وبقیة الله
«بقیة» صفت مشبهه به معنی باقیمانده و باقیگذاردهشده است.
«بقیة اللّه» یعنی باقیماندگان و حجّتهای خداوند بر روی زمین.
این فراز برگرفته از این آیه قرآن است که میفرماید:
«بَقِیتُ اللَّهِ خَیرٌ لَّکُمْ».[1] .
آنچه خداوند برای شما باقی گذارده، برایتان بهتر است.
پس از رحلت نبی مکرّم اسلام صلی الله علیه وآله یکی از ائمّه معصومین علیهم السلام بقیة اللّه و باقیمانده و باقیگذاردهشده و حجّتِ خداوند بر روی زمین است.
امام باقر علیه السلام هنگامی که به همراه فرزند بزرگوارشان حضرت صادق علیه السلام از سفری که هشام بن عبدالملک ایشان را به شام احضار کرده بود، بازمیگشتند، بر فراز بلندیای رفته و آیات هشتاد و چهارم تا هشتاد و ششم سوره هود را تلاوت کرده و سپس دست بر سینه نهادند و فرمودند: «اَنا وَاللَّه بَقیةُ اللّهِ، اَنا وَاللَّهِ بَقیةُ اللَّهِ»: «به خدا سوگند من باقیمانده و حجّت خداوند هستم». به همین خاطر اصحاب امام باقر علیه السلام وقتی میخواستند امام را به افرادی (که در مکّه اظهار بیاطلاعی از امام میکردند) معرفی نمایند، گفتند:
«اَلا اِنّ هذا باقِرُ عِلْمِ الرسلِ... هذا ابْن فاطِمةُ... هذا بَقیةُ اللّهِ فی اَرْضهِ».
آگاه باشید او شکافنده علم انبیا و فرزند حضرت فاطمه و باقیمانده و حجّت خداوند در روی زمین است.[2] . «نجمه» مادر گرامی امام رضا علیه السلام میگوید: آنگاه که حضرت رضا علیه السلام به دنیا آمد حضرت کاظم علیه السلام تشریف آوردند و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و فرمودند: ای نجمه، کرامت الهی بر تو مبارک باد. سپس آب فرات به کامش ریخته، فرمودند: «خُذْیه فَاِنَّهُ بَقیةُ اللّهِ عزَّ وَ جَلَّ فی اَرضِهِ».[3] . طفل را بردار که او بقیة اللّه در روی زمین است. یکی از القاب پر افتخار حضرت صاحبالزمان نیز «بقیة اللّه الاعظم» است. چرا که وقتی ظهور مینمایند، پشت به کعبه نهاده، در حالی که اطراف حضرت سیصد و سیزده یار ایستادهاند، میفرمایند: «بَقِیةُ اللَّهِ خَیرٌ لَّکُمْ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ»[4] سپس میفرمایند:
«اَنَا بَقیةُ اللّهِ وَ حُجَّتُه».[5] . من باقیمانده خداوند و حجّت او بر مردم هستم. پس از آن هیچ کس بر حضرت سلام نمیکند مگر آنکه میگوید: «اَلسَّلام عَلَیک یا بَقیة اللّهِ فی اَرْضِه».[6] .
پی نوشت ها:
[1] سوره مبارکه هود، آیه 86.
[2] بحارالانوار، ج 46، ص 259.
[3] تفسیر نور الثقلین، ج 2، ص 391.
[4] سوره مبارکه هود، آیه 86.
[5] بحارالانوار، ج 24، ص 212.
[6] بحارالانوار، ج 24، ص 212.
