«سلام» نوعی اعلام تحیت و درود به مخاطب است. در زبان عربی میتوانیم سلام را به صورت «نکره» ذکر کرده و بگوییم: سلامٌ علیک. همچنان که در قرآن کریم میخوانیم: «سَلا َمٌ عَلَیهِ یوْمَ وُلِدَ وَ یوْمَ یمُوتُ».[1] . سلام بر او (یحیی) باد، روزی که تولّد یافت و روزی که میمیرد.
«سَلا َمٌ عَلَی عِبَادِهِ الَّذِینَ اصْطَفَی».[2] . سلام بر بندگان خدا، همانها که برگزیده شدند.
نیز میتوانیم سلام را به صورت «معرفه» بگوییم و شاید وقتی در مقابل مخاطب قرار گرفتهایم و ضمیر «عَلی» را حاضر ذکر مینماییم، به صورت معرفه از جهت لفظ زیبندهتر و از جهت معنا رساتر باشد. «وَ السَّلا َمُ عَلَی یوْمَ وُلِدتُّ وَ یوْمَ أَمُوتُ وَ یوْمَ أُبْعَثُ حَیا».[3] .
و سلام بر منِ (عیسی) باد، روزی که متولّد شدم و روزی که خواهم مُرد و روزی که زنده شده، برانگیخته خواهم شد. «محال» جمع محل و به معنی مکان و جایگاه است. منظور از این جمله آن است که ائمّه اطهار علیهم السلام در اوج خداشناسی واقعی قرار دارند و جایگاه آنان با عبادت و اطاعت خداوند، در مقام رفیع بندگی خداوند و خداپرستی حقیقی قرار دارد و خداوند جز از طریق آنان شناخته نمیشود. چرا که آنان با بیان توحید و صفات خداوند، درس کامل خداشناسی و معرفت به باری تعالی و خداپرستی را به ما آموختهاند.
پی نوشت ها:
[1] سوره مبارکه مریم، آیه 15.
[2] سوره مبارکه نمل، آیه 59.
[3] سوره مبارکه مریم، آیه 33.
