احکام مربوط به قتل از روی ترحم

احکام مربوط به قتل از روی ترحم

از «آتانازى» در فارسى به «قتل از روى ترحم» و «بيماركشى با ترحم» تعبير مى‌شود و به منظور كوتاه كردن مدت درد و رنج بيمار لاعلاجى است كه بر اساس دانش پزشكى امروز، هيچ اميدى به شفا و يا بهبود او وجود ندارد اقدام به اين كار چه حكمى دارد؟ آيا سرپرست يا نزديكان بيمار مى‌توانند به پزشك همچين اجازه‌اى بدهند؟ جايز نيست و قتل نفس محسوب مى‌شود.‏ «آتانازى» بر سه قسم است: 1ـ نوع فعّال که با تجويز داروى كشنده از طرف پزشك به زندگى بيمار خاتمه داده مى‌‌شود.  2ـ نوع انفعالى، به صورت خوددارى از ادامه ی مداوا و زنده نگاه داشتن بيمار محتضر.  3ـ نوع غير مستقيم، با قرار دادن داروهاى به مقدار زياد در دسترس بيمار تا بيمار شخصاً به زندگى پر رنج خويش پايان دهد. استفاده از كدام يك بلااشكال است؟ ج: حفظ محتضر و تأخير مرگ او واجب نيست، بنابراين قسم دوّم مانع ندارد. ولى هر كارى كه موجب مردن او باشد، مثل دو قسم ديگر جايز نيست. آيا مى‌توان اين بيمار را به همان حال باقى نهاد تا قلب او هم از کار بيفتد؟ اگر دستگاهى به او وصل شده و برداشتن دستگاه موجب مرگ وى مى‌شود، نمى‌توان چنين كارى را انجام داد. شخصى که در اثر آسيب مغزى درک و شعور و شنوايى و بينايى و حس خود را از دست داده و فقط قلب او مى‌زند و حرکت مى‌کند: اگر کسى او را در اين شرايط بکشد، آيا بايد ديه¬ی کامل بپردازد؟ بلى ديه دارد. گاهى به جهت تعجيل در راحت شدن محتضر،‌ به او مواد مُهلکه (کُشنده) تزريق مى‌کنند؛ آيا اين عمل جايز است يا نه؟ و در صورت عدم جواز، آيا عاملان اين¬کار، در قتل او شريکند؟ جايز نيست و در صورتى كه موجب قتل شود، قصاص يا ديه¬ی آن واجب مى‌گردد.