردید و سنت‏های خدای را تعیین کردید و خشنودی حق را به دست آوردید تسلیم قضای حق بودید و رسولان پیشین را تصدیق کردید...». در فرازهای بالا نقش پیکارگرانه ائمه را برای به اهتزاز درآوردن پرچم توحید و دفاع از ارزش‏های دینی و اسلامی به خوبی مشاهده می‏کنیم. آنان مخلصانه جان و مال خود را فدای حق و راه حق کردند و در این راه چشم‏داشتی جز از ذات مقدس خداوندی نداشتند.